column
Matthijs laat zich niet langer kinkshamen
“Ik wil geen verantwoording meer afleggen voor wie ik ben en wat ik doe”
Columnist Matthijs van Els heeft een duidelijk voornemen voor 2023: zich niet langer laten kinkshamen. “Geïnternaliseerde schaamte rondom seks belemmert en verwart, zeker wanneer het aankomt op een kink als plasseks.”
Onlangs zag ik de film Good Luck to You, Leo Grande, waarin weduwe Nancy avontuur, connectie en voldoening zoekt en vindt bij sekswerker Leo. Het maakte iets in mij los. Waar ik vorige maand nog schreef over de druk die ik voel om te presteren tijdens de seks, lijkt die inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen. Mede dankzij de geweldige acteerprestaties van Emma Thompson en Daryl McCormack durf ik nu over een onderwerp te schrijven waar ik eigenlijk al veel eerder een column aan had willen wijden: plasseks.
Over het algemeen heb ik een vrij ruimdenkende houding tegenover seks, kinks en fetisjen. Maar toch betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik me tegelijkertijd druk maak over hoe deze onderwerpen mij definiëren in de buitenwereld, bij de mensen die mij niet persoonlijk kennen. Kinkshaming is helaas terug van nooit weggeweest; de bekrompen reacties op de gelekte plasseksvideo van een bekende Nederlander een aantal jaar geleden staan nog vers in mijn geheugen gegrift. Het zou niet moeten hoeven, maar toch voel ik direct de aandrang te nuanceren dat ik pis op zichzelf niet smakelijk vind en het ook niet drink, maar dat het de handeling en vernedering zijn die mij opwinden. Net zoals sperma voor mij geen delicatesse is, maar een facial wel de kers op de taart.
Good Luck to You, Leo Grande laat op prachtige wijze zien wat seks, intimiteit en verlangen met ons doen en hoe schaamte, oordelen of onwetendheid daar een rol in spelen. Hoofdpersoon Nancy, met haar seksuele bucketlist vol ‘moetjes’ en zonder intrinsieke behoeftes, belichaamt met name dat laatste en ik vond het confronterend hoezeer ik mezelf in haar herkende. Een golden shower is mij niet onbekend, maar ik heb altijd een bepaalde afstand bewaard waardoor ik er nooit écht mee geassocieerd kon worden; ik nam nooit het initiatief, liet het enkel gebeuren wanneer er een logisch verklaarbare reden was – de ander moest toch al plassen. Het eerste wat ik deed na het zien van de film was actief op zoek gaan naar genot en seksuele vrijheid met de onbevangenheid van sekswerker Leo.
“de essentie van deze column: hoe bevrijdend het kan zijn zorgeloos te genieten van kinky seks”
Ik zou een heel epistel kunnen schrijven over de seksdate die ik een dag later had. Over hoe hij me bij binnenkomst zoende en naar de badkamer commandeerde. Hoe hij me in de douche op mijn knieën dwong en in mijn gezicht spuugde, vervolgens zijn blaas op me leegde, me daarna vingerde terwijl ik me aftrok en hoe hij me uiteindelijk voorzag van de kers op de taart. Maar dat mag niet de essentie zijn van deze column. Ik wil benadrukken hoe bevrijdend het kan zijn zorgeloos te genieten van kinky seks, zonder bezig te hoeven zijn met lijstjes, verwachtingen, oordelen of schaamte. De wereld en al haar meningen konden mij tijdens deze date gestolen worden; het enige wat telde waren onze verlangens, het genot en de voldoening die we bij elkaar vonden.
Geïnternaliseerde schaamte rondom seks en seksualiteit belemmert en verwart, zeker wanneer het aankomt op niet-alledaagse kinks en fetisjen. Goede voornemens zijn normaliter niet aan mij besteed, maar dit jaar maak ik een uitzondering: vanaf 2023 wil ik geen verantwoording meer afleggen voor wie ik ben en wat ik doe, en me al helemaal niet druk maken over wat anderen daarvan denken. Lijstjes zijn niet zaligmakend, maar stiekem ben ik blij dat ik dit onderwerp ein-de-lijk kan afvinken. Thanks to you, Leo Grande.
Beeld: Rob Jacobs
