Matthijs kan vaak prima zonder anale seks

Columnist Matthijs van Els kan genieten van anale seks, maar het is voor hem geen must. “Met liefde gooi ik mijn benen in de lucht, maar het is eerder uitzondering dan regel en lange tijd voelde ik me daardoor onvolmaakt als seks hebbende homo."

Mijn eerste keer anale seks was niet wat ik ervan verwacht of gehoopt had. Ik was achttien, pas naar Amsterdam verhuisd, net uit de kast en ik stond te trappelen om de wereld van gays en seks te ontdekken. Na een avond uit in mijn favoriete gaybar ging ik met de barman mee naar huis, maar ik kwam van een koude kermis thuis. Hij deed zijn best, maar kreeg nauwelijks een centimeter van zijn pik naar binnen en ik had nog dagenlang pijn en kramp.

Met een bitterzoet gevoel kijk ik terug op mijn anale ontmaagding. De barman was leuk, aardig en onwijs geil, maar anale seks had die avond niet per se op mijn verlanglijstje gestaan. Ik deed het niet zozeer met tegenzin, maar vooral omdat ik dacht dat het erbij hoorde. Homo’s waren ‘bruinwerkers’, ‘kringspiermusketiers’ en ‘anaalridders’, zo had ik geleerd. Ik groeide op met het idee dat seks in een bepaalde volgorde moest plaatsvinden: van zoenen naar aftrekken, dan pijpen, vervolgens anaal en dan pas een orgasme. Seks was pas ‘echt’ seks als er ook geneukt werd; alles daarvoor was slechts voorspel. Als vrienden vroegen of ik nog had gescoord, zei ik vaak: ‘Nee, we hebben alleen gepijpt.’

Begrijp me niet verkeerd, ik vind anale seks fantastisch, zeker sinds ik heb ontdekt dat ik meer mag zijn dan een bottom, maar het is voor mij niet altijd een must. Ik geniet soms net zo veel, zo niet meer van seks zónder anale capriolen. Met liefde gooi ik mijn benen in de lucht, spreid ik mijn billen of neuk ik de ander, maar het is eerder uitzondering dan regel en lange tijd voelde ik me daardoor onvolmaakt als seks hebbende homo. Inmiddels weet ik beter, maar toch zijn veel (homoseksuele) mannen hier nog altijd op gefixeerd. Seks en penetratie lijken voor hen onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Tijdens mijn seksuele voorlichting – die uitsluitend heteroseks behandelde – ging het hoofdzakelijk over soa’s en zwangerschap. Toegegeven: voor dat laatste is penetratie geen overbodige luxe, maar seks is zoveel meer dan narigheid en functionele penetratie en dat had ik me graag eerder willen realiseren. Seks is ook plezier en daar mag en moet meer over gepraat worden. Het heteronormatieve beeld van penis-in-vaginaseks is zo verankerd in onze seksuele cultuur dat het ook doorsijpelt in de belevingswereld van mensen die niks te maken (willen) hebben met vagina’s of voortplanting. Penetratie is vaak onbewust en ongewild de heilige graal bij seks.

Mensen die niet van anale seks houden noemen zichzelf soms sides. Een term die als tegenhanger dient voor de welbekende top, bottom en versa. Het is goed dat niet-penetratieve seks genormaliseerd wordt, maar ik betwijfel of dit de beste manier is. Als side maak je kenbaar niet van anale seks te houden, maar het zegt niets over wat je wél lekker vindt. Er zijn ook mensen die niet van orale seks houden, maar daar is toch ook geen aparte term voor? Waarom zou dit dan wel nodig zijn voor anale seks? Een dergelijke term houdt het idee in stand dat het noemenswaardig is wanneer je als homo níét van anale seks houdt. Zo zal anale penetratie altijd de standaard blijven waar velen naar streven – met name mensen die net komen kijken in de scene en nog geen idee hebben wat hen te wachten staat.

Lang verhaal kort: we moeten af van het idee dat anale penetratie een vereiste is wanneer je als man seks hebt met mannen. Niet iedere homo is een anaalridder.