Peter van der Wal verloor zijn ouders aan de kerk

Toen de ouders van Peter van der Wal (40) de kerk verkozen boven hun zoon, besloot hij het contact te verbreken. Gelukkig verzamelde hij met de jaren een warme nieuwe familie om zich heen. “Om het kerkelijk te houden: ik voel me een gezegend mens.”

De kerk was in zijn jonge jaren al aanwezig, maar pas in zijn tienertijd ging die voor Peter van der Wal een grotere rol spelen. “Mijn ouders maakten een reis. Ze groeiden steeds meer naar God toe en namen hun kinderen daarin mee. Rond mijn vijftiende stond mijn hele leven in het teken van de kerk. Ik ging naar de kerkelijke jeugdvereniging, dirigeerde het kerkkoor, zat op het kerkorgel. Ik heb het ervaren als een mooie tijd.”

de switch

De gevoelens voor jongens kwamen bij Peter pas later. Lange tijd was hij gelukkig met een meisje. “Ik was als tiener zo straight as fuck. Ik had geen enkele gedachte aan jongens, met mijn vriendinnetje was ik zelfs verloofd. Rond mijn 21ste belandde ik in een dronken bui in bed met een jongen van de kerk. Ik deed het af als iets onschuldigs, weet het aan de drank. Toen later de relatie met mijn vriendinnetje uitging ben ik een jaar lang vrij depressief geweest en kwamen de gevoelens voor jongens ineens naar boven. Het was alsof er een knop omging.”

rare snuiter

Deze gevoelens brachten Peter behoorlijk in de war. “In de kerkbanken zag ik niemand die homo of lesbisch was – althans, niet voor zover ik wist. Ik voelde me er erg alleen in. Er was één gezin met een homoseksuele zoon, maar die werd altijd met de nek aangekeken. Een jaar lang heb ik ermee geworsteld. Ik was belijdend lid van de kerk en zag niet in hoe ik die gevoelens daarmee kon verenigen.”

spontane coming-out

Peters coming-out kwam uiteindelijk op een vrij ongelukkig moment. “Ik werkte in een ziekenhuis op de intensive care en kreeg ineens een belletje van mijn vader. Hij zat in de auto naar zijn werk en had last van een drukkende pijn op zijn borst. Ik heb hem naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gestuurd en ben direct langsgegaan op de spoedeisende hulp. Het liep goed af – hij bleek een hartritmestoornis te hebben – maar ter plekke besloot ik hem mijn hele waarheid te vertellen. Hij reageerde luchtig. Vroeg of hij aan het aan mijn moeder moest vertellen of dat ik dat zelf wilde doen. Ik koos voor dat laatste en ook zij reageerde in eerste instantie goed. ‘Wat leuk, dan krijg ik er nog een schoonzoon bij’, zei ze.”

In de jaren die volgden werden Peters ouders steeds strenger in hun geloof en daarmee belandden ze op de wip tussen hun liefde voor hun zoon en die voor hun kerk. “De kerk waarin ik ben opgegroeid wijst homoseksualiteit af. Ik was er niet meer welkom en ook veel vrienden trokken hun handen van mij af. Tien jaar lang voelde het alsof ik in een vreselijke rollercoaster zat. Aan de ene kant zeiden mijn ouders dat ik zondig was, aan de andere kant kreeg ik te horen dat ik een lieve zoon was. Ondanks alles wilde ik toch bij ze op visite blijven komen. Maar had ik een vriendje, dan bleef de deur dicht. Daardoor heb ik weleens gekke sprongen gemaakt. Tien jaar lang was mijn leven niet stabiel.”

afscheidsbrief

Acht jaar geleden zag Peter zijn ouders voor het laatst. “Ik was na al die jaren zo klaar met die afwijzing en het wijzende vingertje. Ik heb ze – samen met mijn broer – een brief gestuurd. Daarin legde ik ze een keuze voor: of je accepteert me zoals ik ben, of we gaan ieder onze eigen weg. Helaas kwam er geen reactie. In een tweede brief heb ik daarom afscheid van hen genomen. Ik gaf aan mijn leven te willen leiden zoals ik ben en met wie ik wil. Een mooi, rijk leven dat ik graag met hen wil delen, maar niet als zij daar niet voor openstaan.”

steun door dik en dun

Na deze gebeurtenis koos ook zijn zus ervoor alle banden met haar broer te verbreken. Peters broer, Reinier, bleef hem wel steunen en verloor daarmee ook het contact met hun ouders. “Dat is voor hem heel lastig geweest. Hij werd voor de keuze gesteld tussen mij of mijn ouders.” Naast zijn broer is er één andere persoon overgebleven uit zijn oude leven. “Arie Willem, een vriend die ik al ken sinds mijn vijftiende. Hij is altijd contact met mij blijven houden, ondanks alles wat hij daardoor voor zijn kiezen kreeg van zijn omgeving. Tot op de dag van vandaag ben ik hem daar enorm dankbaar voor.”

nieuwe familie

Gelukkig heeft Peter met de jaren een nieuwe familie om zich heen verzameld. Een rijke, diverse groep vrienden van wie sommigen dezelfde weg als hij hebben bewandeld. “Het zijn mensen die de telefoon gelijk opnemen als er wat is, waarmee ik kan doorzakken, dronken kan worden, op vakantie kan gaan of bij uit kan huilen. Familie staat voor mij voor liefde. Voor acceptatie, jezelf kunnen zijn, niet oordelen, maar elkaar ook een spiegel kunnen voorhouden. Aan die definitie voldoen deze mensen stuk voor stuk.”

nieuwe liefde

Tot zijn nieuwe familie behoort ook een man, Roy, die Peter leerde kennen vlak nadat hij het contact met zijn ouders verbrak. “Hij heeft hen nooit ontmoet. Roy heeft me enorm geholpen om alles te verwerken. Zijn ouders hebben mij gelukkig helemaal opgenomen in hun familie. De eerste jaren na de afscheidsbrief vond ik feestdagen nog erg moeilijk, maar met de jaren is dat minder geworden. Tweeënhalf jaar geleden zijn Roy en ik een geregistreerd partnerschap aangegaan. Omdat we heel veel van elkaar houden, maar er was ook een zakelijk aspect. Ik wilde niet dat mijn familie het voor het zeggen zou krijgen als mij onverhoopt iets overkomt. Ik ben inmiddels zoveel gelukkiger dan vroeger. Met Roy en mijn vrienden om me heen voel ik me – om het kerkelijk te houden – een gezegend man.”

Mede mogelijk gemaakt door Birra Moretti
Geen 18, geen alcohol