Vals, valser, valst: deze Songfestivalliedjes doen pijn aan je horen

Nu heel Nederland met samengeknepen billen en nagelbijtend toeleeft naar de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival, bedachten we ineens dat het altijd nog erger kan: hier zijn tien kneitervals gezongen Songfestival-liedjes (en dat is nog slechts een kleine greep!) die we langs de Bloedende Orenmeter hebben gelegd.

10) Nicki French – ‘Don’t Play That Song Again’ (VK 2000)

De titel van het liedje blijkt bij nader inzien een smeekbede aan Nicki French zelf. De zangeres doet haar best en houdt zich redelijk aan het opgelegde notenschema, maar is dat geschreeuw nou echt nodig? Een 6 op de Bloedende Orenmeter.

09) Farid Mammadov – ‘Hold Me (Azerbeidzjan 2013)

Oké, wat Farid hier precies doet is niet per se kneitervals, maar echt meeslepend een epische ballad neerzetten – wat wél de bedoeling is – lukt hem niet. De Limp Bizkit-achtige zeikrock overstemt zijn bladgouden keeltje volledig. Een 6,5 op de Bloedende Orenmeter.

08) Paul Oscar – ‘Minn Hinsti Dans’ (IJsland 1997)

Een S&M-achtige vampieract, daar kijken we anno 2023 nauwelijks meer van op: Sam Smith baseert daar de laatste tijd al diens optredens op. Maar in 1997 schrikken de mensen zich dood als ze Paul Oscar zien optreden met vrouwelijke danseressen die voor lijk op het podium liggen. Wat ook niet helpt is dat Paul niet bepaald toonvast is. Vooruit, later herpakt hij zich enigszins. Desondanks scoort hij een 7 op onze Bloedende Orenmeter.

07) Donna and Joe – ‘Love?’ (Ierland 2005)

Dit schijnt een duet te zijn, maar je hoort eigenlijk alleen maar Donna. Waar is Joe? Zou Donna zijn microfoon misschien expres te zacht hebben gezet omdat hij vals zingt? Het lied hamert en hakt maar door en dat Donna klinkt als een misthoorn, helpt ook niet echt mee. Een 7 op de Bloedende Orenmeter.

06) Michalis Rakintzis – ‘S.A.G.A.P.O.’ (Griekenland 2002)

Hier heeft iemand duidelijk zijn ‘oortjes niet goed afgesteld’, een probleem dat anno 2023 ook nog steeds speelt. En dan de act: alsof je Take That na jaren opsluiting in de tv-serie Arcadia voor het eerst weer loslaat op een podium. Het ziet er ultiem dystopisch uit, maar was daar dan maar liever gebleven. Een 7,5 op de Bloedende Orenmeter.

05) Dustin the Turkey – ‘Irlande Douze Points’ (Ierland 2008)

Een kalkoen naar het Songfestival sturen is natuurlijk pure dierenmishandeling. Maar deze mislukte Muppet zingt nog zuiver vergeleken met de uit pauwenveren en organza lappen opgetrokken achtergrondzangeressen. Wat is hier in godsnaam gaande? Een 8 op de Bloedende Orenmeter.

04) Cezar – ‘It’s My Life’ (Roemenië 2013)

Kijk, daar hebben we Cezar weer, die we nog kennen uit de lijst met de 12 bizarste acts van het Songfestival. Cezar begint met een donkere, onvaste bariton maar komt er dan plotseling achter dat hij veel liever Bianca Castafiore wil zijn. Of Mrs. Miller. Google maar es. Een 8,5 op de Bloedende Orenmeter.

03) Ping Pong – ‘Sameyakh’ (Israël 2000)

Het goedkope deuntje waarover de mensen van Ping Pong heel hard “Ooohhh-ooooohhh, be happy!” schreeuwen, doet denken aan de Vengaboys. Maar de Vengagirls kunnen tenminste nog toon houden, wat je niet kunt zeggen van dit bonte gezelschap. Het ziet er allemaal best gezellig uit, maar be happy? Nee, be dankt! Een 9 op de Bloedende Orenmeter.

02) Jemini – ‘Cry Baby’ (VK 2003)

Het lijkt wel alsof de zangeres van Jemini op een geheel andere frequentie is geboren dan de rest van de wereld en daar de zanger van Jemeni is tegengekomen. Ze zingen precies even vals en scheren slechts hier en daar langs de juiste melodie. Wat op zich ook een prestatie van formaat is: een heel nummer lang precies niet doen wat er van je gevraagd wordt. Een 9,5 op de Bloedende Orenmeter.

01) Krassimir Avramov – ‘Illusion’ (Bulgarije 2009)

Als ik een danser was in het gezelschap van Krassimir Avramov, zou ik ook stelten aantrekken: op die hoogte hoor je hopelijk minder goed en dat is een groot voordeel als je het gekerm en het gekrijs hoort van deze ‘zangers’. Alsof je een nest kittens tegelijkertijd wurgt, plet én verhakselt in een grasmaaier. Een dikke 10 op de Bloedende Orenmeter.

Bonus! Double Date – ‘Email to Berlin’ (Nederland 1999)

Aangezien de zusjes van Double Date er tijdens de Nationale Voorronde al uitliggen in 1999, komen ze niet in aanmerking voor een plek in de bovenstaande top tien. Maar we willen jullie hun valse gekweel natuurlijk niet onthouden. Daarom hier een eervolle vermelding voor ‘Email to Berlin’!