Eool vluchtte vanuit Armenië naar Nederland en schrijft zijn Dagboek van een Vluchteling – lees hier deel 1 en 2

Eool is vanuit Armenië naar Nederland gevlucht omdat hij zijn land moest verlaten als lgbt+-activist. Hij beschrijft zijn ervaringen in een reeks verhalen, getiteld Dagboek van een Vluchteling. Het is een intieme weergave van zijn innerlijke wereld en ervaringen. Aan Winq vertelt hij wat het idee is achter zijn dagboek, waarvan we de eerste twee verhalen met onze lezers mochten delen.

Eool is een pseudoniem, zijn echte naam is bekend bij de redactie. Hij is journalist van beroep, geboren in Armenië en woont momenteel in Nederland. Voordat we je de eerste twee verhalen laten lezen uit zijn Dagboek van een Vluchteling, een interview met Eool.

Waarom ben je naar Nederland gekomen?
“Ik heb jarenlange ervaring in de journalistiek, waarbij ik mij vooral heb ingezet voor waarheidsvinding en fact-checking. Mijn reis naar Nederland begon vanuit de behoefte om vrij te leven en mezelf te kunnen zijn, iets wat in Armenië erg moeilijk was door mijn achtergrond als lgbt-activist.”

Je bent uit Armenië gevlucht omdat je lgbt-activist bent. Wat kun je hierover vertellen?
“Als lgbt-activist in Armenië heb ik me sterk gemaakt voor gelijke rechten en acceptatie, maar dit ging gepaard met veel risico’s en druk. Het was een zware keuze om mijn geboorteland te verlaten, maar het bood mij de mogelijkheid om mezelf zonder angst of beperkingen te kunnen uiten.”

Hoe kwam je op het idee voor de verhalenreeks Dagboek van een Vluchteling?
“Het idee ontstond als een manier om mijn persoonlijke ervaringen en gevoelens vast te leggen tijdens mijn reis naar een nieuwe toekomst. Het is een manier om een stem te geven aan de uitdagingen die ik heb ervaren en om anderen hiermee te inspireren.”

Wat laat je de lezer precies zien in Dagboek van een Vluchteling? 
“In deze verhalenreeks deel ik de complexiteit van mijn emoties, van verlies en angst tot hoop en veerkracht. Het biedt de lezer een intieme inkijk in het leven van een vluchteling en de innerlijke strijd die daarbij komt kijken.”

Wat wil je bereiken met deze verhalenreeks?
“Ik hoop dat mijn verhaal kan bijdragen aan begrip en empathie voor vluchtelingen en voor mensen uit de lgbt-gemeenschap die vaak met vergelijkbare uitdagingen te maken krijgen.”

Waarom moet iedereen Dagboek van een Vluchteling lezen?
“Omdat het verhaal van een vluchteling vaak verder gaat dan wat aan de oppervlakte zichtbaar is. Het toont de innerlijke reis en de persoonlijke strijd om een eigen identiteit en veiligheid te vinden.”

Uit hoeveel verhalen bestaat de reeks en waar zijn deze te lezen?
“Dagboek van een Vluchteling bestaat uit verschillende verhalen die afzonderlijk te volgen zijn. Over de specifieke leesmogelijkheden zijn we nog in overleg.”

deel een

Een paar uur, en ik moet mijn hele leven verzamelen, ik moet zorgvuldig de goede en slechte gevoelens van mijn leven selecteren en ze in de stoffige koffer boven op de kast plaatsen, die ik zorgvuldig heb opgeborgen voor de reis, die nog overbleef incompleet.

Alles heeft zijn eigen herinnering, de boeken die ik las, de kleding die ik droeg, de foto op mijn bureau. Ik moet kiezen welke ik mee ga nemen in de onzekerheid.

Ik ben bevroren, ik kan het zenuwstelsel van mijn lichaam niet voelen, maar ik voel de tranen uit mijn ogen stromen. Ik sta verstijfd voor mijn halflege koffer en denk na.

Ik moet de map vol met mijn levensverhalen verbranden...

Dit was een gedwongen pad, dit zou niet het mijne zijn als ik niet als homo geboren was en in een samenleving had moeten leven waarin ik werd gehaat, afgewezen, genegeerd en waarin men mij wilde vermoorden.

Mijn koffer is klaar. Daar zijn mijn versleten kleren, zoals de dagen dat ik leefde, naast de nieuwe, die ik zorgvuldig bewaarde om te dragen in de kleurrijke dagen van mijn leven.

Dit keer was het vliegticket enkele reis: Nederland-Amsterdam.

De weg is lang en ondertussen stromen mijn tranen, mijn gedachten zijn verward, het eindpunt is onzeker, maar ik ga, ik ga leven, niet om me te verstoppen, om mijn liefde openlijk te uiten en te creëren. Ik ga omdat ik omringd ben door de angst voor de dood en afwijzing.

Ik ben homo en heb dit feit mijn hele leven verborgen gehouden, waarbij ik een dubbelrol speelde en mijn seksuele en emotionele relaties voor "iedereen" verborgen hield.

Ik ben homo en daarom haten mijn landgenoten mij, wijzen ze mij af en geven mij de schuld van alle zonden van de mensheid.

“Welkom in Amsterdam, de luchttemperatuur is +23.” Ik hoorde de verklaring van de stewardess en haalde diep adem, misschien ben ik al gered, misschien heb ik geen reden om bang te zijn, maar...

Het leven had nieuwe beproevingen voor mij waarvan ik me niet bewust was.

deel twee

Ik sta met mijn donkerbruine koffer in het centrum van Schiphol, de derde drukste luchthaven van Europa, en denk. Om niet plotseling te laat te komen, om het succes niet te missen en alleen gelaten te worden met mijn versleten koffer, zonder iets. Vanaf dat moment begon mijn reis door de ‘aderen’ van Nederland.

Duizenden mensen haasten zich, ze hebben adressen, mensen wachten op hen, maar ik sta naast die mensen, alleen, zonder adres. Ik had een schijnbaar onmogelijke missie. Ik moest een politieagent of een luchthavenmedewerker zoeken om hulp te vragen.

Het trillen van mijn handen en mijn onverzadigbare verlangen om een sigaret te roken versmolten met de dorst die mijn keel verstikte. Maar ik had een missie, ik moest om hulp vragen en een zin uitspreken die een vernietigende kracht had en het verleden uitwiste. Woorden die me mijn leven lieten waarderen, woorden die mijn essentie en het leven dat ik eerder leefde veranderden. 

"I want to apply for refugee status’’

"U moet naar Ter Apel gaan, wij kunnen u hier niet helpen." Dat zei de politieagent op het derde drukste vliegveld van Europa, toen hij mij mijn paspoort teruggaf en de weg naar Ter Apel uitlegde.

Een plek waar ik geen idee van had, een plek die op dat moment een reddingslijn leek voor iemand die verdrinkt in de zee.

Mijn laatste spaargeld heb ik uitgegeven om een vliegticket te kopen, en ik had maar 130 euro op zak, waarvan ik ongeveer 80 euro heb uitgegeven om naar Ter Apel te komen.

Een stad waar mensen van verschillende religies, geslachten en geaardheden uit bijna de hele wereld samenkomen, mensen die verstoken zijn van de regels van beleefdheid.

Ter Apel was een echte hel. Ik was daar, nadat ik de dood verschillende keren had ontmoet, ik was daar alleen, met een versleten bruine koffer, tussen hongerige, dorstige en schreeuwende mensen.

Ik begreep niet waarom mensen zo blij, boos en vervuld van zoveel haat waren. Ik begreep niet de noodzaak om daar te zijn en het belang van het starten van het vluchtelingenproces. Er zat een gedachte in mijn hoofd: je moet wakker blijven tot de ochtend, je moet alert en attent zijn, er zijn hier mensen die zulke religieuze opvattingen hebben, die mij afwijzen, mijn bestaan afwijzen. Op dat moment leken ze allemaal op degenen die mij in mijn geboorteplaats wilden vermoorden.

Nadat ik met honderden mensen een nacht in een tent heb doorgebracht en de volgende dag op de vloer van het IND-kantoor heb geslapen, sta ik buiten de poorten van Ter Apel, waar hete thee een droom lijkt en koffie een luxe als mythische genoegens. Goden.

Ik was in Ter Apel, waar de vlag van mijn vrijheid, identiteit en hoop, de lhbtiq+ vlag, de vlag die mij een glimlach en hoop geeft, werd gezwaaid.

Ik leefde in de hel met mijn versleten bruine koffer.

Ik was in Ter Apel. Mijn hogere opleiding, professionele ervaring en lgbt-activisme achterlatend in Armenië.

Ik begon alles vanaf een nieuw punt en het leek erop dat het leven beproevingen had voorbereid die voor mij onoverkomelijk leken.

Coverbeeld: UnSplash