Binnenkijken bij Ed en Wayne in Amersfoort

Ed (47) en Wayne (48) vonden hun droomhuis in Amersfoort. Ze bouwden er een serre tegenaan en een theehuis bij. De gigantische tuin nam Wayne zelf onder handen. “Met een grote kraan in mijn rug heb ik een week staan aanwijzen welke struik waar moest komen.”

Wayne Leijs is koffiehandelaar en reist veel. Ed van den Bor is mede-eigenaar van restaurant Bergpaviljoen Bistronomique & Bar in Amersfoort. De twee hebben elkaar in Amersfoort leren kennen. Wayne: “Zoals dat vroeger ging: in de kroeg. We hadden elkaar weleens gezien, maar nog niet gesproken.” De vriendschap veranderde in 2001 in een latrelatie omdat Wayne voor zijn werk in Brazilië en Indonesië werd gestationeerd. Ed was net met het Bergpaviljoen gestart.

Na een jaar lang heen en weer pendelen van Wayne, wilden de twee toch meer samen zijn. Maar dan wel in Spanje. Wayne: “In Marbella hebben we samen drie jaar lang een restaurant opgezet en gerund. Ik spreek Spaans en ik zou de eerste twee jaar betrokken zijn en dan weer terugkeren naar de tabaken koffiehandel. Ed zou dan alleen doorgaan met het restaurant.” Ed: “Maar in 2005 werd mijn vader ziek, dus we besloten terug te gaan naar Nederland. Mijn compagnon runde het Bergpaviljoen toen wij in Spanje waren, nu doe ik dat samen met hem.” Wayne: “Wij zijn nog steeds gek op Spanje en komen sinds jaar en dag op Mallorca. Daar hebben we ook een huis en gaan we vaak naartoe.”

De vader van Ed ging hard achteruit en wilde nog wel heel graagzijn zoon met Wayne zien trouwen. Het huwelijk stond al op de planning, maar werd vanwege deze ongelukkige omstandigheid in de agenda naar voren gehaald. Ed: “Hij heeft nog trots kunnen horen hoe we elkaar het jawoord gaven.”

Terug naar Nederland

Na de Spaanse periode betrokken Ed en Wayne een nieuwbouwhuis in Soesterberg. Maar dat huis was eigenlijk te groot. Ed: “Wayne reist nog steeds vaak en ik ben veel aan het werk. In de helft van dat huis kwamen we niet eens.” Wayne: “Het had vier verdiepingen, een beetje veel voor ons samen. Het had ook een flinke tuin maar nu hebben we een tuin van een kwart hectare groot, met veel privacy. Daar zochten we echt naar.”

“Voordat ik Wayne leerde kennen, wilde ik de televisie wegdoen”

Wayne: “Aan het einde van de kredietcrisis hebben we het huis in Soesterberg verkocht. Natuurlijk met een beetje verlies; de markt lag op zijn gat. Maar ik zit in de handel en weet: je maakt dat ruimschoots goed met het huis dat je daarna koopt. We wilden in eerste instantie een huis dat vlak bij onze vorige woning lag.” Ed: “Maar toen we daar voor de tweede keer gingen kijken, dacht ik meteen: hier kunnen we écht niet gaan wonen. In het begin durfde ik dat niet te zeggen, maar ik had een slecht onderbuikgevoel over dat huis. Ik kreeg er de rillingen van.” Wayne: “Gelukkig was die koop nog niet definitief. Het jaren 50-huis waar we nu wonen had ik al eens op internet te koop zien staan. Mijn zusje is makelaar en wist ons te vertellen: dit huis is niks, dat kun je beter platgooien. Het stond ook zeven jaar lang in de verkoop.

Een Iraniër had het ooit als investering gekocht maar er zelf nooit gewoond.” Ed: “We kwamen aanrijden en ik wist meteen dat we dit huis wél moesten kopen. Je loopt zo tot ver het bos in en het centrum van Amersfoort is maar twee kilometer verderop.”

Dit werd hún huis

Een huis dat zeven jaar leeg heeft gestaan; daar moet je flink aan klussen. Wayne: “Wij hebben zeker een half jaar verbouwd. De crisis was hier nog niet helemaal voorbij dus we konden gelukkig in het oosten van het land nog aannemers vinden voor de verbouwing.

Het was een uitdaging om de schuifpui die we graag wilden te kunnen plaatsen. Hij is zó groot – niet iedere aannemer wilde dat doen.” Voor de tuin is een zeer betrokken architect aan het werk gegaan. Wayne: “Dat was ikzelf. Een week lang heb ik hier rondgelopen, met een grote kraan erbij. Ik wees dan aan wat waar moest.” Ed: “Veel grote struiken zijn verplaatst, de vijver en alle bestrating zijn nieuw en de achterkant van de tuin hebben we nog wat extra opgehoogd.”

Dit huis is overduidelijk het resultaat van de creatieve inspanningen van beide mannen. Toch is er een voorwerp van twist. Ed: “De televisie. Voordat ik Wayne leerde kennen, wilde ik die al wegdoen. Zo’n ding is net als je mobiel – je gaat er te snel naar zitten kijken. Maar Wayne wil wel per se een televisie. In het vorige huis stond die in de hondenkamer. Ik vind het echt een verschrikkelijk ding, maar gelukkig zit die nu in een kast ingebouwd; als we dan televisie gaan kijken, komt-ie uit de kast omhoog.”

Wayne: “We kijken eigenlijk alleen maar Netflix. Vooral in de winter. Dat komt ook door corona: wij reizen normaal gesproken heel veel en dan zijn we er niet eens. Winter in Nederland is voor mij een enorme uitdaging. Ik plan mijn werkreizen graag in de Nederlandse winter.” Het harde werken heeft de twee onder andere deze comfortabele woning opgeleverd. Maar ze realiseren zich ook dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Om terug te geven aan anderen, steunt Ed bijvoorbeeld projecten voor daklozen en is hij met het Bergpaviljoen vriend van stichting Hulphond en organiseren zij daar benefietavonden

Fotografie: Dario & Misja