“Niet kunnen trouwen was voor ons een vanzelf­sprekendheid”

Het huwelijk was in Nederland niet altijd voor iedereen. Ton Jansen (92) en Louis Rogmans (83) stapten op 1 april 2001 als een van de eerste stellen van gelijk geslacht in het huwelijksbootje. "We voelden ons net BN'ers."

Een waar media-circus was het, toen vier setjes geliefden op 1 april 2001 vlak na middernacht trouwden in Amsterdam. In het bijzijn van tientallen journalisten en cameraploegen werden zij in de echt verbonden door toenmalig burgemeester Job Cohen. Alle echtparen hadden gereageerd op een oproepje in de Gay Krant, waarin gezocht werd naar stellen van hetzelfde geslacht die wilden trouwen zodra dat wettelijk mocht.

Ton: “We dáchten niet eens aan trouwen, zo vanzelfsprekend was het dat dat niet kon.”
Louis: “Maar al mocht het officieel niet zo heten, eigenlijk hadden we al een huwelijk opgebouwd. Toen de wet veranderde, gingen we geen van beiden op de knieën. We leefden al zo lang samen, dat was voor ons niet nodig.”
T: “Ik kwam in 1948 uit de kast. In 1965 leerde ik Louis kennen op een avond van het COC.”
L: “Ik was die dag in een verdrietige bui; mijn moeder was vlak daarvoor overleden. Ik wilde net weggaan toen de vriend met wie ik er was me meetroonde naar de bar waar Ton zat. Hij zei: ‘Ik weet precies wie jou kan opvrolijken.’”
T: “De volgende ochtend werd je wakker in mijn appartement.”
L: “Hand in hand lopen was er in die tijd niet bij. Je wist dat je dat niet moest doen. We behoorden tot een verketterde groep, dus we moesten voorzichtig zijn.”

T: “Toch vond ik het toen gezelliger.”
L: “Misschien klinkt het wat ouwezakkerig, maar het ging er een stuk persoonlijker aan toe. Je dook de kroeg in, leerde daar iemand kennen en ging met hem mee naar huis – of niet. Nu ontmoet je elkaar via je iPhone.”
T: “Na al die jaren zijn wij zo’n beetje met elkaar vergroeid. Maar elkaar vrijlaten is ook belangrijk. Wij laten elkaar doen wat we willen.”
L: “Al was onze deelname aan de huwelijksceremonie destijds vooral mijn idee. Ton zei: ‘Moet dat nou metéén?’ We zouden op 31 maart terugkeren van een reis naar Australië en diezelfde dag nog, na middernacht, trouwen.”
T: “Op Schiphol werden we opgewacht door een cameraploeg.”

L: “We voelden ons net BN’ers. Ook bij het huwelijk zelf knokte de pers elkaar de tent uit voor een goed plaatsje. We geven nog steeds af en toe een interview. Fotoshoots doen we minder graag. Vanwege de rimpels.”
T: “Ouder worden is niet leuk.”
L: “Zeker niet in deze tijd. Ton heeft in maart corona gehad. Hij was werkelijk doodziek en werd vijf dagen in het ziekenhuis opgenomen.”
T: “Louis moest alles doen. Eenmaal thuis kon ik nog steeds haast niks.”
L: “Hij is nog altijd niet helemaal de oude. Het was doodeng, maar gelukkig is het goed afgelopen.” 

Beeld: Chris & Marjan