‘High & Low: John Galliano’, een gelaagde biopic over de opkomst en ondergang van een modeontwerper

In de documentaire High & Low: John Galliano schetst Kevin Macdonald een gelaagd beeld van de opkomst en ondergang van toonaangevende modeontwerper John Galliano. Winq sprak hem over vergeving, cancelcultuur en homofobie.

Kevin Macdonald is een filmische duizendpoot. Naast fictiefilms als The Last King of Scotland (2006) maakte hij uiteenlopende documentaires, zoals het Oscarwinnende One Day in September (1999), over de aanslag op Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München, en een reeks biopics over popiconen als Bob Marley en Whitney Houston. Een documentaire over een mode-icoon had Macdonald nog niet eerder gemaakt. “Van tevoren wist ik nauwelijks wat van deze wereld af”, zegt hij daarover. “Door het maken van deze documentaire had ik het voorrecht er helemaal in te duiken.”

abrupt einde

De keuze voor John Galliano als hoofdpersoon is een interessante. Vanaf eind jaren negentig was hij als een van de grootste modeontwerpers van die tijd het creatieve brein achter de twee meest toonaangevende modehuizen: Givenchy en Dior. Onder Galliano’s leiding maakten deze Franse iconen een ware bloei en transformatie door. Daar kwam in 2010 een abrupt einde aan toen er beelden opdoken van een dronken Galliano die op een terrasje in Parijs antisemitische taal uitsloeg. Dat betekende op dat moment het einde van de carrière van de topontwerper.

ambigu karakter

“Ik ben vaak geïnteresseerd in personen met een ambigu karakter”, vertelt Kevin Macdonald. “Dat zijn niet altijd de meest geliefde mensen op aarde, maar dat maakt ze voor mij alleen maar fascinerender. Mijn films gaan vaak over hoe we als samenleving met slecht gedrag van een bekend persoon omgaan, zoals met John Galliano. Het interessante is of het gedoe rond hem alleen iets zegt over hemzelf of ook over de hele modewereld. Wordt deze industrie gevoed door afgunst en onderdrukking? Ik weet het antwoord hier niet op, maar ik ben er in mijn werk wel mee bezig.”

wervelwind

Macdonald begint zijn film met de beelden van het terrasincident, die met een simpele telefooncamera zijn gemaakt. Meteen daarna zien we Galliano, die als een wervelwind over zijn lange carrière vertelt, van zijn jeugd in een streng katholiek gezin in Gibraltar, via zijn turbulente jonge jaren in wilde gaybars en hippe modeopleidingen in Londen, tot zijn piektijd in de Parijse haute couture. “Ik ben hem met een kleine filmploeg gaan opzoeken in zijn huis in Zuid-Frankrijk in de zomer van 2021 om te kijken of hij charismatisch genoeg was om een hele film te kunnen dragen”, vertelt MacDonald. “Hij stelde zich meteen enorm kwetsbaar op, maar tegelijk had hij ook een dubbelzinnigheid in zijn houding, waardoor je nooit helemaal zeker wist of hij alles meende wat hij zei. Juist die combinatie maakte het voor mij als karakterstudie zo interessant. Mensen kunnen na het horen van zijn verhaal hun eigen conclusies trekken.”

escapisme

De jeugd van Galliano neemt een belangrijk deel van de film in beslag. Al op jonge leeftijd voelde hij zich anders dan de meeste leeftijdgenoten. Zo sloot hij zich op in de badkamer om zich op te maken met de make-up van zijn moeder. Macdonald: “Het is belangrijk om te benadrukken dat hij opgroeide in een katholieke omgeving die sterk homofoob was, inclusief zijn ouders. Ook op school was hij door zijn excentrieke karakter en zijn queer uitstraling vaak het mikpunt van pesterijen. Maar ik wilde hem niet als slachtoffer neerzetten. Het heeft hem juist geïnspireerd en gesterkt om modeontwerper te worden, bijna als een vlucht. Mode is voor Galliano dan ook een wereld die draait om escapisme, waar fantasie en dromen alle ruimte krijgen. Dat is wat anders dan hem neer te zetten als iemand die wereldvreemd is, zoals wel in de media is gebeurd na het antisemitische incident in Parijs”, zegt MacDonald ferm. “Dat heb ik nadrukkelijk niet willen doen.”

cancelcultuur 

Macdonald heeft met zijn genuanceerde blik moeite met het oprukken van de cancelcultuur. “De centrale vraag die ik in deze film wil stellen, is hoe je in een post-religieuze wereld mensen vergeeft”, zegt hij. “Ik vind het belangrijk om te laten zien dat veel zaken ingewikkelder zijn dan ze op het eerste gezicht lijken. Mensen zijn niet zwart-wit. Je hoeft John Galliano niet te vergeven om wat hij gedaan heeft, maar erken wel dat hij een complex persoon is en dat hij dingen met een reden heeft gedaan. Hij heeft ook laten zien dat hij dingen die hij gezegd en gedaan heeft weer goed wil maken."

opgekrabbeld 

Na de opkomst, de roem en de neergang is Galliano weer opgekrabbeld. Sinds 2014 staat hij aan het hoofd van het Parijse modehuis Maison Margiela. “Iemand kan iets verschrikkelijk pijnlijks hebben gezegd, maar het tegelijk verdienen om hun talenten te blijven inzetten”, besluit Macdonald. Zoals Galliano zichzelf beschrijft in de film: hij ging van een beschadigd naar een trots persoon.