“Uitgaan dreigt door de stijgende prijzen voor een deel van onze gemeenschap onbereikbaar te worden”

Uitgaan op een plek waar je jezelf kunt zijn is essentieel. Maar wat als het onbetaalbaar wordt?

Het zal je vast niet zijn ontgaan: het leven is in rap tempo een stuk duurder geworden. Niet alleen de huur en de boodschappen, ook de prijzen van tickets, drankjes en uitgaan schieten omhoog. Toen ik deze zomer de tarieven zag voor festivals als Milkshake, Tropikali en Janey, vroeg ik me af: had ik dit kunnen betalen toen ik als jonge student in Amsterdam kwam wonen? Zelfs tijdens een avondje uit in de Reguliersdwarsstraat smijt je tegenwoordig gemakkelijk een klein fortuin over de balk. 

Voor veel lhbtiqa+-jongeren en andere kwetsbare groepen, zoals nieuwkomers, zijn deze plekken meer dan vermaak. Het zijn veilige ruimtes, waar ze zonder oordeel zichzelf kunnen zijn, zich onderdeel kunnen voelen van een gemeenschap. Plekken waar ze gelijkgestemden ontmoeten en kunnen ontdekken wie ze zijn. Maar deze thuishavens dreigen door de stijgende prijzen voor een deel van onze gemeenschap onbereikbaar te worden. Ik herinner me nog dat ik in mijn middelbareschooltijd soms de trein naar Amsterdam pakte zonder een kaartje te kopen, omdat ik daar simpelweg het geld niet voor had. De behoefte aan vrijheid was belangrijker dan de angst voor een confrontatie met een conducteur. Als eerstejaars-student besloot ik eens te liften naar Berlijn, omdat ik een ticket niet kon betalen. Eenmaal daar keek ik in clubs mijn ogen uit en had ik voor het eerst écht het gevoel dat mijn homoseksualiteit er niet toe deed. 

Tegelijkertijd herinner ik me de momenten waarop ik graag wilde deelnemen, maar dat simpelweg niet kon, omdat mijn portemonnee het niet toeliet. Ik vraag me af hoe veel gemeenschapsgenoten datzelfde nu ervaren, omdat dergelijke evenementen en avonden steeds onbereikbaarder voor hen worden. Jongeren uit de provincie hebben het misschien nog moeilijker dan die in de Randstad. Zij groeien vaak op zonder leeftijdsgenoten om mee te daten, of voelen überhaupt niet de ruimte om open te zijn over hun seksuele oriëntatie. Meestal is de enige manier om verbinding te voelen met de lhbtiqa+-gemeenschap naar de stad afreizen, maar ook dat wordt steeds duurder: een treinticket naar Amsterdam kost al snel tientallen euro’s. Voeg daar een festivalkaartje en drankjes aan toe, en de kosten lopen op tot een bedrag dat veel jongeren niet kunnen ophoesten. Gelukkig zijn er nog steeds betaalbare alternatieven, zoals De Trut op zondagavond – een Amsterdamse non-profitclub in een oud kraakpand, waar je voor weinig geld een geweldige avond kunt hebben – of de gratis evenementen tijdens Pride. Maar grote festivals blijven een magneet voor jongeren. Ze willen daarbij zijn, en niet aan de zijlijn staan omdat ze het niet kunnen betalen. Het is niet eerlijk dat ticketprijzen bepalen wie wel en niet kan deelnemen.

Wat kunnen festivals en organisaties doen om toegankelijker te zijn? Korting voor jongeren of mensen met lagere inkomens zou een stap in de goede richting zijn. Het gaat hier namelijk niet puur om vermaak. Voor onze gemeenschap zijn deze evenementen van onschatbare waarde: het zijn de momenten zijn waarop we samenkomen, elkaar leren kennen en de verbinding binnen de gemeenschap versterken. Het zou jammer zijn als er een tweedeling ontstaat, waarbij alleen degenen met veel geld nog kunnen deelnemen. Als community moeten we ervoor zorgen dat iedereen de kans heeft betrokken te blijven. Vrijheid om jezelf te zijn mag niet afhankelijk zijn van de hoogte van je besteedbare inkomen.