Help, mijn man is homo: vijf vrouwen over de coming-out van hun ex

Vijf vrouwen over de coming-out van hun ex. “Uiteindelijk was het voor ons beiden goed dat hij met een man in bed belandde.”

marlies barends (35)

"Jesse en ik leerden elkaar kennen via de kerk. Op ons 18de kregen we een relatie, vier jaar later trouwden we en vlak daarna verhuisden we naar Duitsland, waar Jesse als danser aan de slag ging.

We waren gelukkig, maar ik weet nog dat ik hem op een gegeven moment zei dat het voor mij meer voelde alsof we goede vrienden waren. Daar reageerde Jesse heel fel op. Sowieso vond hij het altijd lastig om over zijn gevoelens te praten; hij liet me nooit helemaal binnen.

Op ons 30ste verhuisden we terug naar Nederland. We kochten een woning, kregen ons derde kindje en Jesse nam afscheid van de danswereld, waarmee hij ook zijn uitlaatklep kwijtraakte. Ik merkte dat hij steeds ongelukkiger werd. 

Toen hij me op een dag vertelde dat hij met een man in bed was beland, voelde dat als een opluchting. Natuurlijk was het pijnlijk, maar boos was ik niet. Technisch gezien is hij vreemdgegaan, maar zo heb ik dat nooit ervaren. Het voelde eerder als een noodzakelijke gebeurtenis. Voor ons beiden is het goed geweest.

Vervolgens is Jesse met mijn goedkeuring gaan experimenteren met mannen, hoe moeilijk ik dat ook vond. Wel voelde het heerlijk dat hij eindelijk zijn hele waarheid met me deelde. Ik hield meer van hem dan ooit tevoren. Na een half jaar moesten we concluderen dat hij toch echt alleen op mannen valt. 

Daarna volgde een lastig, maar ook liefdevol proces, waarin we elkaar stap voor stap hebben losgelaten; pas een jaar geleden zijn we officieel gescheiden. Laatst schreven we elkaar een brief over onze relatie, bij het voorlezen hielden we het niet droog. Fijn vond ik dat, om te merken dat het hem raakte, dat hij nog steeds van me houdt.

Ik ben zo dankbaar voor onze tijd samen en ook best trots op de manier waarop we deze reis samen hebben afgelegd. Dwars door alles heen kozen we voor verbinding, respect en liefde. Inmiddels zijn we allebei gelukkig met een andere man, maar ik ben nog altijd by far de belangrijkste vrouw in Jesses leven.”

* op verzoek van Marlies is haar achternaam veranderd.

elke willems (28)

We waren twee jaar samen toen mijn vriend op oudejaarsavond plots deelde dat hij zich soms aangetrokken voelde tot mannen. Hij was benieuwd hoe het zou zijn. ‘Dat moet je dan maar uitproberen’, zei ik, ‘maar ik weet niet of ik dat samen met je kan doen.’ Uiteindelijk heeft hij niets met die gevoelens gedaan en spraken we af dat hij het aan zou geven als hij iets uit wilde proberen.

Vervolgens zijn we vijf jaar heel gelukkig geweest. Het vervelendst waren eigenlijk de opmerkingen van buitenstaanders, die mij wezen op zijn zogenaamde ‘homotrekjes’. Waar bemoei je je mee, dacht ik dan. Wel spookten zijn uitspraken van die oudejaarsavond soms door mijn hoofd. Op seksueel vlak heb ik een en ander uitgeprobeerd om hem tegemoet te komen, tot ik besefte dat ik me daar zelf niet helemaal prettig bij voelde. Het voelde alsof hij iets miste wat ik hem niet kon geven. 

Na zes jaar begon onze relatie te wankelen. Hij leerde een paar homoseksuele studiegenoten kennen, zijn nieuwsgierigheid naar mannen nam toe en ik begon – bewust, denk ik – meer afstand te nemen. Onze laatste vakantie samen was de dood in de pot. Seks hadden we allang niet meer, die vakantie kon er zelfs geen kus vanaf.

Nadat we onze relatie hadden verbroken is hij met jongens gaan experimenteren. Qua uiterlijk veranderde hij ook veel: hij begon andere kleding te dragen, gebruikte ineens nagellak. Dat vond ik mooi, maar ook lastig. Na een tijdje was hij niet meer de jongen met wie ik samen was geweest. 

Na anderhalf jaar vroeg hij me ineens terug. Bij jongens kon hij niet vinden wat wij hadden gehad. Ik voelde dat niet zo. Wat wij hadden gehad was voor mij voorbij. 

Achteraf vroegen mensen of ik me niet bedrogen voelde. Zo heb ik dat nooit gezien. Onze relatie is altijd gebaseerd geweest op vertrouwen. Ik vroeg me eerder af of ik hem geen kostbare tijd had ontnomen door zo lang bij hem te blijven.”

marie-louise klomp (70)

Mijn man en ik waren drie jaar getrouwd toen hij een nieuwe baan kreeg waarvoor hij veel moest reizen. Tegelijkertijd werd onze dochter geboren; het was een hectische periode. Hij begon zich raar te gedragen, was ineens geslotener, minder attent. Ik dacht dat hij vreemdging. Ik weet nog dat ik zijn overhemden in mijn gezicht drukte wanneer ik de was deed, zoekend naar de geur van een andere vrouw.

Op een gegeven moment hadden we een feestje bij buren. Toen we thuiskwamen – een beetje aangeschoten – liet ik me boven op hem vallen. Hij schoof me resoluut van zich af. ‘Het gaat niet meer,’ zei hij, ‘ik ben homo’. Eerst schoot ik in de lach, toen zag ik aan zijn gezicht dat hij geen grapje maakte.

Hij vertelde dat hij in de trein een man had ontmoet en dat hij al een paar keer naar een homosauna was geweest. Ik weet nog dat ik me enorm schaamde. Op de een of andere manier voelde het alsof ík ons gezin kapotmaakte. Ik hoopte dat het een fase was. We zijn nog een half jaar bij elkaar gebleven, tot hij een man ontmoette op wie hij hevig verliefd werd.

Wat ik lastig vond was dat de aandacht destijds vooral uitging naar hem. Begrijpelijk, maar ik moest daardoor de situatie grotendeels in mijn eentje verwerken. Daarbij begon hij aan een soort tweede puberteit en gedroeg hij zich best egocentrisch: alles en iedereen moest wijken voor zijn ontdekkingstocht. Als ik er nu met hem over zou kunnen praten, zou hij vast toegeven dat hij zich toen als een idioot heeft gedragen. 

Jarenlang is ons contact vriendschappelijk geweest, tot ik besloot een boek te schrijven over onze situatie. Nu spreken we elkaar nauwelijks nog. Volgens mij had hij het gevoel dat ik hem neer wilde halen. Het tegenovergestelde is waar. Het boek heet niet voor niets Homoseksualiteit is geen keuze. Ik wilde vooral laten zien tot wat voor situaties het gebrek aan sociale acceptatie van homoseksualiteit kan leiden.”

maartje oliemans (35)

“Op een dag stelde mijn vriend voor samen naar een swingersfeest te gaan. Daar had ik totaal geen behoefte aan. ‘Als je van die vieze spelletjes wil spelen ga je maar de hoeren’, zei ik. Onaardig van me, maar ik was erg overdonderd. Sowieso zat ik in die tijd slecht in mijn vel: ik kampte met steeds meer lichamelijke problemen. 

We zijn op een rottige manier uit elkaar gegaan. Samen met een vriend deden we de Amsterdam-Dakar Challenge, waarvoor we van Amsterdam naar Afrika reden. Ik zat op de achterbank en in de reflectie van het autoraam zag ik mijn ex op de bijrijdersstoel pikante appjes sturen aan een ander. Ik confronteerde hem er direct mee, maar pas na tweeënhalve week gaf hij toe dat hij al een half jaar vreemdging met een biseksuele, polyamoureuze vrouw. Ik was woest, maar wilde hem niet kwijt. 

Eenmaal thuis werden mijn fysieke klachten erger. Als ik een kopje uit de kast pakte, schoot mijn vinger al uit de kom. Mijn ex dacht dat ik me aanstelde. Uiteindelijk werd hij gewelddadig, bedreigde hij me met de dood en is de politie tussenbeide gekomen. Later begreep ik via gemeenschappelijke vrienden dat hij zich nu identificeert als biseksueel en polyamoreus. Door alles wat er gebeurd is wil ik geen contact meer met hem, maar ik ben wel benieuwd of hij die gevoelens voor mannen al had toen wij samen waren.

Niet lang na onze break-up, werd ik gediagnosticeerd met het Triple X Syndroom, dat de oorzaak bleek te zijn van mijn klachten. Ik heb een X-chromosoom te veel, wat in mijn geval onder meer leidt tot hypermobiele gewrichten en chronische vermoeidheid.

Ook kreeg ik ineens gevoelens voor vrouwen. Mijn psycholoog dacht eerst dat het kwam door die nare ervaring met een man, maar na een beetje research bleek dat veel mensen met het Triple X Syndroom biseksueel zijn. Toen ik met vrienden voor het eerst een queerbar bezocht, voelde dat als thuiskomen. Inmiddels date ik zowel met mannen als met vrouwen.”

sheila van den berg (34)

“Onze relatie was heel schattig. Martijn was zestien, ik zeventien en we liepen de deur bij elkaar plat. Of ik echt verliefd was, weet ik achteraf gezien niet, maar hij is wel de enige die me ooit liefdesverdriet heeft bezorgd. 

Op een dag trok hij voor de grap een keer een van mijn rokjes aan. Op school had ik het daarover met een gemeenschappelijke vriendin. ‘Het is dat hij iets met jou heeft, anders zou ik zeggen dat-ie homo is’, zei ze. Dat bracht me aan het twijfelen. Ik heb het aan hem gevraagd, maar hij ontkende. 

Een paar maanden later kwam een van zijn jongere broers bij mij uit de kast. Hij vroeg mijn hulp het aan Martijn te vertellen, dat vond-ie spannend. Ik zei nog dat hij zich nergens druk om hoefde te maken. Een dag later vroeg ik Martijn opnieuw of hij echt geen gevoelens had voor jongens. Dit keer gaf hij toe. 

We hebben het eerst aan mijn ouders verteld en zijn toen sámen met hen naar zijn ouders gegaan om het daar te vertellen – geen wonder dat zij in eerste instantie dachten dat ik zwanger was. Zijn moeder was er erg ontdaan van. Niet omdat haar oudste zoon ook homo bleek, maar omdat ze het zo erg vond dat ik nu waarschijnlijk minder vaak langs zou komen. 

Later viel een en ander wel op zijn plek. Als ik op straat verliefde stelletjes zag, dacht ik: dat hadden wij niet. We waren gek op elkaar, maar er ontbrak een soort chemie. Toch kijk ik liefdevol terug op onze tijd samen. Hij kwetste me niet, deed me niets aan; hij bleek gewoon op mannen te vallen. Ik zei altijd tegen hem: of ik trouw met jou, of je wordt mijn getuige. Dat laatste is nog steeds mogelijk.

Het heeft ook een positieve invloed gehad op mijn wereldbeeld en op hoe ik mijn werk als leerkracht uitvoer. Ik besteed in de klas heel bewust aandacht aan inclusiviteit.”