Op matchmaking-avontuur op het Ierse platteland

In Lisdoonvarna in Zuidwest-Ierland (populatie: 850) wordt al meer dan 160 jaar een matchmakingfestival gehouden. Sinds 2013 heeft het festival ook een weekend voor LHBTQ’s. Winq-redacteur Martijn ging een weekendje op zoek naar een Ierse match.

“Het gaat goed met de homo-emancipatie in Ierland, dat toch een reputatie heeft als conservatief, katholiek land. In de afgelopen jaren werd door een referendum ingestemd met de openstelling van het huwelijk voor homoparen, en dan is er nog de invasie van hete, Braziliaanse studenten die de laatste jaren met name in Dublin heeft plaatsgevonden. Laat dat idee even op je inwerken: mannen met een Braziliaans uiterlijk en een Iers accent. Ze zouden eigenlijk allemaal verplicht een pak tissues op zak moeten hebben, want mij kun je opdweilen.

Toen ik voor het eerst hoorde over The Outing, het LHBTQ-weekend dat onderdeel uitmaakt van het matchmakingfestival in Lisdoonvarna, kon ik niet anders dan sceptisch een wenkbrauw optrekken. Is matchmaking niet een beetje ouderwets? Is het gsm-bereik op het Ierse platteland zó slecht dat ze geen Grindr, Tinder en Scruff kunnen gebruiken?

Aanvankelijk moest de lokale bevolking even wennen aan de nieuwe elementen binnen het traditionele event. En aan het blik homo’s dat werd opengetrokken.

Als iemand het weet is het Eddie McGuinness, de man die The Outing organiseert. Gekleed in een roze pak met hartjesmotief zit hij vrijdagavond in een rustig hoekje van het ietwat ouderwetse hotel The Hydro, waar het LHBTQ-weekend zal plaatsvinden. Naast hem zit een dame die de T in LHBTQ vertegenwoordigt. Ze blijkt helemaal uit Minnesota te komen. Eddie vraagt haar hoe ze over The Outing heeft gehoord. ‘Oh, het is wereldberoemd!’, roept ze enthousiast. Eddie is zichtbaar in z’n nopjes. Logisch: het festival is in de afgelopen jaren gegroeid van een paar honderd bezoekers in 2013 tot zo’n 2.500 bezoekers in 2016.

Blik homo’s
‘Weet je’, begint Eddie, ‘deze generatie realiseert zich steeds meer hoe onpersoonlijk we aan het worden zijn. We weten bijna niet meer hoe we in het echt met elkaar moeten communiceren. Op een app als Tinder swipe je naar rechts of links, en that’s it. Er is amper echt contact. Ierse mensen praten graag. We zijn gewoon een warm volk. Dat zie je bij dit festival. Tijdens The Outing proberen we mensen te leren weer met elkaar te gaan praten, in plaats van alleen maar te swipen.’

Het organiseren van het LHBTQ-weekend ging niet zonder slag of stoot, laat Eddie weten. In het kleine dorp wordt het matchmakingfestival al meer dan 165 jaar gevierd. Aanvankelijk moest de lokale bevolking dus even wennen aan de nieuwe elementen binnen het traditionele event. En aan het blik homo’s dat werd opengetrokken. Tegenwoordig kan het LHBTQ-weekend vooral rekenen op support van de gemeenschap, vertelt Eddie blij. ‘Mensen komen ons zelfs om regenboogvlaggen vragen.’

Oké, maar werkt het matchmaken ook echt, vraag ik me af. Eddie glundert dat ze zelfs een huwelijk hebben gehad en dat het regelmatig voorkomt dat bezoekers van The Outing iemand tegenkomen waar ze maandenlang of zelfs een paar jaar mee daten. En dan hebben we het nog niet eens over de ‘romantische connecties’ die tijdens het festival zelf plaatsvinden. Als ik even later op mijn telefoon kijk, slaat de schrik me om het hart: er is geen wifi op mijn hotelkamer! Al snel blijkt dat ik ook helemaal geen wifi nodig ga hebben: er zijn slechts vijf mensen in de buurt op Grindr en de rest zit minimaal twintig kilometer verderop. Ook de andere apps zijn uitgestorven. Eddie had dus gelijk: men moet het dit weekend écht met hun social skills doen.

Ruwe bolster, blanke pit
In The Hydro valt me op dat hier van alles door elkaar loopt: jong, oud, man, vrouw en alles ertussenin. Er is veel traditionele Ierse folkmuziek, of trad, en de setting doet een beetje denken aan die scène uit Titanic waarin Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in het ruim van het schip een feestje bouwen. Ook is er een optreden van Londense drag queen Jonny Woo, die met een pianiste en achtergrondzangeres bekende gayklassiekers ten gehore brengt. Niet altijd helemaal loepzuiver, overigens, maar dat mag de pret niet drukken.

Afgezien van korte speeddates in een andere zaal, waarbij iedereen elkaar vooral verlegen aankijkt, lijkt er die avond nog niet zo fanatiek aan matchmaking gedaan te worden. Maar binnen een paar uur zie ik mensen – die eerst nog fanatiek tegen hun eigen vriendengroepje aanschurkten – wel enthousiast met wildvreemden dansen.

Ik ontmoet Michael, een aantrekkelijke man (type: ruwe bolster, blanke pit) uit het nabijgelegen Limerick. ‘Ik kom hier al drie jaar met wat vrienden’ zegt hij. ‘En nee, ik heb er nooit een echte relatie aan overgehouden, maar ieder jaar kom ik wel iemand tegen. En het is een goede plek voor wat craic.’ Heel even maak ik me zorgen dat ik met een zwaar drugsverslaafde jongen te maken heb, maar Michael legt snel uit dat craic Ierse slang is voor lol, gezelligheid en een feestje bouwen.

‘De feesten beginnen pas ’s avonds’, gaat Michael verder, ‘dus overdag rijd ik naar de Cliffs of Moher om te surfen. De golven daar zijn wereldberoemd.’ Cliffs of Moher: ik maak er een mental note van. Het feest gaat nog door tot in de late uurtjes en ik vraag me af hoeveel mensen in The Hydro echt zullen slapen. Tegen zoveel craic kunnen namelijk zelfs op maat gemaakte oordopjes niet op.

De volgende dag bezoek ik Hazel Mountain Chocolate, een kleine chocoladefabriek en boerderij die gerund wordt door de charmante John Connolly. John neemt me mee op een hike door bergen waar z’n familie al generaties eigenaar van is. Ondertussen vertelt hij honderduit over de verschillende soorten planten die op de bergen groeien, en hoe zijn dorpje het enige in de regio is dat destijds tégen het ‘homohuwelijk’-referendum heeft gestemd. John is nog steeds teleurgesteld: ‘Ik snap het écht niet. Hoe kun je daar nou tegen zijn?’

Het visitor center is als een soort geheime schuilplaats uit een James Bondfilm ín een berg gebouwd.

Geheime schuilplaats
Na de hike laat John precies zien hoe hij van geïmporteerde cacaobonen chocolade maakt, en mag ik natuurlijk proeven. Dat is even heel iets anders dan een chocoladereep uit de supermarkt. John heeft een héél goede klant aan me en ik vertel dat ik gelukkig altijd nog terug kan vallen op zijn chocola, mocht ik niemand aan de haak slaan tijdens het matchmakingfestival. ‘Voor chocola hoef je niet eerst te douchen, én je hoeft niet bang te zijn voor een soa’, grapt John. Dan pas valt me op dat hij óók nog tatoeages heeft. Ik wil eigenlijk zeggen dat ik hier met hem een nieuw bestaan ga opbouwen, al chocolade makend en koeien melkend, maar ik weet me in te houden.

Vervolgens besluit ik het advies van surfer Michael op te volgen en een bezoek te brengen aan de Cliffs of Moher, waar ‘duizenden jaren geologie als een open boek klaarliggen’ (Nederlandstalige Wikipedia, je bént me er een). De rotsen zijn een indrukwekkend gezicht, en het is direct duidelijk waarom de cliffs één van de meest populaire toeristische attracties van Ierland zijn.

Vroeger moest je hier gewoon je auto op een parkeerplaats zetten en hopen dat je niet door een ferme rukwind honderden meters lager in zee zou eindigen, maar sinds 2007 kun je ook veilig terecht in het visitor center. Daar leer je over de geschiedenis van de rotsen, welke forten er allemaal gebouwd zijn en wie ze later allemaal weer heeft afgebroken. Leuk detail: het visitor center is als een soort geheime schuilplaats uit een James Bondfilm ín een berg gebouwd, zodat het landschap niet verpest zou worden.

Op goed geluk
Zaterdagavond ben ik uiteraard weer in The Hydro, om kennis te maken met Willie Daly, een professionele matchmaker die tijdens het festival werkzaam is. Er is me de vorige avond ingefluisterd dat iedereen die Willies ‘Magic Book of Romance’ aanraakt, binnen zes maanden getrouwd is. Inmiddels heeft dat boek in mijn fantasie majestueuze vormen aangenomen: een enorm verguld boek, een beetje zoals het boek van Sinterklaas, dat als een wenskaart iedere keer de huwelijksmars speelt als het wordt opengeslagen.

Niets is minder waar: het is een samengeraapte verzameling A4’tjes dat slechts bij elkaar gehouden wordt door een fragiel touwtje dat in een vorig leven ook dienst gedaan zou kunnen hebben als schoenveter.

Stapel A4’tjes of niet: Willie is goed in zijn werk en schijnt tijdens de eerste editie van The Outing zelfs twee lesbische dames bij elkaar gebracht te hebben, die eerder dit jaar zijn getrouwd. Voor het matchen van homo’s en lesbiënnes moest Willie, die normaal vooral hetero’s bij elkaar brengt, wel wegwijs gemaakt worden in de gay wereld. Het was namelijk even omschakelen: tijdens de eerste editie van The Outing kwam een vrouw bij hem voor advies, en riep hij enthousiast riep dat hij precies de juiste mán voor haar wist.

Ík besluit de € 50,- voor Willies diensten te investeren in alcohol. Dan word ik tenminste wat losser en durf ik ook zonder matchmaker wel op iemand af te stappen. Al had ik achteraf misschien tijdens het speeddaten even mijn kans moeten grijpen. Intussen gaat er genoeg craic rond in The Hydro en is het bomvol. Er wordt een soort Op Goed Geluk gespeeld, waarbij een blonde jongen met tattoo’s blind moet kiezen uit drie mogelijke kandidaten voor een date. Daarna is ook nog een ronde met dames. Er is een extra zaal open, meidengroep B*Witched komt optreden en iedereen danst met elkaar.

Het is eigenlijk wel verfrissend om te zien dat iedereen voor de verandering eens niet in een hoekje met z’n smartphone in z’n hand staat. Ik kom ook Michael nog tegen. Hij kijkt een beetje sip. ‘Mijn hart is gebroken’, vertelt hij. ‘Ik heb gisteren gedanst en gezoend met één van de artiesten die dit weekend optreedt, maar net gunde hij me geen blik waardig’. Ik leg een arm om hem heen en vertel hem dat hij gewoon om zich heen moet kijken: er zijn meer dan genoeg leuke mannen die Michael maar wát graag van zijn liefdesverdriet af willen helpen. Hij lijkt er geen oren naar te hebben. ‘Ik ga morgenochtend gewoon weer surfen. Het maakt niet uit of ik een enorme kater heb, of een gebroken hart, zodra ik op m’n plank sta vergeet ik al m’n zorgen en voel ik me weer de beste versie van mezelf’.

Ik surf zelf nog wat door de bonte menigte van dansende en sjansende bezoekers, maar realiseer me al snel dat ik toch beter ben in het regelen van dates op datingapps. De onderliggende boodschap van The Outing, dat we door al die apps misschien zijn vergeten hoe belangrijk het is om elkaar eerst vooral goed in de ogen te kijken, heb ik begrepen. Maar een date regel ik hier gewoon zo snel niet. Gelukkig heb ik mijn chocola nog.

Kijk op www.theouting.lgbt voor meer informatie.