Plaire, aimer et courir vite is een mooi liefdesverhaal over een eerste en laatste liefde (***)

Wanneer is een film nou eigenlijk een gayfilm? Als de hoofdrolspeler gay is? Dan is het gewoon een film met een homo in de hoofdrol. Als er veel mannen seks met elkaar hebben? Als het over de aidscrisis van de jaren 90 gaat?

Het is een vraag zonder antwoord, maar ik durf hierbij te zeggen dat Plaire, aimer et courir vite, of onder de iets minder sexy Engelstalige titel, Sorry Angel een gayfilm is.

We volgen de alleenstaande vader en theaterschrijver Jacques Tondelli (Pierre Deladonchamps) in het Parijs van de jaren 90. Veel meer geld dan een bank van IKEA heeft hij niet, een voorliefde voor Vondelpark-jongens wel.

Scandinavische types uit de jaren 70, een tikkeltje ondeugend en je kan niet met en niet zonder ze. Arthur Prigent (Vincent Lacoste) is zo’n jongen. Een jonge student uit het Franse schiereiland Bretagne die filmmaker wil worden. Hij ontmoet Jacques en ze blijken al snel gevoelens voor elkaar te krijgen.

Regisseur Christophe Honoré heeft Plaire, aimer et courir vite dichtbij zichzelf gehouden. Hij werd verliefd op Vondelpark-jongens toen hij een keer in Amsterdam kwam en het verhaal is grotendeels autobiografisch. Een groot deel van de film speelt zich dan ook af in het Franse Bretagne, waar de filmmaker is geboren.

De film is romantischer dan die andere Franse gayfilm over de jaren 90 120 BPM. De film volgt de eerste liefde van Arthur en misschien wel de laatste van Jacques. Een aangrijpend verhaal en zeker de moeite waard om een avondje de bioscoop voor in te duiken.