Dotan: “Toen ik uit de kast kwam, voelde het alsof er tien kilo van mijn schouders viel”

Dotan is trotser dan ooit. Tien jaar na zijn megahit ‘Home’ brengt hij zijn vierde album uit, op een moment in zijn leven waarin hij openlijk zichzelf is en klaar staat om de wereld opnieuw te veroveren met zijn prachtige klanken. “Soms vraag ik me af: zitten mensen nog op mij te wachten?”

Drie jaar geleden spraken we Dotan uitgebreid voor het coverinterview in Winq. Veel van zijn optredens werden toen geannuleerd vanwege de coronapandemie, en hij was net publiekelijk uit de kast gekomen in het programma Waar is De Mol?. Nu is hij drukker dan ooit. Hij komt net terug uit Italië voor een optreden en was in dezelfde week in Canada om een nieuwe versie van zijn doorbraakhit ‘Home’ te zingen in een populaire talkshow. “Dit keer houd ik mijn kleren aan”, grapt hij, verwijzend naar het vorige interview waarin we hem halfnaakt op de foto hebben gezet.

Je nieuwe album is uit en je staat aan de vooravond van een Europese én Canadese tour. Hoe gaat het met je? “Het gaat heel goed! Ik sta op het punt een grote tour te doen, dus ik ben nu bezig met repeteren en alles aan het voorbereiden. Ik kan weer de wereld in en optreden, en dat is wat me het gelukkigst maakt. Verder voel ik me privé ook heel gelukkig en stabiel. Het is fijn om die balans te hebben.”

Je vierde album is net verschenen. Vind je dat nog spannend? “Ja, het is zeker spannend. Ik doe dit nu al een tijdje, en ergens voel ik dat het nieuwe er een beetje af is. Je ziet zoveel nieuwe artiesten opkomen, en soms vraag ik me af: zitten mensen nog op mij te wachten? Maar dan gebeurt er iets met de liedjes waardoor ze toch weer opnieuw in de aandacht komen. Zo heb ik afgelopen maand een Franse versie van ‘Louder’ gemaakt. Dat is het mooie, maar ook het frustrerende aan muziek: je hebt er niet altijd grip op. Maar ik geloof er echt in dat als je mooie dingen maakt, ze hun plek vinden, ook al duurt het soms tien jaar.”

Je zingt veel over je soms donkere gevoelens. Helpt het schrijven je om die een plek te geven in je leven? “Absoluut. Ik ben altijd al een beetje melancholisch geweest. Op school was ik al degene met zware gedachten, terwijl anderen zich met lichtere dingen bezig hielden. Gelukkig heb ik nu een vriendengroep die dat begrijpt. Door muziek kan ik die intense gevoelens kwijt, en daardoor voel ik me in het dagelijks leven juist goed. Het nieuwe album heeft een lichtere sound, maar die melancholie zit er nog steeds in.”

Op je vorige album begin je het eerste nummer met de tekst ‘Let the music speak’. Geldt dat nog steeds? “Zeker. In een wereld waarin je overal aanwezig moet zijn, blijf ik geloven in de kracht van liedjes. Er wordt veel gevraagd van artiesten: TikTok, Instagram, shows. Het is anders dan vroeger. Ik probeer me te focussen op het maken van mooie liedjes en erop te vertrouwen dat goede muziek zijn weg wel vindt.” 

De titeltrack ‘A Little Light in the Dark’ gaat over je relatie. Wat betekent dat nummer voor jou? “Mijn eerste echte liefde heeft mijn hele perspectief veranderd. Het was de eerste keer dat ik dacht: ‘Dit is het, ik snap het nu.’ Voorheen had ik altijd het gevoel dat liefde niets voor mij was, dat ik het nooit echt zou ervaren. Maar toen ik hem ontmoette, wist ik: dit kan dus echt. Het was een diepe connectie waarbij we elkaar volledig accepteerden zoals we zijn. Dat is iets wat ik nooit eerder heb ervaren.”

Het nummer ‘No Kissing on a Sunday’ vertelt een bijzonder verhaal. Kun je dat toelichten? “Vijf jaar geleden kwamen mijn vriend Grant en ik samen uit de kast, en ik was erbij toen hij zijn vader vertelde dat hij op mannen valt. Zijn vader reageerde eerst afwijzend en wilde ons niet samen met kerst ontvangen. Toen zei ik: ‘We moeten wel gaan en laten zien wie we zijn.’ Het was een moeilijk moment, maar uiteindelijk veranderde zijn vader volledig. Hij vertelde ons dat hij ons zou verdedigen en heeft sindsdien zijn hart voor ons geopend.”

De videoclip heb je in Bulgarije opgenomen in een woning die op Grants ouderlijk huis lijkt. Hoe reageerden zijn ouders op de videoclip? “Zijn vader was erg emotioneel en vond het prachtig. Het was voor hem een bevestiging van hoe ver hij is gekomen. Zijn moeder draait mijn muziek zelfs in de kerk, hoewel ze mij soms nog introduceert als de 'special friend'. Maar we maken vooruitgang.”

Jij kwam publiekelijk uit de kast voor miljoenen mensen in een tv-programma, hij alleen bij zijn ouders. Hoe hebben jullie elkaar daarin kunnen steunen? “Ik had te maken met publieke reacties, soms zelfs negatief, terwijl Grant in een kleine gemeenschap in North Carolina zat waar iedereen elkaar kent. Toch hebben we elkaar daarin gesteund. De liefde voor elkaar was sterker dan alles. De steun van mijn vrienden en fans heeft me erdoorheen geholpen, vooral omdat veel mensen zich in mijn verhaal herkenden.”

‘I didn't go to therapy but this video and this song healed me. Thank you for always being our voice’ en ‘This is so beautiful and inspiring; you never fail to touch my heart Dotan’ zijn enkele reacties onder de video. Wat doet dat met je? “Het raakt me enorm, vooral omdat dit zo’n persoonlijk verhaal is. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een stem moet hebben in de queer community, om te helpen waar ik kan. Ik zie nu bij mijn shows dat het publiek diverser is geworden, met alle soorten stellen die elkaars hand vasthouden. Dat maakt me trots.”

Wat is voor jou het belangrijkste op dit moment? Een hit scoren of mensen raken? “Voorheen was een hit hebben het doel, nu wil ik mensen bereiken en dat op mijn eigen manier doen. Ik ben nu volledig onafhankelijk en breng mijn muziek uit op mijn eigen label. Dat voelt heel bevrijdend. Vroeger, onder contract bij een groot label, ervaarde ik veel onzekerheid en druk. Dat is nu weg. Ik kan nu zelf bepalen of en wanneer ik muziek uitbreng. Niemand vertelt me dat iets wel of niet kan. Dit geeft me veel vrijheid, en ik weet nu dat dat beter bij me past.”

Je Europese tour is deels uitverkocht. Hoe voelt dat voor je? “Het is heel bijzonder. Als klein kind droomde ik ervan om Paradiso uit te verkopen, en nu reis ik de hele wereld over. Soms besef ik het niet helemaal, tot ik op het podium sta en hoor dat mensen mijn nummers meezingen in steden waar ik nooit eerder ben geweest. Ik ben heel nuchter, maar als ik op een avond in Londen speel en de volgende dag in Parijs, dan komt het besef wel even binnen.”

Je speelt ook in landen waar lhbtqia+ rechten niet vanzelfsprekend zijn, zoals Polen. Hoe ga je daarmee om? “Ik check altijd van tevoren of er genoeg beveiliging is en benadruk dat mijn shows een veilige plek zijn. Het is schrijnend dat dit nodig is, maar ik wil dat iedereen zich vrij voelt om zichzelf te zijn tijdens mijn optredens. Het raakt me hoe mensen me na een show bedanken, simpelweg omdat ze even hand in hand konden staan met hun partner. Dat zou overal normaal moeten zijn, maar helaas is dat nog niet de realiteit.”

Heb je in Nederland ook momenten waarop je je niet veilig voelt als homo? “Ja, eerlijk gezegd wel. Overdag voel ik me meestal oké om hand in hand met mijn vriend door de stad te lopen. Maar 's avonds, als het druk is en er groepjes jongens rondhangen, voel ik me toch gespannen. Ik denk dat veel homoseksuele mannen dat herkennen. Er blijft altijd die milliseconde van twijfel als je over je vriend praat of met iemand nieuw in contact komt. Gaat dit iets veranderen? Is het veilig? Die gedachten zijn er nog steeds.”

In een vorig interview vertelde je dat je, voordat je uit de kast kwam, dacht dat het je minder zou maken. Nu klink je veel trotser. Heb je spijt dat je niet eerder uit de kast bent gekomen? “Ja en nee. Ik heb vaak te horen gekregen van heteromannen: ‘Waarom heb je het niet eerder verteld? Het kan toch makkelijk nu?’ Maar het is niet zo simpel. Het proces van uit de kast komen is voor iedereen anders. Ik heb er heel lang mee geworsteld, en ergens hoopte ik ook dat het misschien niet zo was. Als ik nu terugkijk, heb ik spijt dat ik zoveel jaren in de kast heb gezeten. Maar ik was er toen gewoon niet klaar voor. Het is een complexe reis, en ik probeer mezelf daar nu niet voor te veroordelen.”

Wat heeft het voor jou veranderd, dat je uiteindelijk uit de kast kwam? “Alles. Toen ik uit de kast kwam, voelde het alsof er tien kilo van mijn schouders viel. Ik werd opeens veel vrijer, niet alleen in mijn persoonlijke leven, maar ook op het podium. Mijn vrienden merkten het ook. Ze zeggen allemaal dat ik opener en gelukkiger ben nu. Dat is een enorme verandering.”

Tot slot, als ze je bellen voor het Songfestival, neem je dan op? “Ik zou de telefoon opnemen, maar ik zeg vriendelijk nee. Ik vind het een geweldig spektakel om naar te kijken, maar het idee dat heel Nederland direct een mening heeft over je optreden, dat vind ik te heftig. Ik heb liever mijn eigen tour, waar ik rustig aan kan bouwen en waar mensen komen omdat ze mijn muziek.”

En die tour komt er. Dotan start binnenkort aan zijn Europese, Canadese en gelukkig voor ons Nederlandse tournee langs poppodia door heel het land. Zijn album A Little Light in the Dark is vanaf nu overal te beluisteren.