Bo Hanna over Evangelische influencers

Na een gesprek met zijn nicht, ontdekt Bo Hanna de schaduwkant van 'Evangelische influencers'. “De jongens hoorden de evangelische influencer beleefd aan, maar het ongemak was zichtbaar.”

Mijn nicht en ik hebben altijd een goede band gehad. Hoewel we elkaar niet vaak spreken, was zij er altijd voor me. Toen een deel van mijn familie mij verstootte omdat ik gay ben, hield zij contact en herinnerde ze me eraan dat Jezus liefde is. Ze gaf me het gevoel dat zij mij wél accepteerde. Dat veranderde toen ze me laatst een video stuurde van een jonge evangelische influencer. Een hippe twintiger, die op straat twee homoseksuele jongens aansprak, onderweg naar gaybars. Aan het eind van de video pakte hij hun handen vast en bad: “God, stuur mensen op hun pad die hen Uw liefde laten zien.” De jongens hoorden hem beleefd aan, maar het ongemak was duidelijk zichtbaar.

“Ik zie je niet als homo. Ik zie je als een mens, geschapen naar het beeld van God”, zei de prediker. In eerste instantie klinkt dat misschien liefdevol, maar zijn boodschap werd snel ingewikkelder. “God houdt van racisten, maar Hij haat racisme.” Oftewel: homo’s als persoon zijn waardevol, maar homoseksualiteit blijft een zonde. Na die video bleef ik scrollen en belandde ik in een algoritme dat me steeds meer van dit soort content voorschotelde. Het ene na het andere filmpje, vaak met dezelfde boodschap: don’t hate the sinner, hate the sin. Ik zag hoe afwijzing en oordeel zich op modernere manieren manifesteren, en onder jongeren, die deze ideeën massaal verspreiden, hardnekkig aanwezig blijven.

harde realitycheck

Dit was een harde realitycheck. Ik dacht altijd dat een groter bewustzijn van onze gemeenschap zou leiden tot meer begrip, maar realiseerde me dat ik daarin naïef ben geweest. En dat dit oordelen zich niet alleen bij vreemden voordoet, maar ook bij mensen van wie ik dacht dat ze met mij waren meegegroeid. Toen ik bijna tien jaar geleden begon als journalist, wilde ik schrijven over thema’s die mensen dichter bij elkaar zouden brengen. Ik geloofde oprecht dat zichtbaarheid vanzelf zou uitmonden in meer acceptatie, maar nu zie ik dat dat niet altijd genoeg is. Het roept ook meer weerstand op.

Ik sprak met een Amerikaanse gay vriend over de video’s en hij herkende mijn zorgen meteen. Tijdens een familiebezoek in Texas had hij weer contact gelegd met een jeugdvriendin. Ze hadden een geweldige tijd gehad, totdat zij hem daarna ineens bestookte met video’s van mensen die zich hadden bekeerd en beweerden niet langer gay te zijn. Het voelde als een klap: alsof haar vriendschap altijd afhankelijk was geweest van de hoop dat hij zou veranderen. Hoewel iedereen recht heeft op zijn eigen overtuigingen, trek ik de grens bij vooroordelen, desinformatie en haat. Wederzijds respect is essentieel in elke relatie. Als iemand ervan overtuigd is dat ik niet meer gay zou zijn zodra ik hun God toelaat – alsof mijn seksualiteit een keuze is – negeert dat mijn realiteit. Ik zou ongetwijfeld minder gediscrimineerd worden als ik hetero was, maar ik ben blij dat ik gay ben. Ondanks de beperkingen en uitdagingen die erbij komen kijken, is er geen dag waarop ik zou willen dat ik hetero was. Ik heb namelijk geleerd dat mijn geluk en mijn waarde niet afhangen van andermans goedkeuring.