“Het voornaamste doel van ons huwelijk was emancipatie”

Het huwelijk was in Nederland niet altijd voor iedereen. Gert Kasteel (59) en Dolf Pasker (61) stapten op 1 april 2001 als een van de eerste stellen van gelijk geslacht in het huwelijksbootje. "Als ik had geweten hoeveel pers erbij zou zijn, had ik nee gezegd."

Een waar media-circus was het, toen vier setjes geliefden op 1 april 2001 vlak na middernacht trouwden in Amsterdam. In het bijzijn van tientallen journalisten en cameraploegen werden zij in de echt verbonden door toenmalig burgemeester Job Cohen. Alle echtparen hadden gereageerd op een oproepje in de Gay Krant, waarin gezocht werd naar stellen van hetzelfde geslacht die wilden trouwen zodra dat wettelijk mocht.

Gert: “Als ik erbij stilsta dat het ‘homohuwelijk’ twintig jaar bestaat, denk ik: we worden oud.”
Dolf: “We zíjn oud, Gert. Het is trouwens eigenlijk geen ‘homohuwelijk’, maar een openstelling van het burgerlijk huwelijk. ‘Homohuwelijk’ klinkt een beetje alsof het een apart soort trouwerij voor homo’s is.”
G: “Daarvoor waren we al geregistreerd partners. Dat was een eis om op de eerst mogelijke dag te kunnen trouwen.”
D: “Ik wilde vooral meedoen omdat Gert het zo graag wilde.”
G: “Mijn enthousiasme kwam niet eens voort uit romantiek. Emancipatie was het voornaamste doel.”
D: “Als ik had geweten hoeveel pers erbij zou zijn, had ik nee gezegd. Terwijl ik het achteraf juist mooi vind dat ik hierbij mocht zijn.”

G: “Na afloop stuurden vrienden uit het buitenland ons kranten van over de hele wereld.”
D: “Ik weet nog dat de Italiaanse tv bij ons langskwam. Of we van onze buren wel met de kinderen mochten omgaan, wilde de presentatrice weten. ‘Nou,’ zei ik toen, ‘laten we even aanbellen en het ze vragen.’ Je merkte dat zij ons – net als de Poolse omroep overigens – een beetje zagen als ‘die gekke Nederlanders’.”
G: “Uiteindelijk was het item prima. Onze buurman was docent Italiaans, die zag er niks geks in terug.”
D: “Vanwege dat soort conservatievere landen kozen we er wel voor nette pakken te dragen tijdens de ceremonie. Als twee traditionele bruidegoms. Ik wilde niemand de kans gunnen ons niet serieus te nemen.”

G: “Het is nog altijd geen gelopen race. Kijk nu bijvoorbeeld naar Hongarije, waar een nieuwe wet is aangenomen die homokoppels verbiedt kinderen te adopteren. Ook in eigen land zijn we er nog niet; ik voel me echt niet overal veilig wanneer ik door Amsterdam loop.”
D: “Veel mensen dachten na onze verhuizing uit Epe dat we er waren weggepest. Maar daar hoorden we juist geen enkele wanklank. Veel mensen kwamen langs voor een praatje.”
G: “We hebben een huisje op de Veluwe, waar we ooit ons jubileum vierden. Eén vriend was zijn telefoon en de uitnodiging vergeten, dus hij vroeg aan willekeurige mensen of zij wisten waar we woonden. Wij kenden die mensen helemaal niet, maar zij bleken precíés te weten welk vakantiehuisje van ons was. Dat vonden we grappig: het valt dus wel op, zo’n mannenkoppel.”

Beeld: Chris & Marjan