“Het is eigenlijk net als een kies laten trekken”

Fimosis. De medische term zal misschien niet iedereen iets zeggen. Het is de situatie waarbij het onbesneden mannelijk geslachtsdeel zo’n nauwe voorhuid heeft, dat de eikel niet of niet volledig zichtbaar kan worden. En waar je niet bij kunt, kun je ook minder goed wassen. De 26-jarige Dennis* liep er al z’n hele leven mee rond, toen hij besloot er toch nog iets aan te doen.

Als kind denk je volgens mij dat iedereen z’n lichaam identiek is aan het jouwe. Wanneer kwam je erachter dat er bij jou iets anders was?
“Ik had van kinds af aan al door dat mín voorhuid niet naar achteren kon. Ik weet nog dat ik, toen ik een jaar of 7/8 was, met mijn ouders en broertje op pad was, toen mijn broertje en ik allebei moesten plassen langs de kant van de weg. M'n broertje stond naast me en trok zijn voorhuid naar achteren, en mijn eerste gedachte was dat hij daardoor veel verder kon plassen dan ik. Niemand maakte daar verder een ding van. Ik ben niet zo preuts opgevoed, dus ik had m'n vader weleens naakt gezien, en ik wist dat hij besneden was. Hij heeft een keer verteld dat hij hetzelfde probleem had als ik, en dat hij op ongeveer dezelfde leeftijd als ik nu ben, zich heeft laten opereren.”

Wanneer kreeg je voor het eerst het idee om er iets aan te laten doen?
“Ik weet niet wanneer ik me voor het eerst realiseerde dat het echt een probleem was, maar ik weet nog wel dat ik op m'n 16de tegen mijn moeder heb gezegd dat m'n voorhuid niet naar achteren kon, en of we niet naar de huisarts moesten. Toen zijn we gegaan, heb ik een verwijsbrief gekregen voor het ziekenhuis en vervolgens heb ik er niets meer mee gedaan.”

Had je er alleen last van als je een erectie had, of ook in slappe toestand?
“Nou, ik had er geen last van. Niet met seks, niet met plassen, niks. Het enige vervelende was dat het lastig schoon te houden was. Op het einde van de dag had ik soms wel wat jeuk. Of als ik naar een festival ging en me niet fatsoenlijk kon wassen, dan kwam er af en toe wel echt wit spul uit. Vervelend. Omdat ik er niet echt last van had, heb ik er ook heel lang niets mee gedaan.”

Was het iets dat je onzeker maakte tijdens dates, of als je een leuke jongen tegenkwam tijdens het uitgaan?
“Dat realiseerde ik me pas later, toen ik iets ouder en ook seksueel actiever werd. Ik merkte dat ik er wel door geremd werd als ik voor het eerst met iemand naar bed ging. Als ik tijdens het uitgaan iemand mee naar huis nam, vroeg ik me wel altijd af hoe iemand erop zou reageren. Het is toch een soort taboe. Ik heb er eigenlijk nooit slechte reacties op gehad.”

Wat zorgde ervoor dat je besloot om er iets aan te laten doen?
“Ik was de onzekerheid uiteindelijk nogal beu. Het remde me in m'n seksleven, en ik vond het lelijk. Niet dat ik een besneden piemel per se mooier vind, daar zie je vaak toch een litteken van de besnijdenis. Vorig jaar moest ik voor iets heel anders bij de dokter zijn, en toen ben ik er maar gewoon nog eens over begonnen. Toen kwam ik bij de uroloog in het ziekenhuis. Hij wilde ernaar kijken, dus ik deed m'n broek omlaag, wat een beetje raar was, want het was best een hotte dokter. Hij zei dat het inderdaad fimosis was en toen hebben we meteen een afspraak gemaakt voor de ingreep, zes weken later.”

Welke vragen had je zelf toen je ermee naar de dokter ging?
“Ik had al veel gegoogeld. Er was een fantastische site, besnijdenisinfo.nl [helaas inmiddels uit de lucht - red.], een heel simplistisch opgezette website waar echt een schat aan informatie op staat. Veel mensen posten daar hun ervaring, inclusief foto's van het hele proces en er zit ook een forum bij. Ik had dus al genoeg verhalen gelezen om te weten wat er ongeveer gebeurt, en dat er verschillende manieren zijn om iemand te besnijden: laag en hoog, strak en los en combinaties daarvan. Bij het eerste gesprek met de dokter vroeg ik wat voor manier zij hanteerden, want ik wilde eigenlijk zo min mogelijk huid verliezen. Ik wilde dat het er zo natuurlijk mogelijk uit zou zien en dat snapte hij. Het was een vrij kort gesprek. Hij heeft me nog een folder meegegeven waar informatie in stond over het helingsproces, en tien minuten later stond ik weer buiten.”

Was je van tevoren erg nerveus?
“Nee, maar op de dag zelf wel. Ik had volkomen vertrouwen in de capabele handen van de dokter, en ik had mezelf goed voorbereid, maar het is wel gewoon een operatie. Er kunnen natuurlijk altijd dingen misgaan, en ik was vooral bang dat het heel veel pijn zou doen.”

Hoe verliep de ingreep?
“Het is een poliklinische ingreep, dus je hoeft niet naar een operatiekamer. Als je het echt aanvraagt, kan je onder volledige narcose. Je kunt ook een ruggenprik krijgen, maar het meest gebruikelijke is gewoon een plaatselijke verdoving. Toen ik aankwam in het ziekenhuis moest ik naar een kamertje, en daar was een wat oudere verpleegster die heel lief en zorgzaam was. Ik moest al m'n kleding uitdoen, maar heb wel m'n T-shirt aangehouden, best wel raar eigenlijk. Er was ook een coassistente bij van ongeveer mijn leeftijd. De uroloog legde uit hoe het precies ging gebeuren en wat ze stap voor stap zouden gaan doen. Toen kreeg ik m'n eerste verdoving. Die doet het meeste zeer. Sowieso zijn die verdovingen het vervelendste van de operatie, want het zijn echt lange naalden, ze moeten best diep, ook in je penis zelf. Die naald gaat erin en dan gaan ze nog een beetje opzij. Dat doet echt fucking veel zeer. Na de eerste twee, drie verdovingen wachten ze nog even, dan begint het te werken en daarna kunnen ze de andere verdovingen zetten.”

Wat heb je zelf van de ingreep meegekregen?
“Ik vroeg of ik zelf mocht kijken. Het was helemaal verdoofd, dus ik voelde er niets van, het zag er bijna uit alsof de ingreep bij iemand anders werd uitgevoerd. Dus ik ben rechtop gaan zitten. Mín voorhuid werd uitgetrokken met een tang, toen gingen ze snijden en ik voelde helemaal niks. Het zag er heftig uit, maar wel heel interessant. De dokter legde alles aan de coassistente uit, wat ik heel leuk vond, want zo wist ik precies wat er gebeurde. Uiteindelijk brandden ze de bloedvaatjes dicht en hechtten ze de overgebleven huid. Dat was extra gevoelig en toen bleek dat de verdoving niet op alle plaatsen goed had 'gepakt', maar dan spuiten ze gewoon bij. Uiteindelijk wordt je penis in een soort rekverband gewikkeld en dan ziet hij er een beetje uit als een gebroken pootje van een kat. Dat vond ik wel heel sip en zielig. Ze hadden hem tegen m'n buik geplakt.”

Hoe was de periode direct na de ingreep?
“Ik kon niet goed meer lopen, alleen een beetje strompelen. Toen ik thuis kwam, moest ik meteen plassen. Het verband zit zodanig dat er bovenaan een opening zit, dus je moet gewoon kunnen plassen. Maar door de ingreep is je penis natuurlijk helemaal opgezwollen en wordt je urinebuis aan alle kanten afgeknepen, dus toen ik ging plassen kwamen er wel vier stralen uit, alle kanten op. Ik had verwacht dat het plassen heel erg zou branden, maar dat was gelukkig helemaal niet zo. Ik had van tevoren bedacht dat ik thuis kon blijven en twee dagen later weer zou gaan werken, maar dat was niet het geval. M'n vader had me al gewaarschuwd, maar hij zei niet veel meer dan dat je een week even door een hel gaat. Het deed niet de hele tijd zeer, maar het was een soort zeurende, brandende pijn. Als ik stilzat en niks deed, was er weinig aan de hand. De pijn kon ik met paracetamol onderdrukken. Het drukverband moest ik er de volgende dag onder de douche afhalen, en daarna moest ik het open en bloot in m'n onderbroek leggen, af en toe wat vaseline smeren, en dan zou het goed moeten komen. Ik had de eerste nacht wel dat er ineens een straal bloed uit liep, dus meteen het ziekenhuis gebeld, die zeiden dat ik dertig seconden druk moest uitoefenen, waardoor het bloeden zou moeten stoppen. Dat werkte gelukkig. Maar midden in de nacht werd ik weer wakker, m'n hele bed vol met bloed. Toen heb ik weer druk uitgeoefend en stopte het weer.”

Eh, hoe zit het dan met ochtenderecties?
“Die doen fucking veel pijn. Iedere ochtend opnieuw, ongeveer een week lang. Die hechtingen komen dan heel strak te staan. Gelukkig werkt het dan wel weer zo dat hij vanzelf krimpt zodra het heel pijnlijk wordt, dus dat duurde meestal maar twintig tot dertig seconden. Wel lang genoeg om heel erg naar te zijn. Ik vond het echt een beproeving om niet geil te worden, want álles wond me op dat moment op. Als je weet dat je niets kunt en mag doen, heeft alles een erotiserend effect.”

Wanneer durfde je dan voor het eerst weer te masturberen?
“Na ongeveer een week deden de erecties niet zo heel veel zeer meer en losten de hechtingen op. Op dat forum stonden heel heftige verhalen over de eerste keer masturberen na de ingreep, daar was ik natuurlijk heel benieuwd naar. Overal op internet stond dat je er het beste drie tot vier weken, maar op z'n allerminst drie weken af kon blijven. Pas dan zou het genoeg geheeld zijn. Dus ik durfde mezelf nog niet echt af te trekken, maar ik had op het forum gelezen dat je met wat glijmiddel over je eikel kon wrijven, dus dat heb ik geprobeerd. Heel erg prettig en een heel nieuw gevoel, maar ik kwam er niet van klaar, dus dat was vooral een soort tantaluskwelling. Een paar dagen later probeerde ik het opnieuw, maar lukte het weer niet. Uiteindelijk heb ik bijna twee weken na de ingreep geprobeerd er losjes aan te trekken, in angst dat ik per ongeluk iets los zou trekken. Als die huid opnieuw gehecht moet worden, schijn je een enorm lelijk litteken te krijgen, dus dat wilde ik in ieder geval voorkomen. Ik deed heel voorzichtig, maar toen kwam ik uiteindelijk toch klaar. De tweede keer, weer een paar dagen later, was het overigens heftiger dan de eerste keer. Masturberen is in het begin ook best wel raar, want je moet een nieuwe techniek ontwikkelen. Ik kon niet meer doen wat ik ervoor deed.”

En de eerste keer seks?
“Dat was ongeveer drie weken na de ingreep. Ik was ergens, onmoette iemand die vroeg of ik mee naar huis ging, en dat heb ik gedaan. We liepen richting zijn huis en toen vertelde ik over mijn besnijdenis en dat ik nog geen seks had gehad. Hij zei dat hij voorzichtig zou zijn. Hij was wel wat dronken, en het was best heftig. Hij trok er ook best hard aan, maar het ging niet stuk en verder ging het goed. Ik was vooral heel erg blij dat alles het nog deed en dat het in ieder geval niet slechter was geworden. Want ik had ook verhalen gelezen dat na een besnijdenis al het gevoel uit je penis kon gaan en dat het veel moeilijker werd om klaar te komen. Of dat je juist belachelijk snel klaarkomt omdat je eikel heel gevoelig is.”

Praat je er gemakkelijk over?
“Vooraf heb ik het alleen aan twee of drie vrienden verteld. Maar ik vind het eigenlijk helemaal niet zo'n big deal. Het is gebeurd en ik ben er heel erg blij mee. Het is bij wijze van spreken hetzelfde als een kies laten trekken, maar omdat het je geslachtsdelen betreft doen mensen er moeilijk over. Als het ter sprake komt heb ik er niet zo'n moeite mee om het te vertellen. Ik was op een gegeven moment op een verjaardag, en ik weet niet precies meer hoe het gesprek ontstond, maar een vriendin vroeg hoe de ingreep verlopen was. Stukje bij beetje vielen alle gesprekken om ons heen stil en begon iedereen mee te luisteren. Toen voelde ik me even heel awkward, maar uiteindelijk heb ik er heel open over verteld.”

In hoeverre heeft de ingreep je (seks)leven veranderd?
“Het heeft me vooral veranderd in de zin dat ik me daar niet meer onzeker over voel. Maar ik heb ook wel weer gemerkt dat je je altijd wel érgens onzeker over voelt. Dat was voorheen altijd m'n nauwe voorhuid, en nu dat verholpen is, zijn er weer andere dingen. Dat ik rare benen heb of zo. Er is altijd wel iets waar je je onzeker over voelt bij seks. Maar van déze specifieke onzekerheid ben ik in ieder geval af.”

Maar zou je het mensen aanraden?
“Ik ben er zó blij mee, dus ja. Ook al heb je er geen last van. Want het is wel gewoon veel schoner. Dus ik zou het mensen echt van harte aanraden.”

* de naam Dennis is gefingeerd