“Ik ben weleens gevraagd donor te worden, naar verluidt verschoot ik helemaal van kleur”

Winq-columnist Johan Goossens twijfelt of hij ooit aan kinderen heeft willen beginnen. “Het liefst heb ik het grootste gedeelte van de week het huis voor mezelf. Heb je dan een kinderwens?”

Ik twijfel of ik ooit echt een kinderwens heb gehad. Het lijkt me wel leuk om een gezin te hebben, maar dan met kinderen van een jaar of tien of ouder. In het beeld dat ik ervan heb, is het zaterdagochtend en we zitten met zijn allen aan het ontbijt. Mijn partner leest de krant en ik heb croissantjes gemaakt. Het is gezellig, het is chaotisch. Iedereen moet ergens heen, mijn zoon naar voetbal en mijn dochter naar paard- rijden – of andersom, dat is natuurlijk ook prima. In ieder geval is het levendig en warm, ik pers nog snel een verse jus voor dochterlief en ik ren achter mijn zoon aan om hem zijn scheenbeschermers te geven die hij op de verwarming heeft laten liggen. Mijn echtgenoot brengt mijn dochter weg en geeft me een vluchtige kus op weg naar de auto. Als de klassieke voordeur van – wat ik me zo voorstel – het statige herenhuis dichtslaat, heb ik eindelijk tijd om de krant te lezen. Aan de ontbijttafel vol kruimels en gebruikte bordjes voel ik me intens gelukkig. De rest van de dag heb ik het huis voor mezelf.

Hier houdt de droom een beetje op. Of mijn gezin nog terugkomt weet ik niet, het liefst heb ik eerlijk gezegd de rest van de week het huis voor mezelf. Heb je dan een kinderwens?

Waar ik in geen geval aan wil, is de leeftijd van 0 tot ongeveer 8. De slapeloze nachten, het gekrijs, de spanning met mijn echtgenoot over de opvoeding, legosteentjes onder je voet, het verplicht meeluisteren naar K3. Kinderfeestjes op je vrije zaterdag.

Ik ben wel eens benaderd om donor te worden. Een lesbische vriendin begon er ineens over toen we een avond naar de Parade gingen. Naar verluidt verschoot ik helemaal van kleur toen ze het aankaartte. Ze bracht het heel luchtig, maar zonder een tel over te slaan, vroeg ik paniekerig: “Vroeg je me daarom mee naar de Parade?”

Wat ik in ieder geval zeker weet, is dat ik geen eigen kroost hoef. Er zijn al genoeg kinderen die zorg nodig hebben in de wereld. Je hoort soms dat mensen een pleegkind erven als hun vrienden overlijden. Zoiets lijkt me dan wel mooi.

Ook dagdroom ik weleens dat ik een weeshuis heb. Ergens in Indonesië of Zuid-Amerika, waar kinderen lijm snuiven. Hier droom ik niet van het ontbijt, maar van het moment van naar bed toe gaan. Iedereen moet tandenpoetsen, een rommelige drukte wederom en ik troost een meisje dat haar knie heeft gestoten. Een slaapzaal vol stapelbedden en ik zeg ‘welterusten’ in de lokale taal. Hierna knip ik het licht uit en ga naar beneden, naar een ruime woonkamer waar ik de avond voor mezelf heb. Lekker muziek luisteren, daar kijk ik nu al naar uit. Heb je dan een kinderwens?

Beeld: Celso de Sanders / Grooming: Emma Blok