In coming-of-agefilms Dramarama en Minyan blijft een coming-out verdomd lastig

Coming-of-agefilms Dramarama en Minyan behandelen het helaas nog steeds actuele thema van uit de kast komen binnen een conservatieve (school)omgeving. “Treffender kan het verscheurde gevoel tussen lust en schaamte niet in beeld worden gebracht.”

Het lijkt een no-brainer: scholen zijn van essentieel belang om begrip en acceptatie voor lhbtq personen te vergroten. Maar dan moeten die daar wel aan mee willen werken. Dat dat niet vanzelfsprekend het geval is, laat de recente commotie rond de reformatorische school Gomarus in Gorinchem zien. Homoseksualiteit werd daar niet alleen als iets negatiefs neergezet; een aantal leerlingen bleek door de schoolleiding gedwongen te zijn uit de kast te komen, soms zelfs in het bijzijn van hun ouders. Logisch dat een negatief beeld van de lhbtq-gemeenschap zo ook jaren na de schooltijd bij deze jongeren blijft hangen. Gelukkig is het aantal scholen in Nederland dat initiatieven als Paarse Vrijdag ondersteunt [een dag waarop scholieren aandacht vragen voor de lhbtq-gemeenschap door paars te dragen – red.], nog altijd ruim in de meerderheid.

Dat de situatie in de VS een stuk verdeelder en extremer is, bleek afgelopen week toen naar buiten kwam dat een groeiend aantal schoolbibliotheken boeken met een homoseksueel thema in de ban doet. In Florida wordt op dit moment een wetsvoorstel behandeld dat nog een stap verder gaat. De staat wil scholen gaan verbieden om homoseksualiteit in de klas te bespreken.

Vorige week verschenen er twee Amerikaanse films over dit thema: hoe is het om in een conservatieve of religieuze schoolomgeving uit de kast komen? Spoiler alert: dat is verdomd moeilijk.

Als eerste is er Dramarama, het speelfilmdebuut van de Amerikaanse filmmaker Jonathan Wysocki. Hij baseerde het verhaal van de film op zijn eigen ervaringen als jonge homo in een christelijke omgeving en doet dat met een vertederende mix van camp en ernst. Hoofdpersoon is de introverte Gene (Nick Pugliese), die met een groep schoolvrienden een afstudeerweekend doorbrengt, voordat ze uitvliegen naar de universiteit. Gene grijpt het weekend aan om uit de kast te komen naar zijn conservatief-christelijke schoolvrienden. Als Gene aan zijn beste vriend vraagt of hij vindt dat homoseksualiteit een zonde is, zegt die: “Love the sinner, hate the sin.” Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Later kijkt Gene verlekkerd naar het gespierde lichaam van diezelfde vriend. Treffender kan het verscheurde gevoel tussen lust en schaamte niet in beeld worden gebracht.

Een tweede film rond hetzelfde thema die vorige week in première ging, is Minyan. Tevens een speelfilmdebuut, in dit geval van Eric Steel. De film gaat over de 17-jarige David, die worstelt met zijn homoseksualiteit in het New York van 1987. Hij wordt daarbij niet echt geholpen door het conservatieve Joodse gezin waar hij uitkomt. Vooral Davids vader duwt hem met harde hand richting het traditionele geloof. Op school is de situatie niet veel beter. Uiteindelijk ontvlucht David het ouderlijk huis. Hij zoekt zijn heil in een gaybar in de East Village, waar een knappe barman hem onder zijn hoede neemt. De korte tijd die hij bij de barman doorbrengt, vormt het begin van Davids seksuele ontdekkingstocht. Over de hele film hangt een uitgebleekte gloed, om aan te geven dat het vlammende leven waar David naar verlangt in ieder geval niet in zijn school- en thuisomgeving te vinden is.

Dramarama en Minyan laten ieder op hun eigen manier zien hoe groot en verwoestend de druk vanuit een conservatieve school of sociale omgeving op je eigen zelfbeeld kan zijn. Tegelijk willen de makers laten zien dat uiteindelijk de seksuele vooruitgang en je eigen ontwikkeling overwinnen. Amerikaans optimisme? Je moet er in elk geval stevig voor in je schoenen staan.

Hoe dan ook moeten deze twee films meteen door alle schoolbibliotheken worden aangekocht. Wie helpt mee ze binnen te smokkelen bij conservatieve scholen?

Coverbeeld: Dramarama - Cinemien