interview
Patrick Martens: “Mijn moeder heeft de ketting van familietrauma’s doorbroken, en daar ben ik trots op”
Presentator Patrick Martens komt met Vandaag voel ik me goed, een boek over zijn zoektocht naar zelfacceptatie en -liefde. Hij is inmiddels de veertig gepasseerd, slaapt slecht en voelt zich onzeker wanneer hij niet lekker in zijn vel zit. Waar komen die onzekerheden vandaan? Hij besluit een bonte reeks therapieën te volgen: van trippen op mushrooms in Groningen tot jezelf aftrekken voor een spiegel om een beter zelfbeeld te krijgen. We spreken de presentator voorafgaand aan de publicatie.
Je boek is heel persoonlijk geworden, nu is jouw zoektocht naar zelfacceptatie voor iedereen te zien. Dat lijkt me spannend.
“Ja, het voelt als een tweede coming-out. Ik schreef eerst voor mezelf, zonder filter, maar nu het echt verschijnt, vind ik het eng. Ik dacht dat ik na een jaar therapie op al mijn vragen een antwoord zou hebben, maar zo werkt het niet.”
Wat is de belangrijkste les die je hebt geleerd tijdens het schrijven van het boek?
“Dat zelfacceptatie een continu proces is. Ik hoopte op een eindpunt, maar dat bestaat niet. Er komen altijd nieuwe fases waarin je opnieuw moet accepteren wie je bent en waar je staat. Openheid en praten over je gevoelens helpen daarbij.”
Lees ook:
Je sprak in je boek met mensen die je bewondert als Chantal Janzen en Georgina Verbaan. Vooral vrouwen. Waarom?
“Vrouwen hebben altijd een centrale rol in mijn leven gehad. Mijn moeder is het ultieme voorbeeld van kracht. Vrouwen zijn vaak emotioneel sterker, omdat ze dichter bij hun gevoel staan. Mannen groeien op met het idee dat ze niet mogen huilen en vooral stoer moeten zijn, maar dat is natuurlijk onzin.”
Je moeder komt ook uitgebreid aan bod. Over je coming-out, die pittig was in het Brabantse dorp waar je opgroeide. En gesprekken die jullie er nu, na dertig jaar, voor het eerst over hebben gehad. Hoe vindt zij het in het boek te staan?
“Ze heeft het gelezen en vond het oké. We hebben samen besproken wat erin zou komen. Ze wilde ons een ander leven geven dan zij had, in een gezin met veel onveiligheid en geweld. Ze heeft de ketting van familietrauma’s doorbroken, en daar ben ik trots op. Sommige dingen waren wel lastig voor haar om te bespreken.”
Je probeerde allerlei therapieën, van aftrekken voor een spiegel voor een beter zelfbeeld tot het gebruik van truffels in Groningen. Hoe was dat allemaal?
“Haha, ja! Op een gegeven moment wilde ik een Ayahuasca-trip doen, maar dat is illegaal. Toen werd het een truffelceremonie. Het begon euforisch en werd daarna heel intens. Ik kreeg een visioen van mijn jongere zelf, die worstelde met zijn identiteit en zich verdoofde met feesten en drugs. Ik besefte dat ik milder voor mezelf moest zijn.”
“in de industrie werd gezegd: ‘oh ja, dat doet hij nou eenmaal.’ alsof grensoverschrijdend gedrag erbij hoorde.”
En toen moest je rennen naar de wc?
“Ja, letterlijk en figuurlijk loslaten. Maar het luchtte op. Toen ik uit de kast kwam, dacht iedereen: ‘Nu kan hij eindelijk zichzelf zijn.’ Maar ik wist helemaal niet hoe. Die trip gaf me een belangrijk inzicht.”
De therapieën die je volgt zijn komisch om te lezen, maar je stelt je ook heel kwetsbaar op. Bijvoorbeeld over moeilijke momenten in de entertainmentwereld. Bijvoorbeeld toen je uit Goede Tijden, Slechte Tijden werd geschreven, geen woning meer had (en zelfs in het Vondelpark hebt geslapen) en een castingdirecteur misbruik maakte van jouw kwetsbare situatie. Was het moeilijk om dat op te schrijven?
“Als je net begint, hangt er veel van af. Je wilt worden geloofd, en je hoopt dat ze je blijven bellen voor castings. Ik had nauwelijks iets, behalve een tas vol dromen. Als dan iemand met macht interesse toont, voelt dat als een kans. Maar soms blijkt die persoon andere intenties te hebben.”
Je zegt: 'Het maakt niet uit wie het was'. Waarom niet?
“Omdat het niet om de individuele dader gaat, maar om het systeem. Deze dingen gebeurden niet alleen bij die ene persoon, maar zijn jarenlang in stand gehouden door de industrie. Ik wil dat het gesprek daarover gaat, in plaats van over één naam.”
Hoe keek je naar de golf van #MeToo-verhalen een paar jaar geleden?
“Ze waren heel herkenbaar, maar ik dacht ook: ‘Ach, het bleef bij aanranding.’ Dat is een rare gedachte, want het is al heftig genoeg. Wat me nog meer raakte, was hoe er in de industrie op werd gereageerd: ‘Oh ja, dat doet hij nou eenmaal.’ Alsof het er gewoon bij hoorde. Daardoor ging ik het zelf ook normaliseren.”
Hoe kijk je er nu op terug?
“Ik ben nu 47 en zie hoe bepalend dat moment was. Ik besefte hoe kwetsbaar je kunt zijn, maar ook hoe sterk. Ik ben erdoorheen gekomen, en dat geeft me moed.”
“toen ik uit de kast kwam, dacht iedereen: ‘nu kan hij eindelijk zichzelf zijn.’ maar ik wist helemaal niet hoe.”
Wat hoop je dat mensen uit je boek halen?
“Ik hoop dat het herkenning biedt, dat mensen nadenken over waarom ze zijn zoals ze zijn. We rennen vaak door zonder stil te staan bij wat we écht voelen. Misschien helpt dit om meer bij jezelf stil te staan. En ik hoop dat het ook hoopvol is. Ik zit nu in een goede fase en ben gelukkig.”
Benieuwd naar het boek? Het boek Vandaag voel ik me goed van Patrick Martens is vanaf nu verkrijgbaar via Bol.com.
