uit onze archieven
“Het hád wel wat, alsof je een geheim genootschap binnentrad”
Albert Verlinde over zijn eerste keer in een gaybar
Theaterproducent Albert Verlinde (1961) vertelt over zijn eerste keer in een gaybar.
“Het is voor mij heel lang geleden; ik zal 17 of 18 geweest zijn. We hebben het over eind jaren 70. De gayscene was nog heel erg underground. De bar heette Chez Nous en zat in Den Bosch. In die tijd hadden gaybars nog een dichte deur met een luikje. Je moest aanbellen en dan keek er iemand door het luikje wie er was en werd je binnengelaten. Maar voordat ik dat dúrfde, heb ik dagen, zo niet wékenlang heen en weer door die straat gefietst. Het duurde echt even voordat ik de stap durfde te zetten om ook een keer op de deurbel te drukken om binnengelaten te worden.
Ik zat nog in de kast en was huiverig om naar binnen te gaan. Misschien zaten er wel mensen die mijn ouders of zussen kenden. Dan zou mijn ‘geheim’ misschien uitlekken. Toen ik toch naar binnen ging, was ik erg nerveus. Ik had ook geen idee hoe ik eruit zag; ik vond mezelf een lange slungel, helemaal niet mooi. Toen ik aanbelde en het luikje open ging, werd me niets gevraagd. Er werd alleen even gekeken. Ik kwam binnen en moest eerst een dansvloer over. Aan de bar zaten allemaal mannen, die meteen keken: wie komt daar binnen? Ik bibberde wel wat.
“de barkeeper had door dat ik nieuw was en maakte een praatje met me”
Toch vond ik de geheimzinnigheid ook wel leuk. Dat het achter zo’n dichte deur zat. Het is misschien vloeken in de kerk, maar het hád wel wat, alsof je een soort geheim genootschap binnentrad. Het was heel divers, allemaal verschillende mensen bij elkaar. Jong en oud, travestieten, geitenwollensokkentypes, studentikoze types, pubers: ik zag meteen alle schakeringen van het homoleven.
Ik voelde me meteen thuis, en ook wel relatief veilig. Er waren meteen mensen die zich over me ontfermden en ik raakte in gesprek. Zo’n soort café was het ook: de barkeeper had door dat ik nieuw was en maakte een praatje met me. Ik heb nog steeds vrienden die ik toen heb leren kennen. Zij waren toen al twintig jaar ouder dan ik, dus dat is nu een stel van rond de tachtig. Daar heb ik nog steeds contact mee, dat vind ik heel leuk.
“ik dacht: nu kan ik het ook aan mijn ouders en zussen vertellen”
Nee, ik durfde die avond niemand te versieren. Ik moest er nog aan wennen dat ik überhaupt naar binnen was gegaan, en ik was ook bang dat iemand erachter zou komen als ik hier zou gaan sjansen. Als ik me een beetje op de vlakte hield, zou ik, mocht iemand me ‘gezien’ hebben, ook nog kunnen claimen dat ik slechts op bezoek was. Maar later heb ik het wel ingehaald, hoor! Dus dat scheelt.
Ik heb met mijn coming-out gewacht tot ik klaar was met de middelbare school. Ik had er geen zin in dat ze het dáár allemaal van me zouden weten. Maar dat eerste bezoek aan Chez Nous is wel een soort katalysator geweest. Ik dacht: nu kan ik het ook aan mijn ouders en zussen vertellen. Ik houd niet van geheimen. Dus ik vond dat ik het wel aan mijn dierbaren moest gaan vertellen. Tegenwoordig ga ik bijna niet meer naar gaybars. Misschien ben ik al twee of drie jaar niet meer in een gaybar geweest. Vroeger wel."
Albert Verlinde is theaterproducent en directeur van Stage Entertainment Netherlands.
