Winq-uitgever Edwin haalt de gordijnen op

Als je oogleden op je knieën lijken te hangen, is het misschien tijd voor groot onderhoud. Winq-uitgever Edwin Reinerie ging onder het mes en deelt hier openhartig zijn belevenissen.

Dat ik nog geen auto-ongeluk heb veroorzaakt, mag een wonder heten. Ouderdom komt met ongemakken, dat hadden ze al wel verteld, maar dat mijn oogleden als drapeergordijnen mij het zicht zouden ontnemen, had ik niet zien aankomen. Mijn remedie: je ogen wijd opensperren en de oogleden dan met een nietmachine vastnagelen.

Of toch maar niet...

De medische wetenschap heeft gelukkig betere oplossingen voorhanden. De afgelopen zomer, met best nog flink wat lockdown en weinig reizen in het verschiet, was een goede gelegenheid om het doek op te trekken. Ik zocht hierbij de hulp van Velthuis kliniek en neem jullie mee in mijn reis naar het heropenen van mijn ogen. Precies honderd dagen na mijn eerste stap in de kliniek, is het – voorlopige – resultaat toonbaar.

Dag 1.
Die eerste stap was op weg naar de intake. De arts, in mijn geval plastisch chirurg Jacques van der Meulen, ontvangt mij in een spreekkamer. Een beetje ongemakkelijk tuurt hij secondenlang recht in je ogen en waarschijnlijk er ook een beetje omheen. Met “is dit wel echt nodig?” probeer ik de noodzaak en daarmee het overduidelijke verval nog wat te verhullen, maar dat wordt met een schampere glimlach beantwoord. Ik weet genoeg: ik ben aan de beurt. Jacques – hij wil dat ik hem met zijn voornaam aanspreek, slim; nu voel ik mij weer net iets ouder – neemt een papier en schetst een oog. Mijn oog. Pijlen geven aan waar de huid wordt weggesneden en met oog voor detail tekent hij er zelfs een schaartje in. Dat blijkt voor ná de ingreep, als de hechtingen eruit mogen. Daarna zet Jacques mij voor de spiegel en duwt met een stokje één ooglid omhoog. Na de intake maakt de consulente nog wat foto’s en merkt subtiel op: “Jij gaat zo blij worden.” Het is beroerd met mij gesteld. Of dit zijn verdomd goede verkopers. U mag het zeggen.

Dag 34.
Lang had ik niet nodig om overtuigd te raken dat ik niet Droopy ben. Met de consulente prikte ik een datum voor de ingreep die niet per se pas 34 dagen na de intake moet plaatsvinden, maar vakanties en coronavaccinaties zaten wat in de weg. Voor de behandeling eet of drink ik niets en moet ik zorgen voor een lift naar huis – zelf autorijden is na een ooglidcorrectie geen optie. De ingreep vindt plaats op dezelfde locatie als de intake. Van een verpleegkundige krijg ik een operatieschort en daarna mag ik in een ziekenhuisbed wachten op mijn beurt. De verpleger plakt stickers op mijn borst voor de hartmonitor en plaatst een buisje in mijn arm waarin later de sedatie zal worden toegediend. Omdat ik zowel de boven- als onderoogleden laat corrigeren, mag ik erbij slapen in plaats van een plaatselijke verdoving. Tijdens de operatie gaat de plastisch chirurg namelijk langs het oog, onder de onderste oogleden werken en dat is natuurlijk te gruwelijk om live mee te maken. Jacques komt mij halen en braaf wandel ik hem achterna, ga op de operatietafel liggen en… word weer wakker in hetzelfde bed waar ik net nog lag te wachten. Maar nu met pleisters op mijn ogen die flink gezwollen zijn. Ineens ben ik een patiënt.

Dag 35.
Gisteren een handje pijnstillers genomen op voorschrift van Velthuis kliniek. Deze werken heel goed of ik heb ze niet echt nodig want vreemd genoeg voel ik geen pijn. De zwellingen trekken aan de pleisters maar dat is vooral ongemakkelijk. De opdracht voor deze week is koelen! Na de ingreep krijg je een gel-bril mee die in de vriezer gekoeld kan worden. Jacques adviseerde om te koelen met plastic zakjes gevuld met bevroren doperwten – deze vallen dan mooi in je oogkassen. Maar mijn ervaring is dat de erwtjes niet ijskoud worden en de gel-bril wel, dus die krijgt de voorkeur. De eerste dag koel je bijna de hele dag, de tweede dag al minder en derde dag bijna niet meer. De pleisters bedekken de hechtingen, die mogen er na zeven dagen uit. Daarvoor ga je terug naar de kliniek.

 Dag 41.

Vol verwachting om Jacques weer te zien, neem ik plaats in de wachtruimte van Velthuis kliniek. Hij kan vertellen hoe de ingreep gegaan is, of het bloederig was en of er complicaties waren. Maar nee. Een vriendelijke verpleegkundige neemt de honneurs waar. In een minuutje sta je weer voor de spiegel, een beetje teleurgesteld. Nu begint het echte wachten pas. Mijn ogen zijn nog dik en rood of paars. Maar ik kan ze weer zien; er hangt niets meer voor. Mission accomplished.

Dag 100.
Het duurt tot dag 114 voordat Jacques de eindcontrole gaat doen. Maar dit magazine moet naar de drukker en dus smokkelen we twee weken en maken we nu alvast de foto van het eindresultaat.

Niemand heeft een opmerking gemaakt: ‘wat is er met je ogen gebeurd?’ en ook ben ik nog niet aangestaard met zo’n vragende blik: wat is er anders aan jou. Misschien hoop je daar een beetje op. Toch is deze ingreep een absolute aanrader. Zie het als groot onderhoud om weer opgeknapt voor de dag te komen. Dat je er niet anders, maar wel beter uitziet.

Enthousiast geworden? Klik hier!