“Maandenlang spraken we enkel over onze gevoelens via een gedeeld document”

In Confettiregen beschrijft Splinter Chabot de worsteling met zijn homoseksualiteit. Hij werd overspoeld door reacties. De mooiste bundelde hij in een nieuw boek: Roze brieven. Briefschrijvers Willeke (25) en Sabine (22) over de impact die een coming-outverhaal anno nu nog kan hebben.

Willeke Asselbergs (25) is designer en pre-masterstudent Arts, Culture & Society, en woont in Amsterdam. Sabine Sleijffers (22) is student Politics, Philosophy & Economics en woont in Utrecht.

Willeke: “We zochten allebei nog uit wat we voelden voor meisjes toen we op een feestje ineens met elkaar zoenden. O mijn god, dachten we, wat is er net gebeurd?”
Sabine: “We woonden in hetzelfde studentenhuis in Utrecht met veertien meiden. Daardoor werd het een groot geheim. Ik was er nog niet klaar voor dat het zou uitlekken; als je vrienden het weten, kun je niet meer terug.”
Willeke: “Sabine ging rond die tijd een maand naar Mumbai en stuurde me vanuit het vliegtuig een megabeladen brief. ‘Is dit hoe het voelt om verliefd te zijn?’, schreef ze. 'Ja, zo voelt het inderdaad’, antwoordde ik.”
Sabine: “Ik voelde me begrepen, maar ook betrapt. Alsof dit het einde was.”
Willeke: “Maar het was pas het begin, haha.”
Sabine: “In een gedeeld Google-document zijn we elkaar gaan schrijven. We noemden het document ‘Het Verhaal’. Na een aantal maanden durfden we onze gevoelens face to face naar elkaar uit te spreken en zijn we daarmee gestopt.”

Willeke: “Het is best pijnlijk om terug te lezen. Tussen de regels door lees je hoe erg we aan het worstelen waren met onszelf.”
Sabine: “Die gevoelens hadden we achteraf natuurlijk gewoon kunnen bespreken. Tijdens het lezen van Splinters boek dacht ik ook de hele tijd: waarom zégt-ie het niet gewoon? Maar als je het zelf meemaakt, weet je hoe moeilijk het is.”
Willeke: “Nadat ik Splinter bij DWDD zag, kocht ik Confettiregen voor Sabine. Uiteindelijk hebben we het afgelopen zomer aan elkaar voorgelezen op vakantie in Spanje. Het meest herkenbare was dat de strijd zo’n groot geheim is. We waren zo bang voor reacties. Wij durfden het, net als Splinter, pas op het laatst aan onze ouders te vertellen.”
Sabine: “Ik liet het boek bij m’n ouders achter. Dat was een beginpunt van een mooi gesprek.”
Willeke: “We hebben getwijfeld of we ons verhaal in Roze Brieven wilden, maar we denken dat het anderen kan helpen. Het is zo fijn een herkenbaar verhaal van iemand anders te lezen.”

Beeld: Chris en Marjan