“Foodtrends die voortkomen uit de dieetcultuur zijn per definitie kut”

Vegans moeten ophouden met veel te veel avocado’s eten, een eigen restaurant is geen utopie en samen met Sander is Hugo Kennis klaar voor het vaderschap. “Ik denk dat er zeker wel twee kids gaan komen.”

Je bent met duizend projecten tegelijk bezig. Bijvoorbeeld een kinderkookboek.
“Met Mark Haayema! [Hugo maakt een obsceen gebaar] Ik heb met hem op school gezeten, op de Musical Academie in Tilburg en we hebben gedatet. Ik ben meer de uitvoerende kant op gegaan en ben in musicals gaan spelen. Mark ook, maar hij is daarnaast meer de creërende kant op gegaan, hij schrijft kindertoneelstukken, theatervoorstellingen, is veel met poppentheater bezig en hij schrijft dus kinderboeken. Twee jaar geleden heeft hij een kinderbakboek uitgebracht samen met Rutger, de eerste winnaar van Heel Holland Bakt. En nu wilde hij een kinderkookboek maken, daarvoor belde hij mij. Ik heb meteen ja gezegd. Mijn veertig recepten zijn af en Mark zorgt voor het verhaal; het gaat over een gezin met een restaurant waar van alles mee gebeurt. De verhaaltjes en de recepten wisselen elkaar af.”

Die recepten verzin je speciaal voor dit boek?
“In de afgelopen zes jaar heb ik misschien wel drieduizend recepten geschreven. Vaak variaties van eerdere recepten want een volledig nieuw recept bestaat niet. In het kinderkookboek zitten recepten die ik er graag in wilde maar het kwam ook wel voor dat Mark zei: ‘In het verhaal komt een hoogwaardigheidsbekleder uit India voor. Go!’. Of; ‘De brandweer komt langs. Go!’. Daar maakte ik dan weer een recept bij. Dat vind ik wel een leuke manier van werken.”

En dan dat andere kookboek, van De Worsten van Babel.
“Het YouTube-programma Epic Meal Time ligt aan de basis van De Worsten van Babel. Best wel een vreselijk programma op een stoer YouTube-kanaal. Maar dit programma is een beetje… vies. Ze maken bijvoorbeeld de grootste Big Mac-lasagne. Daarvoor kopen ze vijfduizend Big Macs die ze aan elkaar vlechten en dan gooien ze kaas eroverheen, in de oven met dat ding en dat is dan lachen. Of een Eiffeltoren van bacon. Een Nederlands bureau wilde zo’n programma ook in Nederland maken en daarvoor vroegen ze ons, Jasper en Marius Gottlieb en ik, of wij een pilot wilden insturen. Maar dit zijn wij niet – dat alles vies en vet moet… Wij willen leuke en gekke dingen doen. En ik ben een afgestudeerd kok dus ik heb ook respect voor voedsel. Wij hebben er toen onze eigen draai aangegeven door een worst te maken waar een driegangenmenu in zit. In één worst. In een darm spuiten we het menu in delen op, te beginnen met gebonden tomatensoep; dan aardappelpuree met worst en broccoli en dan eet je door naar appeltaart. Als einde zat er gebonden espresso in. Heel conceptueel allemaal. Dat zagen ze wel zitten en ze gingen met ons op zoek naar een naam. Ze wilden iets pakkends, als De Taarten van Abel. Ik dacht meteen: De Worsten van Babel. Vanwege die maaltijdworst maar ook omdat we drie jongens zijn, met piemeltjes én Babel verwijst naar het megalomane project dat nooit afkomt – wij maakten online kooktelevisie die je niet per se thuis na moet willen maken. Wij wilden liever onderzoeken: hoe ver kun je gaan met eten?”  

Nou: hoe ver kun je gaan?
“Veel mensen willen bijvoorbeeld lijnen en daar komen dan weer foodtrends uit voort – die zijn per definitie kut – maar ik vind het leuker om een lean & mean gerechtje te maken. Omdat de snelle jongens graag snuiven, hebben we cocaïne gemaakt van kip: eerst heel dun snijden, dan vriesdrogen en verkruimelen, tot je poeder overhoudt en dat heb ik toen zelf opgesnoven. Dat is geen aanrader. Maar zo’n experiment is wel heel leuk. De Worsten van Babel was, gek genoeg, helemaal geen succes. We hadden op ons online kanaal maar weinig kijkers. We hebben zo’n vijftig afleveringen gemaakt, maar het sloeg niet aan. Echter: de media waren wel dol op ons en dus kwamen we vaak met De Worsten van Babel in andere programma’s. Wij hebben er ook nog een theatertour mee gedaan. En nu dus een vuistdik kookboek waarvan Jasper en Marius zelf de vormgeving hebben gedaan – we zijn er al een jaar mee bezig.

“Cocaïne maken van kip is geen aanrader”

Het kookboek had er allang moeten zijn maar onze drukkerij stond in Corona-brandhaard Lombardije… Bij het uitkomen van deze Winq, moet-ie toch al wel zijn verschenen.”

FIVE O’CLOCK SHADOW

En heel treurig: het einde van 5 Uur Live werd aangekondigd.
“Iedere dag maakten we met een leuk team 5 Uur Live bij RTL maar daar is geen vervolg op gekomen. Ik was bij de laatste aflevering echt een emotioneel wrak, ben daar de hele tijd aan het huilen. Maar niet langer getreurd: RTL programmeert nu primetime Eigen Huis & Tuin: Lekker Leven en ik sta daar dan weer lekker in de keuken.”

Heeft John de Mol je niet proberen te schaken?
“Bij sbs willen ze exclusiviteit. Dan kan ik geen andere dingen meer doen. Maar ik wil vrij zijn in mijn keuze. Ik ben loyaal aan RTL4 omdat ik het een mooie zender vind, waar ik al lang zit. Maar ik zit ook al lang bij 24Kitchen – wat een beetje een niche-zender is. Dat is de zender waar ik ben begonnen en waar ik in geloof. Verder ben ik docent bij Dream School, dat is op de npo, en vind ik echt tof om te doen. Ook om maatschappelijk en didactisch met kids te werken – dat heb ik vroeger ook veel gedaan. Ik heb dit vak niet gekozen voor een stabiel inkomen, maar omdat het zo’n gigantische speeltuin voor mij is. Natuurlijk is er door Corona ook voor mij f*cking veel werk weggevallen. Maar dat geeft ook weer tijd om na te denken: wie ben ik, wat wil ik? Aan de bak en dan maar zelf formats bedenken rondom eten of het buitenleven. Daar word ik enthousiast van.”

Cavia-imperium

“Al toen ik vrij jong was werd door een grappige samenloop van omstandigheden de ondernemer in mij losgemaakt. Ik fietste van huis naar Eindhoven. Dat was best een stukje, langs de weilanden. En ik hoorde ‘hmie hmie’, [Hugo maakt piepgeluidjes] stapte af en vond een schoenendoos in de sloot, vol met dode caviababy’s. Eentje leefde nog, met z’n hoofdje zo boven het water. Meteen heb ik the last cavia standing meegenomen naar de bieb – internet was nog niet echt ontwikkeld – om een boekje over cavia’s te lenen. Ik kreeg hem weer op de been met kittenmelk. Bij mijn kippenhok in de tuin van mijn ouders kreeg hij een eigen hokje. Maar één cavia is ook zielig natuurlijk. Dus ik nam er eentje bij en even later waren er ineens zes cavia’s. Dus ik ging met de nieuwbakken baby’s naar mijn dierenwinkeltje en die wilde ze wel. Verbaasd was ik, toen de kassa openging en ik er geld voor kreeg. Toen werd de zakenman in mij wakker en niet lang daarna leverde ik in heel Zuidoost-Brabant cavia’s aan alle mogelijke dierenwinkels. Mijn eerste baan was dus caviafokker. Mijn moeder wist dat ik kippen had, maar dat er in haar tuin ook een geit woonde en 411 cavia’s, dat had ik niet verteld.”

“Mijn moeder wist dat ik kippen had, maar dat er in haar tuin ook een geit woonde en 411 cavia’s, dat had ik niet verteld”

Eet jij dieren, als dierenliefhebber?
“Ik ben niet tegen het eten van dieren. Maar mensen moeten wel veel minder vlees en vis consumeren. Twee keer in de week is gezond voor ons lichaam, dan kan de bio-industrie volledig inpakken en gaat de stikstofuitstoot naar beneden. Vlees is niet gewoon maar luxe – de basis is groente. Geen barbecue met acht worsten, twaalf hamburgers en negentien slavinken maar één mooi stukje vlees van een goede farm dat dan die avond het pièce de résistance is. Altijd maar die gehaktbal bij je prakkie; daar moeten we echt vanaf.”

Hand op je hart: jij kookt nooit met vlees uit de bio-industrie?
“Nooit. Ik ga niet naar de supermarkt voor vis of vlees. Ik geloof ook niet dat biologische producten waarmaken wat ze beloven. Daar worden we een beetje in belazerd. Biologische keurmerken zijn ook gewoon te koop. Ik ken boeren die beter werken dan biologisch, maar ze zijn zo klein dat ze dat label niet kunnen betalen. Daar ben ik tegen. Maar misschien nog belangrijker: vlees in de supermarkt gaat nooit op. Er wordt massaal vernietigd en weggegooid.”

Dat gaat dan naar de voedselbank?
“Vers vlees gaat bijna nooit naar de voedselbank. Alleen geconserveerd vlees.”

Wat moeten we dan?
“Koopeenkoe.nl! Ik heb daar geen belangen bij maar ik sta wel achter dit initiatief. Je koopt daar pakketten vlees van koeien bij goede boeren in Nederland en dat krijg je mooi geseald en bevroren thuis. Het mooie is: de koe wordt pas geslacht als ie volledig op is. Je weet dus ook niet hoelang het duurt voordat je het thuisgestuurd krijgt. Je mag de boer bellen met vragen en je kunt zelfs bij de koe op bezoek. Die koeien zijn niet voor ‘Jan Lul’ gestorven. Er zijn koeien die doodgaan voor twintig procent vlees. De rest wordt weggeflikkerd – dat kan ik fysiek niet aan. Een kwartje per kilo vlees? Dat kán gewoon niet. Dan moet de overheid maar subsidiëren want wij als consumenten – en de overheid was daar gewoon bij – hebben hierom gevraagd. Je kunt het stikstofprobleem niet nu ineens bij de Nederlandse boeren neerleggen.”

“Dat huwelijk komt wel, ik wil oma toch niet achter een plexiplaat zien taart eten?”

Is het niet tijd voor een eigen restaurant? Met eerlijk eten?
“Ja dat zou ik wel een keertje willen. Ik sta daar echt voor open. Maar dan wel een table d’hôtes, dus eten wat de pot schaft. Geen of een beperkte menukaart. Zelfgekweekte of lokale ingrediënten, niet te veel tafels, f*cking goede wijn. Supergoed eten maar geen gedoe met kaviaar en zo.”

En jij staat dan te koken?
“Nee. Ik maak dan wel de menu’s maar ik wil dat daar dan een goede chef staat. En natuurlijk duik ik af toe de keuken in maar ik wil vooral gastheer zijn. Een knap restaurant met veel groente maar zeker ook met duurzaam vlees. En met prachtig maar functioneel bestek. Ik word gek van glazen die er waanzinnig uitzien maar waar je eigenlijk niet uit kunt drinken. Of kalkstenen bordjes waar je niet op kunt snijden, daar kan ik zó boos om worden. Dat heeft met trends te maken. Een trend is niets. Net als foodtrends, die houden ook geen stand. Superfoods zijn ook de grootste bullshit ever. Chiazaad? Flikker toch op, dat is niet te vreten. Vogelvoer! En het is pas voedzaam als je er vijfhonderd gram per dag van eet. Weet je hoeveel dat is?! En dan die gojibes – die groeit aan de top van de Himalaya. Lekker duurzaam! Het is niet lekker en slecht voor het milieu, bedacht door hipstersukkels. Avocado? Kap daarmee. We consumeren miljoenen avocado’s in Nederland. Dat klopt gewoon niet. Als je vegan wordt vanwege het milieu ben ik honderd procent blij met je. Maar als je vervolgens twaalf avocado’s in jouw cheesecake stopt? Ik word nu echt boos. Avocado’s groeien niet hier. Ze worden duizenden kilometers verscheept voor ze hier zijn. Met boten en vliegtuigen. Bossen en oerwouden worden ervoor gekapt. Dieren sterven uit omdat wij zo veel avocado’s willen eten. Als je tegen de bio-industrie en tegen de zuivelindustrie bent maar je gebruikt avocado’s en kokosmelk als vervanger, dan is dat een ramp voor het milieu. En een kilo avocado’s kost evenveel water als een kilo vlees, hè? Gebruik lokale producten, het kan gewoon.”

Dus er zitten geen avocado’s in de ‘maaltijdbox’ van Hugo? Het lijkt eerder een borrelbox?
“Het is een borrelmaaltijdbox. In de eerste boxen die ik maakte, zat een goede borrelplank en een maaltijd voor erna. Maar de mensen die ‘m bestelden, deden er twee dagen over omdat ze de eerste dag al senang waren met de borrelplank. Als ik vrienden over de vloer heb, wil ik niet alleen maar in de keuken staan, ik wil ook lekker mee chillen. Dus heb ik de box veranderd in een uitgebreide borrelplank. Die kun je een uur van tevoren bereiden aan de hand van de videolink die erin zit. Dan zie je mij en ik heb dezelfde box voor mijn neus. Ik maak die dan ook klaar in een rustig tempo en zonder in de beelden te knippen zodat iedereen mij goed kan volgen. Daarna zet je alles op tafel en als iedereen arriveert, ben jij ook klaar. Het is een volledige maaltijd, niemand gaat met honger naar bed. Een beetje die tapas-cultuur: eten mag wel weer meer zijn dan alleen voeden. Dat hebben we toch wel geleerd in deze Corona-tijd. Bij de ingrediënten krijg je ook een Spotify-lijstje in het thema van de borrelplank én een spel. Als je na een half uur met je schoonouders eigenlijk al klaar bent met de avond, pak je gewoon het spelletje erbij!”

Life is just a playground.
“Ja, echt. Met vrienden doen we vaak spelletjesavonden, je kunt mij niet blijer maken. En ik heb natuurlijk aan Expeditie Robinson meegedaan. En gewonnen!”

“Met co-ouder­schap kun je een kind alle aandacht geven als het bij je is”

Dat programma volg je al vanaf de eerste aflevering. Wat is er zo bijzonder aan?
“Het zelfvoorzienend zijn. Als mens moesten wij ons ooit in de natuur kunnen redden. Kunnen we dat nog steeds? Kun je overleven en dan ook nog met een spelelement erbij – dat is voor mij het ultieme programma. Al twintig jaar.”

Was je op het eiland ergens bang voor?
“Ja. Niet voor het overleven, de enge dieren of dat ik zelf vuur moest maken. Maar ik had wel angst voor de mensen: complotjes, backstabbing en gemeen spel. Er zijn daar natuurlijk wel dieren die dodelijk zijn. En dan ben je ook niet meer door de crew te redden hoor. Een paar uur per dag komen ze filmen, meer niet. De crew zat niet bij ons op het eiland – de arts kan na vijftig minuten pas bij je zijn. Ik heb giftige slang voorbij zien zwemmen, ben gebeten door een kwal en door een spin. Daardoor moest ik acht dagen aan de antibiotica. Dat was medicatie die je bij eten moest nemen, maar denk maar niet dat de crew je dan ineens eten gaat geven; dat mag je lekker zelf zoeken.”

EEN MAN ZONDER MAN IS ALS EEN PAARD ZONDER TEUGELS

Dan gaat zijn telefoon. Hugo neemt op.
“Hi lief. Ik zit in een interview. Is er iets? Nee? Oké!” Hugo hangt op. “Hij wilde gewoon even bellen.” 

Jouw huwelijk zou in augustus zijn?
“Dat hebben we natuurlijk moeten afzeggen maar ik heb er geen nacht van wakker gelegen. Moet ik daar nu verdrietig over zijn? Het gaat niet over leven of dood. Sander en ik zijn al zo lang samen… We gaan trouwen omdat we verliefd zijn en dat graag willen delen met onze vrienden. Maar dat komt wel. I don’t care. Ik wil oma toch niet achter een plexiplaat zien taart eten?”

En Sander heeft jou gevraagd?
“Het was mijn idee om Sander ten huwelijk te vragen. Sander hoefde niet zo nodig. Net voordat ik vertrok naar Expeditie Robinson, had ik alles geregeld voor als ik terugkwam. Jasper en Marius zouden een diner koken op een geheime locatie. Ook Shary-An zou ‘Ik heb je lief’ van Paul de Leeuw komen zingen. Echt een heel mooie tekst, het is een beetje ons nummer. Wat schetst mijn verbazing als ik arriveer bij Expeditie Robinson: Shary-An zit er ook in! Ik trek de hele periode met haar op want we halen het samen tot de finale. Twee weken na terugkomst in Nederland lokt Sander mij mee om na een middagje trainen samen uit eten te gaan. Ik was nog echt aan het bijkomen van Robinson en had eigenlijk geen zin. Toch maar gegaan. Na die training zouden we naar het restaurant gaan en ik stond al bij de voordeur om te vertrekken, maar Sander bleef bij de achterdeur staan. Huh? In de tuin stond een tafel met wit linnen, gouden bestek, een wijnkoeler, rozen en kaarsen overal. Hoe kan dit? Toen kwamen Jasper en Marius ineens uit de schuur met oesters en champagne. Ik was in verwarring, ook omdat Jasper in Italië woonde en ik hem al maanden niet had gezien. Ze gaven mij een kus en liepen weer weg. Huh? Wat is dit? Toen ging Sander op zijn knieën en vroeg me ten huwelijk. Ik janken natuurlijk. We kregen een menu op basis van ons leven – bijvoorbeeld eendenborst met een kumquatstroop en balsamicoazijn; mijn afstudeergerecht – heerlijke wijn erbij en we waren helemaal gelukkig. Sander vroeg: ‘Ben je verbaasd?’ Ja! Ik wilde jou ten huwelijk vragen. Maar dan wel met Shary-An erbij. Op dat moment viel de muziek uit en hoorde ik ineens: ‘ik weet niet of je zit te wachten…’ a capella! Daar kwam Shary-An uit de moestuin gelopen. Sander had dus exact gepland wat ik ook geregeld had. Dat wist hij uiteindelijk niet want Jasper, Marius en Shary-An hebben dat niet aan Sander verklapt.”

Verwelkomen jullie kinderen in jullie levens?
“Zeker. Wij zijn hier al ver mee. Ik denk dat er zeker wel twee komen. Want of je er nou een of twee neemt, dat maakt dan ook niet meer zo veel uit. Wij gaan een bewust co-ouderschap aan. Niet omdat ik gay ben – ik zou ook co-ouderschap willen als ik een vriendin zou hebben. Dat heeft deels te maken met de overbevolking maar ook met overgave: wij nemen/krijgen/maken een kind. Dat is een commitment for life. Als je als koppel honderd procent van de tijd voor jouw kind zorgt en je wilt je drukke leven en je drukke baan aanhouden, dan kan dat prima, met kinderopvang, goedwillende grootouders en zo. Maar dan kun je beter co-ouderschap aangaan. Wij zijn beiden eigen baas en kunnen ons de ene week het schompes werken en de andere week er echt helemaal voor de kleine zijn. Wij zijn op date-avonden bij Meer Dan Gewenst [stichting die zich inzet voor modern ouderschap, red.] geweest. Ik dacht dat we gingen speeddaten met lesbiennes, maar er waren meer vrijgezelle heterovrouwen. En ook heterostellen waarvan de man gewoon vruchtbaar is maar die ook bewust dat co-ouderschap aan willen gaan. Om dezelfde reden als wij: als het kind bij je is, kun je het ook alle aandacht geven. Wij hebben nog geen moeder, maar wij zijn in gesprek. Wij willen eerst negen maanden met de moeder, de moeders of het koppel daten voordat we beginnen aan het bouwen van een familie. Om ze goed te leren kennen. Sander wil al vier jaar kinderen. Hij zou zijn werk ervoor op willen geven. Hij is echt een kindermagneet. Tot hij personal trainer werd, was hij fulltime leraar en dat is hij ook in hart en nieren. Nu geeft hij nog steeds een dag per week les. Mijn neefjes rennen mij blind voorbij als Sander erbij is. ‘Sàndeeer!’ Maar hallo, ik ben je oom! Al die liefde, dat is echt heel bijzonder. Dat wil ik hem ook echt niet onthouden. Ik wil ook kinderen maar hij is daarin wel next level. Meer dan ik, zegt hij dat zijn leven minder geslaagd is, zónder kinderen.”

Het feit dat jullie een gezin worden in de toekomst hoeft dus niet in de weg te staan van ‘onze’ dosis Hugo Kennis op tv en in onze keukens?
“Zeker niet, dat blijft!” 

Ook een stukje hugo kennis in de keuken en op je borreltafel?  www.dekratvanhugo.nl

Beeld: Rutger Geleijnse