recensie
Cabaretier Kirsten van Teijn geeft een gezicht aan jaloezie binnen polyamorie
‘Jaloezie is een bitch’ van Kirsten van Teijn
In Jaloezie is een bitch concludeert Kirsten van Teijn dat ze ondanks haar polyamoreuze relatie minder open-minded is dan ze dacht. Het levert een krachtige, kwetsbare en originele voorstelling op.
De Kleine Komedie heeft tijdens de première van Jaloezie is een bitch wel iets weg van een club. Voor aanvang van de show klinkt uit de speakers een opzwepende beat. Op het podium hangt boven een laaghangende rookwolk een kronkelig pad van groen en roze gekleurde lichtbalken. Deze setting vormt een perfecte voorbode voor het verhaal over de tumultueuze weg die cabaretier Kirsten van Teijn de afgelopen tijd moest afleggen in het accepteren dat zij minder vrij van geest is dan ze dacht. Sterker nog: qua karakter bleek ze bijzonder veel weg te hebben van haar bange adoptiehond.
In haar vorige voorstelling S(experiment) vertelde Van Teijn hoe haar ietwat burgerlijke Brabantse leven met vriend een wending kreeg toen er een extra partner in haar leven kwam, een vrouw. Zo veranderde haar leven van een monogaam huisje-boompje-beestje in een ‘duogaam’ huisje-huisje-boompje-beestje, met een vriend in Brabant en een vriendin in Antwerpen. Of, zoals een bekende van haar concludeerde: “een monopoly dus?”.
Deze perfecte driehoek wordt aan het wankelen gebracht wanneer haar vriendin en vriend aangeven ook graag ‘dingen’ met anderen te willen proberen, waarop Van Teijn tot haar eigen verbazing wordt overmand door jaloezie. Wanneer haar vriendin ook nog verliefd wordt op een andere vrouw, is de paniek compleet.
“met veel humor neemt van teijn onder meer seksisme en het patriarchaat op de hak”
Terwijl haar vriend en vriendin door het daten met anderen steeds minder jaloers worden, neemt Van Teijns jaloezie alleen maar toe. In Jaloezie is een bitch neemt ze haar publiek mee in de manier waarop ze die gevoelens onder ogen kwam, leerde begrijpen en met horten en stoten leerde omarmen. Uiteindelijk komt ze tot de conclusie dat jaloezie niet zozeer een bitch is, als wel een bange hond, die zo nu en dan een beetje gerustgesteld moet worden.
Van Teijn is een innemende verteller, die op moedige wijze haar emoties ontleed en daarbij met veel humor het patriarchaat, dat niet in de laatste plaats verantwoordelijk blijkt voor haar gevoelens, een veeg uit de pan geeft. In het bijzonder blinkt ze uit in de ijzersterke nummers, met krachtige beats en rake teksten waarin ze haar strijdbaarheid, frustratie, maar ook haar kwetsbaarheid deelt.
Een van de belangrijkste boodschappen van haar voorstelling vat ze wellicht het best in het openingsnummer: ‘Dat wat je niet ziet, bestaat niet’. Het is verdraaid lastig om te worden wat je nooit ziet. Wellicht had haar opa om die reden decennialang net als zij twee geliefdes, maar dan in het geheim. “Achteraf gezien was hij misschien ook wel poly”, grapt ze. In (S)experiment creëerde Van Teijn om die reden heel bewust zichtbaarheid voor polyamoreuze relaties. In haar nieuwe voorstelling geeft ze een gezicht aan de jaloezie die daar vaak bij komt kijken, waarschijnlijk in de hoop dat haar publiek die gevoelens vervolgens net als zij leert begrijpen.
Jaloezie is een bitch is tot en met juni 2025 te zien in diverse theaters. Kijk voor de speellijst op kirstenvanteijn.nl.
