“Ieder weekend voelt hier als een kleine vakantie”

Na omzwervingen door een paar provinciehoofdsteden keerden Caspar (32) en Stijn (34) terug naar hun kleinstedelijke wortels. Vorig jaar verhuisden ze naar een vrijstaande dijkwoning, waarin thuiswerken geen straf is. “Vrienden komen hier voor een beetje vakantiegevoel.”

Tull en het Waal, zelf hadden Caspar Zijlstra en Stijn Timmermans er ook nog nooit van gehoord voor ze er vorig jaar neerstreken. In dit dorpje onder de rook van Utrecht vonden ze het droomhuis dat beschikte over hun meest innige woningwens: een riante, weelderige tuin.

Van Dom tot Rijn
Caspar en Stijn leerden elkaar twaalf jaar geleden kennen tijdens hun studententijd in Groningen. “De vonk sloeg meteen hard over; na een half jaar zijn we gaan samenwonen,” vertelt Stijn, “in een appartement van nog geen vijfendertig vierkante meter.” Caspar: “Het was een goede test. Als je dat kunt doorstaan, kun je alles aan.”

“Van het behang is geen vierkante centimeter hetzelfde en de groene kleurschakeringen verbinden de woonkamer met onze tuin”

Toen hun studententijd erop zat, besloten de mannen – net als veel van hun vrienden – af te zakken naar Midden-Nederland. Naar Utrecht, om precies te zijn, waar Stijn aan de slag ging als makelaar en Caspar, na een jaar stage, als interieurarchitect. “Ik ben erg honkvast en niet zo goed met veranderingen,” vertelt Caspar, “maar gelukkig wist Stijn me over te halen. Als we het toen niet hadden gedaan, waren we denk ik voor altijd in het Noorden blijven plakken. Stijn kreeg een mooie baan aangeboden en ik was in het hoge noorden wel uitgeleerd – de nuchtere Groningers zijn niet het makkelijkste publiek voor mijn vak; ze zijn wat stugger, geven minder makkelijk geld uit.”

In Utrecht namen Caspar en Stijn hun intrek in een prachtig, maar wederom piepklein appartement, pal naast de Domtoren. Stijn: “Heel gezellig, maar we kregen al snel behoefte aan een tuin en meer ruimte.” Zo belandden de mannen in Leidsche Rijn: “Daar kochten we onze eerste woning, een nieuwbouwhuis, dat we volledig naar onze hand hebben gezet.” Stijn: “Het was mooi, maar wel typisch Vinex: een wijk vol blokken met identieke rijtjeshuizen, afgebakend door schuttinkjes waar je de buren dwars doorheen hoorde.”

Terug naar de roots
Toen Stijns ouders een vakantiehuis kochten in Drenthe waar hij en Caspar af en toe op pasten, begonnen het opnieuw te kriebelen. Caspar: “We vonden de rust daar erg fijn. We hebben allebei een drukke baan in het centrum van Utrecht en in Leidsche Rijn voelde het in het weekend hooguit alsof ik op een soort pauzestand stond; ik kwam er nooit volledig tot rust. We voelden de behoefte om terug te keren naar onze roots – we komen allebei uit een klein dorp.”

Na ruim een jaar zoeken vonden Caspar en Stijn deze ruime dijkwoning, die voldeed aan alle eisen op hun summiere, doch specifieke wensenlijstje: een kachel, een ligbad, een grote tuin en een niet minder dan adembenemend uitzicht. Caspar: “Toen ik in de tuin stond, kreeg ik gelijk kippenvel. We hebben tijdens de bezichtiging direct een bod uitgebracht en een paar dagen later hoorden we dat we het hadden.”

Interieur
Hoewel het huis netjes werd opgeleverd, hebben Caspar en Stijn na aankoop flink de handen uit de mouwen gestoken. Stijn: “De oude eigenaar had een klusbedrijf, dus het huis was in zeer nette staat – mooi stucwerk, nieuwe badkamer – maar wel vrij strak en onpersoonlijk en de oprit en achtertuin lagen er compleet verwaarloosd bij. Het onkruid stond tot aan je ellenbogen.”

“Alles is hier zo vruchtbaar dat we er niet tegenop kunnen koken”

Een van de allereerste projecten was het vervangen van de ramen die de achterkamer met de tuin verbonden door een paar grote, openslaande deuren. Caspar: “Tot op de dag van vandaag is dat denk ik mijn favoriete beslissing. Dat doorkijkje hebben we laten echoën halverwege de tuin, in de vorm van een zelfgebouwde pergola. Zo heb je aan de eettafel een prachtige dubbele doorkijk naar de dijk die achter onze tuin doorloopt.”

De badkamer en keuken blijven voor nu intact. “Dat zijn mooie projecten voor later,” vertelt Caspar, “maar in de woonkamer ben ik helemaal losgegaan. Qua smaak zitten we erg op één lijn, dus Stijn heeft me de vrije hand gegeven. Volgens mij is het enige punt waar we het oneens over zijn de grootte van de televisie.” Stijn: “Wij hebben een heel beschaafde televisie.” Caspar: “En de muziekboxen, al ben ik er uiteindelijk toch dankbaar voor; ze komen goed van pas bij feestjes in de tuin.”

Het pronkstuk in de woonkamer is het op maat gemaakte behang, vervaardigd door een bevriende behangontwerper. Stijn: “Geen vierkante centimeter is hetzelfde en de groene kleurschakeringen verbinden de woonkamer met onze tuin. We moesten er even aan wennen, maar hebben er nog geen dag spijt van gehad. Het verveelt nooit.” Caspar: “De ingrepen die we in huis hebben gedaan zijn vooral cosmetisch, maar hebben voor een totaal andere sfeer gezorgd.”

Droomtuin
De tuin heeft de grootste transformatie ondergaan. Nadat de tuin met een graafmachine was geëgaliseerd en er een gat was gegraven voor een vijver, hebben Caspar en Stijn nagenoeg alles zelf gedaan. Stijn: “Zo kregen we feeling met de tuin. Mijn persoonlijke project was de vijver en Caspar heeft dit voorjaar een moestuin aangelegd.” Caspar: “Die staat nu vol met rucola, krulsla, boerenkool, lente-ui, tomaten, aardbeien, pompoenen en courgettes. De appel- en pruimenboom achter in de tuin stonden er al toen we het huis kochten. Alles is hier zo vruchtbaar dat we er niet tegenop kunnen koken. We sturen vrienden regelmatig op huis aan met wat groenten of een potje verse jam.”

Toen ze verhuisden naar het zeshonderd inwoners tellende dorpje, twijfelden de mannen heel even of vrienden hen wel op zouden komen zoeken. Dat bleek nergens voor nodig. Stijn: “We hebben iedere week wel een of meerdere avonden eters over de vloer. Vrienden komen hier, zeker in de zomermaanden, voor een beetje vakantiegevoel. Dit huis is echt bedoeld om te delen en dat doen we ook graag. Vrienden en familie die tijdens onze vakanties op het huis hebben gepast, willen er eigenlijk niet meer weg.” Caspar: “We zijn twee dagen na elkaar jarig, in juni, dus vieren het meestal samen. Dit jaar leek het net een minifestival: muziek buiten, kleedjes op de tafels, lampjes in de bomen. Stijn draaide van alles in elkaar op de barbecue en ik trok de verse sla uit de moestuin. Het was net een act. Pas ver na middernacht ging de laatste ervandoor.”

Toekomstdromen
Voor de komende vijf tot tien jaar is het huis zo’n beetje af, al begint het bij Caspar alweer een beetje te kriebelen. “Tot nu toe heb ik die honger aardig kunnen stillen door met de meubels te schuiven. En misschien gooi ik een keer een ander kleurtje op een muur.” Stijn: “In de tuin zijn er nog wel veel wensen. We willen het terras vervangen, een overkapping maken en een buitenkeuken aanleggen, zodat we er nog langer van kunnen genieten.”

Hoewel hun tuin inmiddels oogt als de ideale trouwlocatie, vertellen de mannen desgevraagd daar nooit concreet over te hebben nagedacht. Stijn: “Veel vrienden van ons trouwen wel de komende tijd, dus we gaan eerst maar eens inspiratie opdoen.” Caspar: “Het is een feestje dat we altijd nog kunnen vieren. En als we dat doen: dan gebeurt dat zeker weten hier.”