“Ik besloot priester te worden in de hoop dat God me zou helpen”

Toen de Russische priester Aleksandr (43) werd bedreigd door de staatsveiligheidsdienst vanwege zijn homoseksualiteit, vluchtte hij naar Nederland. ”Wat ik in Rusland heb meegemaakt drukt zwaar op mijn ziel.”

“Als jongen las ik de Bijbel en wist ik: de gevoelens die ik heb zijn zondig. Als kind merkte ik dat er heel krampachtig werd gedaan over homoseksualiteit: als mijn broer op bezoek kwam mochten we van mijn oma absoluut niet in hetzelfde bed slapen.

Tot mijn tweeëntwintigste dacht ik dat ik met een vrouw zou trouwen, al fantaseerde ik over mannen. Toen ik me realiseerde dat ik homo ben, dacht ik dat het beter zou zijn als ik niet meer zou leven. Ik probeerde mijn gevoelens weg te stoppen en besloot priester te worden. In de kerk werd gepreekt dat God me zou helpen, en ik geloofde dat een wonder me hetero zou maken.

Gaandeweg realiseerde ik me dat zo’n wonder zou uitblijven. Ik begon steeds meer te lezen, en begreep dat er niets mis is met homoseksualiteit. Ik zag ook in dat de kerk er vooral hun éígen regels op nahield, in plaats van wat er in de Bijbel geschreven staat. Daar besloot ik tegen te ageren. Ik ging met jongens daten, en publiceerde artikelen, blogs en boeken over seksuele oriëntatie en vergaarde zo nationale bekendheid.

”Mijn coming-out sloeg in Rusland in als een bom”

Na verloop van tijd probeerde de leiding van de kerk me de mond te snoeren. De staatveiligheidsdienst werd zelfs ingeschakeld en bedreigde me. Ik vreesde voor mijn leven en besloot de kerk te verlaten. Ik wist dat ik serieus gevaar liep, nam afscheid van mijn moeder en vluchtte naar Nederland.

Toen ik hier veilig was besloot ik publiekelijk uit de kast te komen. Dat nieuws sloeg in Rusland in als een bom. Ik kreeg veel reacties, waaronder van jongens die zich door mijn coming-out gesterkt voelen. In Nederland is niemand geïnteresseerd wat ik met m’n privéleven doe of wat ik in mijn slaapkamer uitspook. Dat was in Rusland wel anders.

Wat ik in Rusland heb meegemaakt drukt zwaar op mijn ziel. Toch probeer ik hier iets van mijn leven te maken: ik volg Nederlandse les en doe vrijwilligerswerk bij de gemeente. Ondertussen blijf ik schrijven op mijn blog, hopelijk hebben mijn volgers daar iets aan.”

Beeld: Armando Branco / Styling: Jeroen Kamphorst | Grooming: Jolanda Denneman

Pak: Zegna | Pochet: Atelier Munro | Col: Loro Piana | Schoenen: Sebago