“Twee jaar terug zag ik mijn geliefde voor het laatst”

Vlak voordat de eerste coronabesmetting ons land bereikte, verbrak columnist Pim Nugteren het huwelijk met zijn geliefde. “De pandemie had voor mij op geen slechter moment kunnen komen.”

Het is spitsuur aan de gracht. Fietsers, scooters en Ubers scheuren zo hard ze kunnen over de eeuwenoude straten om net voor de avondklok thuis te zijn. Ik ben vandaag de deur niet uit geweest, aanschouw het geheel vanuit mijn raam en denk enkel: laat de mensen toch leven. Wat heb je aan een morgen, als je geen dag echt leeft?

Wanneer deze column verschijnt, hoop ik ergens dat je geen tijd hebt hem te lezen, omdat je lekker op een terras bent neergestreken. Ikzelf, zeer waarschijnlijk ook vanaf een terras, zal die dag met mijn gedachten ergens anders zijn. Precies twee jaar terug, de dag na Koningsdag, was de laatste keer dat ik hem zag. Mijn grote liefde, mijn Arabische prins op het witte paard uit dat land hier ver vandaan.

“Het geruzie op afstand werd erger en de cultuurverschillen alleen maar groter”

Misschien heb ik te vaak, of te jong, de Disney-film Aladdin gekeken. Ik weet nog goed hoe ik de bioscoop uitliep na het zien van de remake in 2019. “Dit is echt mijn lievelingssprookje”, riep ik luid uit over het Rembrandtplein. “Nee Pim, dit is geen sprookje, dit is jouw leven”, reageerde de vriend waarmee ik de film had bezocht. En hij had gelijk. “Tell me princess, now when did you last let your heart decide?”. Die vraag uit ‘A Whole New World’ galmde nog dagen na in mijn hoofd. Het antwoord was me duidelijk: de dag dat ik mijn eigen droomprins mijn jawoord gaf.

Maar het leven loopt soms anders dan gehoopt. Vandaag precies twee jaar geleden vertrok hij, terug naar het land waar hij vandaan kwam. Ik wist toen nog niet dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem in levenden lijve zag. We hadden grootse plannen. Hij zou naar Nederland komen en we zouden hier samen een leven opbouwen, maar een klein jaar later bleek geen van beide plannen werkelijkheid te zijn geworden. Het geruzie op afstand werd erger en de cultuurverschillen alleen maar groter. Nog voor de eerste coronabesmetting ons land bereikte, besloot ik met pijn in mijn hart de eerste stap te zetten richting het verbreken van onze verbintenis. Vanaf dat moment liep alle communicatie via mijn advocaat.

“Mijn hart klopte, maar ik leefde niet. Ruim een jaar zat ik opgesloten met mezelf en mijn gedachten”

De coronapandemie had voor mij op geen slechter moment kunnen komen. Juist nu had ik knuffels nodig van vrienden en familie, afleiding in concerten en theatervoorstellingen, extravagante etentjes en avonden stappen tot vroeg in de morgen. Ik moest mezelf resetten, een nieuw begin creëren. Een nieuw leven, een nieuwe wereld. In plaats daarvan zat ik, net als ieder ander, ruim een jaar opgesloten met mezelf en mijn gedachten. Mijn hart klopte, maar ik leefde niet.

De opeenvolgende lockdowns en steeds grotere beperkingen zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Inmiddels heb ik mijn nieuwe start harder nodig dan ooit tevoren. Gelukkig is er hoop. De eerste stap is gezet. Vanaf het terras proost ik op een ‘whole new world’. Of, nog veel liever, op die oude vertrouwde, van voor alles op z’n kop kwam te staan. Dat leven waar we allemaal zo enorm naar terugverlangen.

Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.

Beeld: Peter van der Wal