“Ik begin langzaamaan te accepteren dat het misschien niet meer gaat lukken”

Gay mannen met een kinderwens moeten door menig hoepel springen om die te realiseren. Luuk Wessels (43) is personalitymanager en talentcoach en woont in Den Haag.

“Ik heb altijd gedacht dat ik vader zou worden. Het is een gevoel: om er onvoorwaardelijk voor iemand te willen zijn, en misschien ook om m’n genen door te geven. Ik ben altijd dol geweest op kinderen, ik paste als tiener graag op de kinderen in de buurt. Maar toen ik uit de kast kwam, heb ik die droom meteen aan de kant gezet. Twintig jaar geleden was bij mij nog weinig bekend over hoe je als homo vader kon worden.

Toen ik eind twintig was kreeg ik door dat het wél kan. Paul de Leeuw, bijvoorbeeld, adopteerde een kindje. Maar mijn vriend destijds zat er niet op te wachten, en de relatie was belangrijker dan mijn kinderwens.

Na de relatie was de wens er nog steeds. Met een vriendin sprak ik af dat als we op ons veertigste nog alleen zouden zijn, we er samen aan zouden beginnen. Maar zij kreeg drie jaar geleden een vriend en vanochtend zijn haar vliezen gebroken. We maken nu een podcast, Ingrid & Luuk [voorheen Mamapaparazzi – red.] over ons leven, waarin zij onder meer vertelt over haar zwangerschap en ik over mijn zoektocht als wensvader.

Wat mij verrast heeft zijn de verbaasde reacties van buitenstaanders. De vraag ‘waarom wil je vader worden’ vind ik een aparte. Mijn hetero vrienden hebben die nog nooit gekregen.

Ik ben nu een aantal keer serieus met een vrouwenstel in gesprek gegaan, maar het werd eigenlijk altijd twee tegen een. Zij verdedigen elkaar, kunnen er samen over people | 047 droomvaders praten. Jij zit na zo’n gesprek altijd weer alleen in je auto. Moet in je eentje alles verwerken.

Ik heb inmiddels wel een aantal voorwaarden die ik wil vastleggen bij de notaris. Dat ik bijvoorbeeld het kind een vast aantal keer mag zien, of wat er zou gebeuren als hun relatie uitgaat, of als ze verhuizen. Mochten zij komen te overlijden, dan wil ik het voogdijschap. Veel vrouwen willen dat niet allemaal. Dus je moet bedenken hoeveel compromissen je wil maken.

Het laatste stel benaderde mij. Ze stuurden een brief. We zijn wel vijf, zes maanden in gesprek geweest. Uiteindelijk is het stukgelopen op een onderbuikgevoel. Ze zeiden steeds maar niet: wij willen met jou verder. Ze stonden ook op de wachtlijst voor een donor. Mijn coach van stichting Meer dan Gewenst vroeg eens: wat als zij een belletje krijgen dat ze op nummer één staan? Toen besefte ik: ik ben de tweede optie.

Ik kan ook zonder partner vader worden, dacht ik. Inmiddels heb ik daar mijn twijfels over. De biologische klok begint ook te tikken. Ik wil niet die oude vader zijn. Dus ik ga nu een soort acceptatiefase in dat het niet meer gaat lukken.”