Michiel Uitdehaag: “Als de laatste boot om 21.00 vertrekt, moet je toch samen verder”

Nederland mag zich gelukkig prijzen met meerdere LHB-burgemeesters. Met hun zichtbaarheid dragen zij bij aan een tolerant klimaat binnen de gemeente. Vandaag delen we het verhaal van Michiel Uitdehaag (42, D66). Hij is sinds 2016 burgemeester van Texel (Noord-Holland) met 14.000 inwoners.

“Toen ik vanuit Wageningen naar Texel kwam, zei ik tegen de raadsgriffier: hebben jullie wel door dat jullie een homo binnenhalen? Ik had daar oprechte zorgen over. Ze waren bijna boos dat ik dat vroeg. Ik had een verkeerd beeld van Texel, op dat punt. Mijn seksualiteit speelt geen rol in mijn werk. Het is juist het omgekeerde: toen we met de raad op Coming-Outdag de regenboogvlag wilden hijsen had ik een wat langere aanloop nodig: ik wilde niet het verwijt krijgen dat ik als homoseksuele burgemeester mijn eigen feestje vierde.

Het is op Texel helemaal geen onderwerp dat ik met mijn vriend samenwoon. Er zijn best wat lesbische en homoseksuele stellen op het eiland, en ik heb nog nooit gehoord dat mensen daar iets van vinden. De school viert Coming-Outdag. Voor mijn gevoel is het geaccepteerd.

“Het is hier behoorlijk leven en laten leven”

De mensen zijn door het toerisme best gewend aan verschillende samenlevingsvormen: we hebben een kapper die zich ’s avonds regelmatig als vrouw verkleedt, de voorman voor de cultuur op het eiland woont ook samen met een vriend, het theatercafé is gekocht door homo’s en een van de oud-huisartsen is lesbisch. Dat is allemaal geen onderwerp. We hebben nu ook een ambtenaar die in transitie is, dat is wel lastig voor haar, omdat het heel beperkt voorkomt. Of Texel lhbtq-beleid heeft? Interessante vraag. Je merkt al dat ik het antwoord niet weet. Als het er is, dan is het niet actief. Een inwoner heeft weleens voorgesteld om een regenboogzebrapad te maken. Dat hangt nog boven de markt.

Mensen op Texel hebben een nuchtere volksaard. Het zijn mensen van stenen stapelen, bouwen en een feestje geven. Met kunst en cultuur gaat het al veel beter, dat was twintig, dertig jaar geleden ook nauwelijks een onderwerp. Het is hier behoorlijk leven en laten leven. Dat geldt overigens voor alle vijf de Waddeneilanden. Als de laatste boot om 21.00 uur vertrekt, moet je uiteindelijk toch samen verder...

Als burgemeester ben je al een voorbeeld zonder dat je daar veel mee hoeft te doen. De jeugd denkt: je kunt dus homo zijn én burgemeester worden. Een vader is eens naar me toe gekomen omdat hij zorgen had over de carrièrekansen voor zijn homoseksuele zoon. Het is helemaal goed gekomen met die zoon, geloof ik.”

Beeld: Chris & Marjan