Lekkere muziek: de mooiste covers door de Vlaamse zangeres Kate Ryan

Kate Ryan scoorde in de eerste twee decennia van deze eeuw een aantal hits met bekende covers, waaronder beroemde songs als ‘Voyage Voyage’ van Desireless en Madonna’s ‘Holiday’. Kate wist haar nieuwe versies altijd prima naar haar hand te zetten. Maar wanneer stak zij het origineel naar de kroon, en waar vergaloppeerde zij zichzelf? Een overzicht!

‘désenchantée’

We beginnen in 2001. Kate Ryan had net de dance-hit van het jaar gescoord met haar debuutsingle ‘Scream for More’. De als Katrien Verbeeck geboren zangeres knalde dat jaar opnieuw de hitlijsten binnen met een danceversie van ‘Désenchantée’, waarvan het origineel van Mylène Farmer is, uit 1991. Niet lang daarna zou Kate ook Farmers track ‘Libertine’ in een nieuw jasje hijsen. Het grootste verschil tussen beide versies van Désenchantée: die van Farmer is zwaar en emotioneel (met een prachtige dramavideo bovendien) terwijl Kate het houdt bij een lichte toets. Eindoordeel: Mylène Farmer wint met gemak.

‘the promise you made’

Aan het einde van ‘The Promise You Made’ zit in de 1986-versie van Cock Robin een geweldige uithaal van zanger Peter Kingsberry. Zijn stem contrasteerde prachtig met die van zangeres Anna LaCazio en het lied had een wijd uitgesponnen opbouw. Het was een smachtende ballad met een beat. Oké, dit klinkt niet meteen al te best voor Kate Ryan, die haar versie uitbracht in 2003. Maar toch weet ook zij een melancholische snaar te raken. Bovendien nam Kate ook nog een Franstalige versie op van de track, die nog net een tik emotioneler klinkt. Uiteraard wint Cock Robin, maar Kate hoeft zich nergens voor te schamen.

‘voyage voyage’

Deze zomerhit uit 1987 zorgde ervoor dat de Franse zangeres Desireless eventjes wereldberoemd was. Claudie Fritsch-Mentrop, zoals ze eigenlijk heet, zorgde zelfs voor een kortstondige haartrend, met haar blokhoofdkapsel. De new wave-achtige pop van Desireless verving Kate Ryan in 2007 door trancy dance (en ze bleef verre van Desireless’ kapsel). Het resultaat: een reis die een totaal andere kant opgaat en prima kan bestaan naast die van Desireless. Het is min of meer gelijkspel, met tóch een kleine voorkeur naar Claudie.

‘ella elle l’a’

France Gall is Franse pop royalty en je moet van heel ver komen wil je daar overheen gaan. Toch heeft Kate Ryan het met verschillende tracks geprobeerd, namelijk met drie covers van Galls album Babacar uit 1987. Kate nam eigen versies op van de titeltrack, van ‘Évidemment’ en van Galls comeback-hit ‘Ella Elle l’a’. Het origineel was typische jarentachtigpop die hedentendage ietwat gedateerd overkomt. De versie van Kate komt uit 2008 en heeft met z’n voortstuwende beat lekker veel pit. Het is vloeken in de Franse kerk, maar Kate wint!

‘runaway (smalltown boy)’

Kate Ryan kent haar klassiekers. Dit jaar is het precies veertig jaar geleden dat Bronski Beat geschiedenis schreef door als een van de weinige openlijke queer acts een hit te scoren met ‘Smalltown Boy’. In de video was te zien dat een jonge knaap verliefd is op een andere man en hem stiekem begluurt in het zwembad. Dat laatste kwam hem duur te staan. Anno 2015 had Kates – vrij ingetogen – versie een stuk minder impact (al klinkt het alsof je in de verte de stem hoort van Bronski Beat-zanger Jimmy Somerville). Het werd in België een bescheiden hitje. Niet heel vreemd dus, dat Bronski Beat met vlag en wimpel wint.

‘wonderful life’

Colin Vearncombe bracht in 1987 ‘Wonderful Life’ uit onder de naam Black (die later een platenlabel oprichtte onder de naam Nero Schwarz – wat dan weer Italiaans en Duits is voor zwart, geinig om te weten hè?). Hij zong het gedragen en de video was geschoten in stemmig zwart/wit. Bovendien duurt Blacks versie vijf lange minuten… Prachtig allemaal, maar als je dan ziet hoe Kate er in 2016 de turbo op zet en al die zwaarmoedigheid het raam uitblaast, denk je: hé, zo kan het ook. En die snik hier in haar stem, die hadden we ook nog nooit eerder gehoord. Go Kate!

‘comment te dire adieu’

Dit lied bestaat in verschillende variaties. Het origineel van ‘Comment te Dire Adieu’ stamt uit 1968 en is van Françoise Hardy. In 1989 nam Jimmy Somerville (daar is-ie weer!) een duetversie op met June Miles-Kingston. Het arrangement van Hardy was een beetje Burt Bacharach-achtig, dat van Somerville zat tegen house aan. Kate gaat daar met haar versie precies tussenin zitten: het heeft lullaby-achtige elementen maar ook een strakke beat. Lastig te vergelijken met de andere twee, maar laten we de eer aan Françoise houden en haar goud geven, waarna Kate vlak daarna volgt met zilver en Jimmy en June met brons.

‘holiday’

Jammer eigenlijk, dat Madonna nooit een officiële video heeft uitgebracht bij ‘Holiday’. Gelukkig hebben we dankzij YouTube de optredens nog, vanuit een obscure Duitse studio met een gek mannetje in het decor tot aan de onderstaande Franse vijverversie. Alsof Kate wíst dat ze toch niet kan tippen aan Madonna, deed zij er van de weeromstuit ook maar geen video bij toen ze in 2020 haar versie uitbracht van de ultieme klassieker van de Queen of Pop. Alles wat het origineel zo leuk maakte heeft Kate eruitgesloopt en er blijft niet veel over van het lied. Gemiste kans, en de queen blijft op haar voetstuk staan.