In Chicago worden queers gehoord, gesteund en gevierd

Queer in tijden van Trump. Hoe is het nu gesteld met de Verenigde Staten? Winq reist naar vier steden, kriskras door Amerika, op zoek naar een antwoord. Voor het laatste deel bezochten we Chicago.

Sinds deze lente heeft the windy city een zwarte, lesbische burgemeester. Aan de gekte uit Washington D.C. heeft Chicago geen boodschap. Hier worden queers gehoord, gesteund en gevierd.

Chicago is een van de meest progressieve steden ter wereld. De staat Illinois was de eerste die begin jaren zestig het verbod op sodomie afschafte, dit jaar werd een wet aangenomen die voorlichting over diversiteit en LHBTQ-geschiedenis in het onderwijs verplicht stelt, én de stad heeft een door de stad gesponsorde walk of fame waar LHBTQ-iconen en -gebeurtenissen worden geëerd. De stad en haar inwoners werken hard om progressief en divers te blijven, maar ook om mijlpalen uit het verleden te eren en promoten.

Legacy
“Ik vind het belangrijk dat we de nalatenschap van de helden uit de LHBTQ-geschiedenis niet alleen eren, maar dat we het actief aan iedereen op straat laten zien.” Aan het woord is Victor Salvo, oprichter van de Legacy Walk, een outdoor LHBTQ history museum – eigenlijk een walk of fame – in Boystown, een van de twee gayborhoods in Chicago. Langs de Legacy Walk zijn veertig bronzen plakkaten te zien, bevestigd aan stalen pilaren. Elk plakkaat is gewijd aan een historische LHBTQ-sleutelfiguur, inclusief afbeelding en biografie. Zo zijn er plakkaten voor bekende namen als Keith Haring, Oscar Wilde en Harvey Milk, maar ook voor minder direct voor de hand liggende of gelauwerde namen. Denk aan Leonard Matlovich, de eerste militair die in het Amerikaanse leger uit de kast kwam, lesbische astronaut Sally Ride of Sylvia Rivera, die het Gay Liberation Front oprichtte. Daarnaast hebben vier historische of sociale mijlpalen een plakkaat: de Stonewallrellen, de roze driehoek, two-spirit people (de term die Indianen gebruikten voor genderfluïde mensen) en de Harlem Renaissance, die een belangrijke rol speelde in de zwarte LHBTQ-gemeenschap. Diverse bedrijven en organisaties leverden financiële bijdragen om de plakkaten mogelijk te maken, van Levi Strauss & Co tot plaatselijke banken en gaybars. Salvo betaalde zelf mee aan de plakkaat waarmee Alan Turing wordt geëerd: “Alan Turing pleegde zelfmoord, en ik heb in mijn tienerjaren ook geworsteld met zelfmoordneigingen. Ik voel me aan hem verwant.”

“De stad Chicago heeft de Legacy Walk omarmd”, glundert Salvo. De nieuwe burgemeester, Lori Lightfoot – een zwarte, openlijk lesbische vrouw – stelde de toekomst van het openluchtmuseum veilig. In een initiatief dat door haar voorganger in gang werd gezet, werd de Legacy Walk als ‘historic landmark’ aangemerkt. “Binnenkort wordt het project officieel als ‘landmark’ aangemerkt, waardoor het niet meer zomaar afgebroken kan worden”, legt Salvo uit. Normaal gesproken worden er jaarlijks nieuwe plakkaten toegevoegd, maar “dit jaar slaan we even over, zodat we wat hoognodig onderhoud kunnen plegen”.

Eerder dit jaar werd in de staat Illinois een wet aangenomen die voorlichting over LHBTQ-geschiedenis verplicht stelt op scholen. Hoewel die wet pas op 1 juli 2020 van kracht gaat, laat een groot deel van de scholen in Chicago hun leerlingen de Legacy Walk al bezoeken. Salvo begeleidt de groepen leerlingen met enthousiasme. “Ik vind het belangrijk dat leerlingen inzien dat veel van de namen die we met de Legacy Walk eren, niet puur LHBTQ-activisten zijn: veel van deze namen waren doodgewone mensen die dankzij hun inspanningen een impact hebben gemaakt.” Salvo vindt het ook belangrijk dat het project met haar tijd meegaat: op verschillende pilaren kun je QR-codes scannen om meer informatie te krijgen over de mensen en gebeurtenissen die op de plakkaten vermeld staan. In de toekomst zullen op de pilaren zelf ook videobeelden worden vertoond, vergezeld van reclame waarvan de inkomsten weer ten goede zullen komen aan het project.

Als ik op een gegeven moment, in een klassiek geval van Dutch directness, opper dat Salvo zelf ook wel een plakkaat verdient na zijn overlijden, valt het gesprek even stil. Even later komt hij er toch op terug: “Als ik kom te overlijden, zouden ze eigenlijk deze hele straat wel naar me mogen vernoemen!”

Experiencing homelessness
Het oude politiebureau maakt inmiddels onderdeel uit van het Center on Halsted, een community center voor de LHBTQ-gemeenschap. De organisatie heeft initiatieven die echt een verschil maken, zoals Silver Fork: een gratis programma voor LHBTQ’s met een laag (of geen) inkomen, waarbinnen ze gedurende negen weken een culinaire cursus volgen. Naast kooktechnieken en het behalen van een BHV-achtig certificaat worden deelnemers ook wegwijs gemaakt op het gebied van tijdsindeling en conflictresolutie. Vervolgens worden ze geholpen bij het vinden van een baan in de culinaire sector. Rhett Lindsay, director of development, vertelt me trots dat sinds de start van het programma in 2011 al 350 mensen slaagden voor het programma, waarvan bijna 80 procent ook daadwerkelijk aan een baan werd geholpen. “Dat zijn LHBTQ-mensen van alle leeftijden, met alle etnische achtergronden, met een criminele achtergrond, zonder stabiele woonsituatie, de middelbare school niet afmaakten, aan het afkicken zijn of met genderissues te maken hebben.”

Naast Silver Fork biedt het Center on Halsted ook hivtests, beroepsonderwijs, sportfaciliteiten en culturele activiteiten. Ook is in het gebouw een filiaal van de biologische supermarkt Wholefoods gevestigd, die met hun huur de activiteiten van de organisatie extra ondersteunt. Om de organisatie een extra financiële injectie te geven betaalde Wholefoods hun huur járen vooruit. Tijdens een rondleiding wordt me verteld dat de organisatie ook veel doet voor “LGBTQ youths who are experiencing homelessness”. Die term kende ik nog niet, ‘experiencing homelessness’. Ik vraag om verheldering. Het blijkt een politiek correcte benaming voor daklozen te zijn, bedoeld om ze niet door hun gebrek aan thuis te laten definiëren. Een mooie gedachte, maar jammer om te concluderen dat dakloosheid als een rode draad door dit vierluik loopt.

“Chicago is een van de meest progressieve steden ter wereld. de staat illinois was de eerste die begin jaren zestig het verbod op sodomie afschafte.”

Cowboys en astronauten
Ik breng ook een bezoek aan Andersonville, de tweede gayborhood van Chicago. Van oorsprong woonden hier vooral Zweedse immigranten, een stukje geschiedenis dat nog steeds onderstreept wordt door de aanwezigheid van het Swedish American Museum. In Andersonville vind je vrijwel geen grote landelijke winkelketens, maar onafhankelijke winkeltjes. Er is een LHBTQ-winkeliersvereniging, die regelmatig samenkomt om te vergaderen en nieuwe evenementen op poten te zetten. Een opvallende aanwezigheid in deze winkelbuurt is Cowboys & Astronauts. De charismatische Matthew Buccilla droomde er al jaren van om een winkel te openen die iets weghad van de winkels die hij als kind graag bezocht, met gedreven en goed geïnformeerde verkopers. Samen met partner Greg werd dat Cowboys and Astronauts. Matthew vertelt gepassioneerd over de producten die ze zorgvuldig voor hun winkel selecteerden. “Een stylingproduct op zich stelt niet zoveel voor, tot je op een dag in de spiegel kijkt en ineens waardering hebt voor de persoon die je bent geworden. En een shirt is maar een shirt, tot je het draagt naar die ene speciale date.” De winkel staat vol met groomingproducten, hebbedingetjes, mooie kleding en zelfs high-end glijmiddel. Mijn oog valt direct op een t-shirt met We are Midwest-opdruk, en Matthew informeert me dat 11 procent van de opbrengsten van dat shirt gaat naar Cradles to Crayons, een goed doel dat dakloze en minder bedeelde kinderen van schoolspullen en speelgoed voorziet. Natúúrlijk gaat er een We are Midwest-shirt mee naar huis.

Gay job
Mijn laatste stop in Chicago is de Willis Tower. Die toren stond voorheen jarenlang bekend als de Sears Tower, en de nieuwe naam is in de volksmond nog niet helemaal aangeslagen. Het skydeck van de toren wordt druk bezocht: het is het hoogste observation deck van de Verenigde Staten. De grootste huurder van het gebouw is United Airlines, die twintig verdiepingen bezet. De luchtvaartmaatschappij staat bekend om hun uitgebreide toewijding aan onderwerpen als diversiteit en inclusiviteit. Zo werd United eerder dit jaar door de National LGBT Chamber of Commerce geëerd met een best-of-the-best award. Ook implementeerde United dit jaar een non-binaire genderoptie die passagiers kunnen kiezen bij het boeken van een vliegticket. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de maatschappij dit jaar voor de achtste keer op rij honderd procent scoorde op de jaarlijkse Corporate Equality Index van Human Rights Campaign.

Ik ontmoet Deralyn O’Connell, voorzitter van United’s LGBT Business Resource Group, EQUAL. “Ik zeg altijd dat ik een day job heb en een gay job”, zegt O’Connell glimlachend. “Tijdens mijn day job ben ik verantwoordelijk voor de technologieën op het vliegveld, van de wijze waarop je incheckt tot de routing van je bagage. Daarnaast ben ik voorzitter van EQUAL, de LGBTQ business resource group binnen United.”

Diversiteit in DNA
“Diversiteit was altijd al een belangrijk onderdeel van onze bedrijfscultuur,” vervolgt O’Connell, “maar de laatste zes tot acht jaar is het diversiteitsbeleid echt in een stroomversnelling gekomen. Het feit dat ons hoofdkantoor in Chicago is gevestigd, heeft daar absoluut aan bijgedragen. Doordat Chicago al zo’n diverse stad is, heeft dat ons extra geholpen om onze diversiteitsprogramma’s op te richten en extra kracht bij te zetten. Ik zou zelfs durven zeggen dat de inwoners van Chicago, vanwege het feit dat diversiteit in hun DNA zit, nét dat stukje extra drive hadden dat nodig was om ons diversiteitsprogramma op te zetten.” Met trots vertelt O’Connell hoe EQUAL binnen de organisatie omarmd werd. “EQUAL begon met een handvol leden in de Willis Tower, maar inmiddels hebben we drieduizend leden, die verspreid over vijf continenten werken. Aanvankelijk waren dat vooral werknemers die achter de schermen werkten, tegenwoordig zijn iets meer dan de helft van de leden juist de front line werknemers, die op dagelijkse basis contact hebben met onze klanten.

Daarmee is de focus van het programma ook verbreed: aanvankelijk was EQUAL vooral iets voor onze werknemers, maar uiteindelijk is het ook een van onze speerpunten geworden om diversiteit en gelijkheid te laten zien naar onze klanten toe.” Zo dragen veel van de United stewards en stewardessen een EQUAL-speld als onderdeel van hun uniform. O’Connell: “Hier in Chicago is al sprake van veel diversiteit en veel zichtbaarheid voor de LHBTQ-gemeenschap, maar dat geldt helaas nog niet overal ter wereld. Daarom vinden we het belangrijk om deze boodschap wereldwijd uit te dragen, niet alleen naar onze negentigduizend werknemers, maar ook naar onze passagiers. Daar zijn we erg trots op.”

“In een land dat eerder achteruit dan vooruit lijkt te gaan op het gebied van lhbtq-emancipatie, lijkt Chicago zich daar juist niets van aan te trekken.”

United heeft, in samenwerking met de Human Rights Campaign, hun steun voor de Equality Act uitgesproken, een wetsvoorstel dat een uitbreiding is op de Civil Rights Act uit 1964. Destijds werden met het wetsvoorstel discriminatie van Afro-Amerikanen en vrouwen verboden, in het nieuwe voorstel wordt dit uitgebreid met onder andere  seksuele geaardheid en genderidentiteit. Verder is United de eerste Amerikaanse luchtvaartmaatschappij die, bij het boeken van een ticket, een non-binaire genderoptie aanbiedt. “Dat zegt veel over wat voor bedrijf we zijn”, legt O’Connell uit. “We willen voorop lopen als het op inclusiviteit en diversiteit aankomt. We willen een voorbeeld stellen. Niet alleen door te roepen dat we diversiteit omarmen, maar ook met dit soort tastbare dingen. Naast de non-binaire genderoptie kun je ook wanneer je inlogt bij ons spaarprogramma kiezen voor ‘Mx.’ wanneer je je geslacht invult. Ik hoop dat andere airlines ons voorbeeld zullen volgen.” Naast aanwezigheid op diverse prides door heel Amerika, draagt United ook lokaal haar steentje bij. “We werken samen met Equality Illinois, een organisatie die zich o.a. bezighoudt met beleid in de staat Illinois. En sinds een paar maanden zijn we partner van het Center on Halsted, waardoor we de lokale gemeenschap extra kunnen helpen.”

Hoop
In een land dat eerder achteruit dan vooruit lijkt te gaan op het gebied van LHBTQ-emancipatie – vlak voor publicatie van dit artikel werd bekend dat de Trump administratie werkgevers niet meer wil verbieden om werknemers te ontslaan vanwege hun seksuele voorkeur – lijkt Chicago zich daar juist niets van aan te trekken. “We hadden het in Chicago al erg goed voordat we een lesbische burgemeester kregen”, concludeert Victor Salvo als ik hem vraag of hij denkt dat er een nieuw tijdperk zal aanbreken nu er een lesbische burgemeester is gekozen. “Ik kan geen wet of gemeentelijke voorziening bedenken die de LHBTQ-gemeenschap niet al had vóór burgemeester Lightfoot. Maar ik merk in de gemeenschap wel dat het anders vóélt. Ik denk dat het aanstellen van Lightfoot een teken is dat Chicago niet meegaat in de gekte die momenteel uit Washington DC komt. En dat geeft hoop.”

Hoofdfoto: Mike Rivera

Tips

Slapen: The Publishing House B&B
In een 110 jaar oud gebouw, gelegen in de gentrified West Loop buurt, is The Publishing House B&B gevestigd. Het is half boutique hotel, half bed & breakfast. Met gezellige kamers en ruime douche. Er zijn gemeenschappelijke ruimtes waar je met je laptop kunt werken of een koffietje kunt drinken, en ’s ochtends wordt er een heerlijk ontbijtje voor je gemaakt. Als klap op de vuurpijl is het ‘all you can knuffel’ met de hond van de bedrijfsleider. publishinghousebnb.com

Eten: The Lakefront Restaurant
Dit aan Lake Michigan gelegen restaurant wordt gerund door Cleetus Friedman, een getatoeëerde en gepiercte man uit het Midwesten met een passie voor koken. Hij zette naast heerlijke crab cakes ook nog eens gevulde eieren op het menu: een man naar ons hart. En met uitzicht op het prachtige Lake Michigan – een meer waar heel Nederland bijna anderhalf keer in past! – is het hier de hele dag goed toeven. theateronthelake.com/restaurant

Zien: Cloud Gate
Geen reis naar Chicago is compleet zonder een bezoekje aan de Cloud Gate, beter bekend als The Bean. Dit roestvrijstalen kunstwerk heeft een spiegelend oppervlak en is daarmee een gewillig decor voor een selfie. Dus neem plaats en kijk een halfuurtje toe hoe toeristen selfies nemen en hoe giechelende kinderen zichzelf in het kunstwerk, dat ook dienstdoet als lachspiegel, bewonderen.

Erheen: Ervaar de United Polaris Business Class
Chicago is een van de vijf bestemmingen in de VS die rechtstreeks door United Airlines vanuit Amsterdam worden aangevlogen. United’s Corporate Support Center (hoofdkantoor) is gevestigd in Chicago, in de Willis Tower. Op de luchthaven van Chicago O’Hare werd enkele jaren geleden de eerste United Polaris business class lounge geopend. In deze unieke lounge, nu ook toegankelijk in vier andere United hubs, kunnen business class reizigers voor hun vlucht à la carte dineren of gebruik maken van privé bedden en spa-achtige douches. Aan boord genieten United Polaris business class passagiers van een reiservaring gericht op slaapverbetering dankzij o.a. speciaal beddengoed ontworpen om de best mogelijke nachtrust in de lucht te bieden. united.com/polaris