Mascarpone: The Rainbow Cake is een vermakelijke, maar wat voorspelbare versnapering

Drie jaar na zijn succesvolle gayfilm Mascarpone waagt de Italiaanse regisseur Alessandro Guida zich aan een vervolg: Mascarpone: The Rainbow Cake. De titel verraadt het al: ook deze keer gaat de mannenliefde door de maag in deze zoetsappige roze variant van Heel Italië Bakt.

De twee Mascarpone-films hebben veel weg van een queer soap. Wie de eerste niet heeft gezien, snapt in een tel de onderlinge verhoudingen in deel twee en daarna haak je moeiteloos aan bij de verhaallijn – die verder weinig om het lijf heeft. Deel één draaide om de jonge Antonio (Giancarlo Commare), die in Luca (Gianmarco Saurino) zijn grote liefde zag. Maar terwijl Antonio’s nieuwe passie voor het bakken van taarten en gebak opvlamde, doofde de romance tussen de twee mannen tot een mager waakvlammetje. De plotse dood van Denis, een goede vriend die hen aan elkaar koppelde, zorgde voor een definitieve breuk.

Mascarpone: The Rainbow Cake pakt een paar jaar later de draad weer op. Antonio is inmiddels een succesvolle banketbakker, die als hippe food influencer in een roze bakschort zijn vele volgers op Instagram kleurrijke creaties voorschotelt. Zijn liefdesleven staat op een wat lager pitje. Af en toe een losse scharrel maakt het gemis van een stabiele relatie niet kleiner. Integendeel. Als Antonio door toeval Luca weer tegen het lijf loopt, die inmiddels verloofd is met zijn nieuwe vlam Tancredi (Andrea Fuorto), krijgt hij heimwee naar de mooie tijd die ze samen hadden. 

Luca heeft als jeugdbegeleider in een opvanghuis voor dakloze lhbtiqa+-jongeren zijn eigen passie gevonden, maar ook hij blijkt niet onberoerd bij het weerzien met Antonio. Er ontstaat een broeierige spanning tussen de twee wanneer ze een oud plan nieuw leven in blazen om samen een koffiecafé te openen met zelfgemaakt gebak op de kaart. Netjes in lijn met de regels van een soap drijft dit vervolgens een wig tussen Luca en Tancredi, die op het punt staan om in het huwelijksbootje te stappen. Wat volgt, zijn scènes vol intriges, roddel en achterklap en de nodige zwoele blikken bij het verbouwen van het café – wat, uiteraard, shirtless gebeurt. 

Het levert een paar vermakelijke scènes op, maar over het geheel voelt Mascarpone: The Rainbow Cake wat belegen en voorspelbaar. De dialogen zijn oppervlakkig en de hernieuwde passie komt een beetje geforceerd over. De eerste film liet overtuigend de zoektocht zien naar het vinden van je identiteit; het vervolg blijft steken in clichés over queercultuur, social media en liefde versus vriendschap. De personages lijken in al die jaren nauwelijks gegroeid, ondanks het feit dat ze beiden een nieuw pad zijn ingeslagen.

De film is als een lekker gebakje, een prima versnapering. De acteurs leveren onderhoudend werk, de Italiaanse setting zorgt voor een broeierige achtergrond en het gerommel met de liefde zal menig gay man vast aanspreken. Tegelijk blijven bijvoorbeeld de jongeren in de opvang waar Luca werkt naamloze personages, die als decorstukken het gebrek aan inhoud moeten maskeren. Een scène met drags om de opening van het café kleurrijker te maken, komt compleet uit de lucht vallen. In plaats van gemeenschapszin en solidariteit uit te stralen, hangt alles en iedereen in deze film juist als los zand aan elkaar. Zelfs de regenboogtaart uit de titel blijkt niet het adembenemende, kleurrijke spektakelstuk waar de film naartoe zou moeten werken, maar eerder een rommeltje van aan elkaar geplakte restjes, net als de plot.

Heel even herpakt regisseur Alessandro Guida zich, met een charmante slotscène waarin de emotionele intriges en karikaturale stereotypen toch nog een verdiepend laagje krijgen. Het voelt als een geslaagde icing op een verder fabrieksmatig geproduceerde taart. Prima popcornvermaak, maar voor een derde deel is Guida’s receptuur niet toereikend.

Mascarpone: The Rainbow Cake is onder meer op 6 november door heel Nederland te zien tijdens de Pathé Pride Night.