recensie
Queer highshoolcomedy Bottoms is “gay, bloederig, geil, absurd en gek”
“Deze film geeft nieuwe energie aan een sleets genre”
De highschoolcomedy was vooral in de jaren 90 niet weg te slaan uit de bioscoop. Maar dan wel altijd over meisjes die om stoere jongens heen draaien. In Bottoms gooit regisseur Emma Seligman het over een andere boeg door het genre een stevige queer twist te geven.
Films die zich afspelen op middelbare scholen – ofwel highschools, op z’n Amerikaans – zijn er in talloze varianten. In komedies worden grappen gemaakt over opspelende hormonen, autoritaire leraren en leerlingen die elkaar in de zeik nemen, en in drama’s gaat het vaak over puberpijnen en onzekerheden rond seksuele gevoelens. Verhaallijnen rond lhbtiqa+ issues worden door makers veelal op serieuze en gevoelige wijze behandeld. Kijk bijvoorbeeld naar een moderne klassieker als Love, Simon (2018), waarin een jongen na een gedwongen coming-out uiteindelijk door zijn vrienden én zijn nieuwe crush in de armen wordt gesloten. En in de highschoolcultcomedy G.B.F. (Gay Best Friend) uit 2013 wordt een jongen – ook na een outing – ineens razend populair bij de meest coole leerlingen.
“het op haast terloopse wijze zichtbaar maken van (sub)groepen zit regisseur emma seligman in het dna”
In de meeste gevallen is het gay of queer zijn eerst een probleem, waarna er – door humor of drama – een positieve ontlading volgt. In Bottoms gooit de Canadese filmmaker Emma Seligman het over een andere boeg door zowel het highschoolgenre als de ‘problematisering' van een lhbtiqa+ identiteit stevig op de hak te nemen.
Seligmans speelfilmdebuut Shiva Baby (2020), een komedie over een biseksuele Joodse vrouw, had eenzelfde sfeer en aanpak. Het op een natuurlijke, haast terloopse wijze zichtbaar maken van (sub)groepen lijkt bij Emma Seligman in het DNA te zitten. “Als slechts een paar jonge biseksuele vrouwen de film zouden bekijken, zou ik al heel tevreden zijn”, zei ze over haar regiedebuut.
Voor Seligman gaat het om gezien worden, en daar hoort voor haar ook bij dat je jezelf kunt relativeren.
Zo zijn in Bottoms de twee vrouwelijke hoofdrolspelers PJ (gespeeld door de comédienne Rachel Sennott) en Josie (gespeeld door Ayo Edebiri) openlijk queer. Maar dat is niet waarom ze zich achtergesteld voelen. “Niemand haat ons omdat we gay zijn, maar omdat we gay, talentloos en lelijk zijn”, verzucht een van de twee aan het begin van de film. En het schoolhoofd, een witte cisgender man, slingert ironisch naar hun hoofd: “Jullie voelen je natuurlijk slachtoffer, en meisjes hebben zeker altijd gelijk, toch?”
De twee vriendinnen vinden dat ze een groot probleem hebben: ze zijn nog maagd. En daar willen ze snel verandering in brengen. Ze moeten iets bedenken om eindelijk een keer seks te kunnen hebben. Niet met een stoere gozer, maar met een paar aantrekkelijke cheerleaders van het populaire American football-team op school. Na een brainstorm komen ze op het idee van een vrouwelijke vechtclub waar ze, onder het excuus van zelfverdediging, in elk geval fysiek contact kunnen hebben met wat meiden. Maar als de aanmeldingen op gang komen, neemt de vechtlust onder de meiden op school bizarre vormen aan, en loopt het oorspronkelijke plan gierend uit de hand.
“niets is veilig voor de schrijverspen van seligman en sennott, en dat is een groot compliment voor de makers”
Het scenario, dat Emma Seligman samen schreef met hoofdrolspeler Rachel Sennott, is niet alleen ultra-absurd, maar speelt zich ook nog eens af in een universum waarbij op vileine en slimme wijze met gender- en identiteitscliché’s wordt gespeeld. Zo vertoont een aantal stoere American footbalspelers gedrag wat normaal in mainstreamfilms als vrouwelijk zou worden gezien, en is de seksualiteit van de twee meiden zo goed als een non-issue bij hun medeleerlingen. Het begrip ‘safe space’ wordt bij de oprichtingsvergadering van de vechtclub op ironische wijze van een dubbele bodem voorzien, en een populaire meid komt probleemloos weg met de zin: “Ik ben niet gay, maar ik hou gewoon van gay porn”. Niets is veilig voor de schrijverspen van Seligman en Sennott, en dat is een groot compliment voor de makers. Het feit dat Seligman, Sennott en Edebiri al jaren sterk bevriend zijn en elkaar dus goed kennen en kunnen uitdagen, zal hierbij zeker een rol hebben gespeeld.
Dat veel van de personages buiten de twee hoofdrolspelers om nogal plat en eendimensionaal blijven, neem je als kijker voor lief, omdat er meer dan genoeg humor en tegendraadsheid tegenover staat. De makers hebben ook niet de pretentie om politieke of maatschappelijke statements te maken. Seligman zei over de film: “Het is gay, bloederig, geil, absurd en raar.”
Dat maakt Bottoms tot een film die makkelijk wegkijkt en tegelijkertijd nieuwe energie geeft aan het wat sleetse highschoolgenre. Kortom: een ideale film om met een queer date op de bank te kijken.
Bottoms is nu te zien via Prime Video.
