Vet lekkere muziek: vrouwen als man en andersom

Iedereen kent de video van Queens ‘I Want To Break Free’ nog wel, met Freddie Mercury stofzuigend in hotpants. Maar wist je dat hij zich vaker heeft uitgedost als vrouw? En kijk eens naar Annie Lennox, die best een stoere dude neerzet in haar ‘Who’s That Girl’-video. Maar er zijn meer artiesten die een jurk aantrokken of juist een business-suit. Van U2 tot Taylor Swift: de leukste video’s van zangeressen verkleed als man en zangers verkleed als vrouw.

Waarom deze rubriek? In de krochten van YouTube zijn de mooiste dingen te vinden. Videoclips, complete concertregistraties, live-optredens van weleer, al dan niet door de artiesten zelf online gezet. Iedere twee weken doen we een greep uit het overweldigende aanbod en bedenken we daar een thema bij, of zetten we een artiest in het zonnetje. (De kazige rubrieknaam is in een opwelling bedacht. Hopelijk is dat snel vergeven en vergeten.)

Dit is deel twee in een serie. Deel één vind je hier.

Eurythmics – ‘Who’s That Girl’

Zangeres Annie Lennox was dol op verkleedpartijen. In zo’n beetje alle video’s van de Euryhtmics (en later ook solo) doste ze zich uit als iemand anders, van stoffige huisvrouw die zich kapot verveelt tot een vamp met platinablonde pruik en glitterjurk. In ‘Who’s That Girl’ maakte ze op het einde een cameo als man, compleet met stoppels en bakkebaarden. Dat smaakte kennelijk naar meer, want tijdens de Grammy Awardshow in 1984 liet Annie haar mannelijke alter ego nogmaals schitteren.

Robbie Williams – ‘She’s Madonna’

De tekst van dit lied was geïnspireerd door een gesprek dat Robbie Williams had met zijn ex-vriendin Tania Strecker, die hem vertelde dat haar vorige vriend haar dumpte met de tekst: “Look, you know I really love you, but she’s Madonna.” De naam van die ex: Guy Ritchie. Het was nog leuker geweest als Robbie zich had verkleed als een van Madonna’s iconische looks, of zou dit ‘The Power of Goodbye’-Madonna moeten voorstellen?

Taylor Swift – ‘The Man’

Aanvankelijk ziet Taylor Swift er behoorlijk appetijtelijk uit als man. Maar dan komt zijn ware aard naar boven en blijkt het een soort Wolf of Wall Street die al manspreadend een sigaar rookt in de metro, doodleuk tegen een muur pist in de Underground en de patser uithangt met halfnaakte vrouwen op een jacht. Als Taylor hem op het einde terecht wijst, krijgen we toch een beetje medelijden met ‘m. Hij kan er toch ook niks aan doen dat hij een man is?

Erasure – ‘Take A Change On Me’

Wat zouden Agnetha en Frida van ABBA hebben gevonden van deze parodie? Vooral Frida kon zich af en toe verliezen in een onstuimige, kortstondige dans die eruit zag alsof een koe na maanden op stal voor het eerst weer een straaltje zonlicht zag, wat Andy Bell perfect in de vingers had. Of nou ja, in de benen. Vince Clarkes Agnetha kijkt alsof ze steeds bijna moet poepen en de hobbelpaardscène is ietwat awkward, maar verder is dit een zeer geslaagde poging.

Lady Gaga – ‘Yoü And I’

Van alle artiesten in deze aflevering voert Lady Gaga het concept het verst door: de zangeres verzon een heel personage om haar Joe Calderone. Ze gaf hem een jongensachtige bravoure mee en plakte zelfs bosjes haar onder haar armen voor de finishing touch. Joe maakte zijn debuut in de video van de country & bluesballad ‘Yoü And I’ (die overigens niet had misstaan op haar latere album Joanne). Later deed Lady Gaga een Annie Lennoxje en liet ze Joe Calderone optreden tijdens de Video Music Awards van 2011. Let ook op de spetterende gitaarsolo van Brian May, die we even verderop ook nog tegenkomen in een jurk.

Hurts – ‘Beautiful Ones’

Zanger Theo Hutchcraft speelt een dragqueen die slachtoffer wordt van zinloos geweld in deze behoorlijk heftige video. Geen lichte kost, maar een zware boodschap.

Troye Sivan & Charli XCX – ‘1999’

Zelf waren ze amper geboren in 1999, dus des te aanstekelijker is het om Troye Sivan en Charli XCX te zien in scènes die allemaal spelen in dat jaar. Van TLC tot Titanic en van de Spice Girls tot Steve Jobs. Charli speelt de Apple-topman met zijn kenmerkende coltrui, wat een koddig effect geeft. We hadden Troye best willen zien als Kate Winslet in plaats van Leonardo DiCaprio…

Stromae – ‘Tous Les Mêmes’

Bij Stromae krijg je hier twee voor de prijs van één: aan de ene kant ziet hij eruit als vrouw, maar draait hij zich om: dan is hij een man. Een soort Face-app, maar dan voor de helft.

Selena Gomez – ‘Bad Liar’

Ex-Disneyster Selena Gomez is 25 jaar als ze ‘Bad Liar’ uitbrengt, maar in de video komt ze er gemakkelijk mee weg om een schoolmeisje te spelen. Dat haar mannelijke tegenspeler een rol is van haarzelf, pakt vooral grappig uit: want welke tienerjongen loopt er rond met zo’n gekke pornosnor? En dat terwijl de boodschap van de video toch best serieus is.

Queen – ‘I Want to Break Free’

Het is een van de meest iconische beelden uit de popmuziek van de jaren tachtig: een stofzuiger die vanaf rechts een deuropening wordt uitgeschoven met daarachter Freddie Mercury in een lakleren kokerrok (met daaronder hotpants?), met perky tits en een zwarte bob op z’n hoofd – maar wél met zijn kenmerkende snor gewoon onder z’n neus. Ook de andere Queen-leden deden vrolijk mee en speelden een bejaard dametje, een wulps schoolmeisje en vrouw met krulspelden in een nachtpon. Een aantal jaren later nam Freddie Mercury een cover op van ‘The Great Pretender’, met zichzelf in drag in het achtergrondkoor. Hier had hij wel iets weg van Divine.

Mariah  Carey – ‘Obsessed’

In de video van ‘Obsessed’ speelt Mariah Carey haar eigen stalker, die met z’n hoodie en malle sik wel iets wegheeft van Eminem. Waarmee ‘Obsessed’ zich ontpopt tot regelrechte diss track.

U2 – ‘One’

Er bestaan meerdere versies van dit lied (waaronder een fraai duet met Mary J Blige) en er zijn meerdere video’s uitgebracht van ‘One’, omdat de platenmaatschappij deze ‘Berlijn’-versie te pikant achtte voor de preutse Amerikaanse markt. En dat terwijl er niets gebeurt wat niet door de beugel kan, sterker nog: de heren van U2 zien er prachtig gesoigneerd uit in drag.

Divine – ‘Shoot Your Shot’ en ‘You Think You’re A Man’

Deze aflevering is lang niet compleet, maar aan alles komt een eind. We sluiten af met Divine, die haar hele carrière baseerde op travestie. Ze was de muze van filmmaker John Waters en schitterde in films als Pink Flamingos, Polyester en Hairspray. Haar eerste single heette ‘Born To Be Cheap’, wat je als motto zou kunnen zien voor haar hele loopbaan. Waaraan veel te vroeg een einde kwam, want in 1988 overleed Divine op 42-jarige leeftijd. Hier twee hoogtepunten uit haar oeuvre.

Vorige keer: de zes leukste oorwurmen van Garbage

Shirley Manson is de frontvrouw van Garbage, die vanaf 1995 de wereld trakteerde op popliedjes die zich vanachter een gitaarmuur direct in je oor nestelden. Ze bestaan nog steeds, al is de hitperiode alweer een tijdje geleden. Hier zes fantastische herinneringen aan een van de leukste Amerikaanse rockbands uit de recente popgeschiedenis.

Garbage maakte eigenlijk heel eenvoudige poptracks, met sterke coupletten, een pakkend refrein dat zich stevig in je hoofd nestelde en teksten die vaak een beetje bozig waren. Shirley Manson zong dat ze alleen blij was als het regende (‘Only Happy When It Rains’), over domme wijven (‘Stupid Girl’) of dat ze dacht dat ze gek werd (‘I Think I’m Paranoid’).

Maar te midden van al deze Weltschmerz maakten ze ook liedjes als ‘Queer’ en ‘Androgyny’. En een prachtige ballad voor de gelijknamige James Bond-film, ‘The World Is Not Enough’. In de onderstaande video’s is mooi te zien hoe Shirley van een post-grunge meisje (met roodgeverfd haar, op kistjes en in een minijurk, zo’n beetje de standaard look voor rockchicks in de nineties) veranderde in een industrial femme fatale. Hier vijf keer Garbage, waarvan we de bandnaam nog altijd geniaal bedacht vinden.

‘Only Happy When It Rains’

Het begon allemaal met deze eerste hit, die is opgebouwd volgens het grunge-principe: eerst een vrij kalm couplet, gevolgd door een refrein dat schuilgaat achter een gitaarmuur: “Pour your misery down on me.” Heerlijk nineties is het, net als de laarzen waarop Shirley Manson voorbij klost in de video.  

‘Queer’

In de herinnering kwam ‘Queer’ pas vijf jaar later uit, toen Garbage meer en meer elektronische lagen toevoegde aan de muziek. Maar dit is toch echt de follow-up van de single hierboven, en daarmee zijn tijd ver vooruit. “Hey boy, take a look at me… Let me dirty up your mind.” Een lekker slepend nummer is het, met een  deels gefluisterd refrein.

‘Stupid Girl’

Met een lekker felle, snerende tekst rekent Shirley hier af met alle domme wijven die doen alsof ze ‘hot’ of ‘bored’ zijn en intussen hun leven vergooien. Later vertelde de zangeres dat het haar versie is van Madonna’s ‘Express Yourself’, maar dan iets subversiever: “I can’t believe you fake it.”

‘I Think I’m Paranoid’

De eerste single van het album uit 1998, Version 2.0, volgt het stramien van ‘Only Happy When It Rains’: eerst kalm en daarna knallen maar. Een eenvoudige video in zwart/wit, vol close-ups en vervormde gezichten, geeft precies dat paranoïde gevoel waar Shirley over zingt.

‘The World Is Not Enough’

Een video voor een 007-song mag wat kosten, en dat zie je af aan de productie van ‘The World Is Not Enough’, de officiële soundtrack van de gelijknamige James Bond-film uit 1999. Als special effect is het lichaam van Shirley gedemonteerd en wordt ze door chirurgen in elkaar gezet, met als gevolg dat er ineens twee Shirleys zijn, die elkaar tegenkomen. Het lied zelf is behoorlijk glamoureus, met strijkers en alles, en staat ver af van het post-grungegeluid waar ze vier jaar eerder mee doorbraken.

‘Androgyny’

In 2001 verschijnt het album Beautiful Garbage, waarop de band nieuwe muziekgebieden verkent. De beat is bijna hiphop, hier en daar komt nog wel een gitaar om de hoek kijken, maar dan eerder op z’n Madonna – ‘Don’t Tell Me’, compleet met start-stop-breaks. Shirley zelf zingt smachtender dan ooit, met deze ode aan androgynie.

Bonus: ‘Cherry Lips’

Gewoon even om het contrast te laten zien met de vorige video’s: Shirley is hier ineens kortpittig en platinablond, op de momenten dat ze niet onzichtbaar is.

Die keer daarvoor: vijf regelrechte voltreffers van Robyn

Robyn was vorige week ineens terug met nieuwe muziek. Geen eigen single helaas, ze is te gast op een vette dancetrack van SG Lewis. Maar beter iets dan niets, nietwaar? Daarom deze week in deze rubriek: vijf voltreffers uit Robyns eigen muzikale oeuvre.

'Who’s That Girl'

Robyn draaide al een tijdje mee toen ze in 2005 een andere koers insloeg: van hitparadepop (zoals haar ‘Show Me Love’ uit 1997) ging ze een meer elektronische kant op. Nog steeds met supercatchy songs, zoals is te horen op haar vierde album dat ze simpelweg Robyn noemde. ‘With Every Heartbeat’ werd een wereldhit, maar is eigenlijk van Kleerup, dus die slaan we in dit overzicht even over. Andere toppers van Robyn zijn de eerste single ‘Be Mine’, ‘Handle Me’, ‘Konichiwa Bitches’ en ‘Cobrastyle’. Maar hier kiezen we voor het door The Knife geproduceerde ‘Who’s That Girl’, dat klinkt als een klok en staat als een huis.

'Dancing On My Own'

In 2010 bracht Robyn haar vijfde album Body Talk uit in twee episodes, waarna het complete album net voor de kerst ook als één pakket werd aangeboden, met net weer een andere tracklist. Snoop Dogg was te horen op ‘U Should Know Better’ (nadat Robyn zelf een bijdrage had geleverd aan een remix van zijn ‘Sensual Seduction’). Het onderliggende thema van Robyns muziek is vaak melancholisch blij zijn. Oftewel: sad songs in een vrolijk jasje. ‘Dancing On My Own’ is daar het ultieme voorbeeld van: lekker dansen, maar wel helemaal alleen.

'Indestructible'

Dit was na ‘Dancing On My Own’ en ‘Hang With Me’ de derde single van Body Talk (en tevens de eerste die niet op Body Talk pt. 1 of Body Talk Pt. 2 was te horen, volgen jullie het nog?) (De single versie althans, want op Body Talk Pt. 2 stond namelijk wél een akoestische versie. Nee, snappen we zelf ook niet meer). Ook dit is weer zo’n typisch Robyn-nummer: een melodie in mineur maar dan wel een tekst die gaat over een onverwoestbare liefde. Een omgekeerde sad song dus.

'Call Your Girlfriend'

We blijven nog heel even bij Body Talk, want dat is nu eenmaal het beste album dat Robyn tot nu toe heeft uitgebracht. Robyns video’s hebben gemeen dat ze a) kunstzinnig zijn) b) zich altijd prachtig uitdost en c) dat ze danst alsof haar leven er vanaf hangt en dan d) vaak ook nog een alleen. De video van ‘Call Your Girlfriend’ had zo bij ‘Dancing On My Own’ gepast, of eigenlijk zelfs beter. Maar dan had alles wel érg voor de hand gelegen en als Robyn iets niet is, dan is het wel voorspelbaar.

'Send To Robyn Immediately'

Na Body Talk werd het stil rond Robyn. Ze bracht in de jaren erna sporadisch een track of EP uit samen met andere artiesten of ze zong gastvocalen voor andere acts. Daar maakten we een tijd geleden al eens een zo compleet mogelijk overzicht van. Een eigen album kwam pas weer in 2019. De meeste recensies van Honey waren lovend, maar de hits bleven uit. Dat kwam voornamelijk omdat Robyn een stuk introspectiever klonk, en terugblikte op een moeilijke periode in haar leven. Het spannendst is ‘Send To Robyn Immediately’, dat wordt voortgestuwd door een sample van Lil Louis’ househit ‘French Kiss’.

De keer daarvoor: de disco-optredens van Tina Turner

Na haar scheiding van Ike Turner duurde het jaren voordat Tina Turner haar grote, glorieuze rentree maakte in de muziekwereld. Maar dat betekende niet dat ze in al die jaren heeft stilgezeten. Hier de leukste optredens van Tina Turner in haar stille jaren, tussen 1976 en 1982.

Tina Turner – ‘Fever’ en ‘Disco Inferno’ (1979)

Dit wordt geen chronologisch overzicht, we beginnen gewoon met een grote klapper. Zie hier hoe Tina Turner heerlijk losjes improviseert op het klassieke ‘Fever’, in een rode glitteroutfit met dito boa. Maar dan gaan alle kleren uit, op een lingeriesetje na en begint een spetterende performance van ‘Disco Inferno’.

Tina Turner – 'Shame, Shame, Shame’ (1982)

In 1975 scoorden Shirley & Company een hit met ‘Shame, Shame, Shame’, dat uitgroeide tot een discoklassieker. Tina Turner voerde het tempo nog wat op en ging helemaal los in onze eigen Willem Ruis Show.

Tina Turner & Cher – ‘Shame, Shame, Shame’ (1975)

Midden jaren zeventig had Cher haar eigen tv-show. Eerst met haar man Sonny, later solo. Er is aardig wat van bewaard gebleven, waaronder de aflevering met Tina Turner uit 1975. De twee zijn duidelijk aan elkaar gewaagd, als ze in hun bijna identieke jurken een billentikdansje doen.

Cher, Tina Turner & Kate Smith – ‘Beatles Medley’ (1975)

Jaren voordat Tina een balladversie opnam van de Beatles-hit ‘Help’ (in de stijl van Joe Cocker), zong ze er al een fragment van in de eerder genoemde Cher Show. Hier zingen Cher en Tina samen met musicalzangeres Kate Smith, die er lekker op los galmt.

Tina Turner - ‘Everyone’s A Winner’ (1979)

Zoals altijd trekt Tina Turner een lied van een ander helemaal naar zich toe. Dit is een cover van Hot Chocolate. Het origineel is een aardige discotrack die uit de strot van Tina helemaal tot leven komt.

Tina Turner – ‘Rubberband Man’ (1977)

Na haar scheiding van Ike bracht Tina een aantal albums uit, maar die deden weinig. Optreden bleef ze wel altijd doen, in tv-shows maar ook op feestjes in hotels. Daar zong ze discosongs als deze, een cover van de Detroit Spinners uit 1976. Pas in 1983 volgde Tina’s definitieve comeback met de single ‘Let’s Stay Together’ en het album uit 1984, ‘Private Dancer’.

Tina Turner – ‘Watch Closely Now’ (1977)

Even een rustpauze. Althans, hier begint Tina rustig, om als altijd te ontaarden in een woeste finale.

Cher & Tina Turner – ‘Making Music Is My Business Medley’ (1977)

Daar hebben we Cher weer. ‘Shake your music maker’, zingt ze samen met Tina, ondertussen haar heupen heen en weer bewegend. Eigenlijk had Tina ook haar eigen tv-show moeten hebben.

Tom Jones & Tina Turner - ‘Hot Legs’ (1977)

In ’77 scoorde Rod Stewart een grote hit met dit heerlijke over the top-lied ‘Hot Legs’. Later zou Tina het ook live zingen met Rod, maar hier kiezen we voor de versie met Tom ‘borsthaar’ Jones. Het lied is Tina natuurlijk op het lijf geschreven. Later zong ze nog een ander duet met Rod Stewart, namelijk ‘It Takes Two’.

Tina Turner & Dionne Warwick – ‘Proud Mary’ (1981)

Tot slot ‘Proud Mary’. Want Tina zong natuurlijk niet alleen maar covers en discohits, ook haar eigen repertoire hield ze in ere. Dit was de grootste hit die ze scoorde met Ike Turner. Hier met een verrassingsoptreden van souldiva Dionne Warwick.

Die keer daarvoor: de perfect gepolijste popsongs van The Carpenters

Broer en zus Carpenter bouwden met hulp van songkunstenaar Burt Bacharach aan een oeuvre dat op het eerste gehoor bestond uit lichtvoetige, melodieuze middle of the road popliedjes. Maar luister eens aandachtig naar ‘Close To You’ of ‘Goodbye To Love’: dit zijn pure meesterwerken. Hier een greep van zeven songs uit dat omvangrijke oeuvre.

‘Ticket To Ride’

De carrière van broer Richard en zus Karen Carpenter ging in 1969 van start met een cover van The Beatles. In de versie van het duo was het een slepende ballade geworden in een stijl die vanaf dat moment kenmerkend was voor The Carpenters: het op het eerste gehoor als easy listening klinkende openhaardgeluid, dat bij nadere beluistering ragfijn is opgebouwd uit gelaagde instrumenten. Met daaroverheen de stem van Karen, die als een warm bad aanvoelt waarin je het liefst zou willen verdrinken.

‘(They Long To Be) Close To You’

Het suikerzoete ‘Close To You’ is vaak geparodieerd, maar waarom eigenlijk? Het is een ijzersterk liedje met, oké, ietwat kazige referenties: “On the day that you were born the angels got together, and decided to create a dream come true.” Maar Karen zong het zonder enige ironie en geloofde echt in deze liefdesfantasie. En dat is alleen maar mooi en authentiek. Let ook op het langzaam aanzwellende achtergrondkoor in deze fijnbesnaarde live-uitvoering.

‘Rainy Days and Mondays’

In al hun suikerzoetigheid waren The Carpenters lang niet altijd hun eigen stralende middelpunt. Luister maar eens naar het ronduit melancholische ‘Rainy Days and Mondays’: “What I’ve got they used to call the blues.” Wat niet veel mensen weten is dat Karen Carpenter een zeer begenadigd drumster was. In de live-uitvoering van dit briljante lied begeleidt ze haar eigen zang heel subtiel op een drumstel. Wil je meer? Zoek dan op YouTube naar 'Karen Carpenter Drum Solo'.

‘Superstar’

Probeer maar eens: op het refrein van ‘Superstar’ is het heerlijk headbangen. Het lied begint wederom heel verfijnd met liefdroevige strijkers en dan gaat Karen los. Het duurt maar kort, maar telkens als dat refrein weer voorbijkomt gaat je hoofd nu automatisch heen en weer. ‘Superstar’ is wederom een lied over eenzaamheid, iets waar The Carpenters inmiddels een patent op hadden.

‘Goodbye To Love’

Dit wordt ook wel gezien als een van de eerste echte powerballads. Het venijn van ‘Goodbye To Love’ zit ‘m in z’n staart, dan barst Tony Peluso los met z’n elektrische gitaar. Let ook even op het enorme uithoudingsvermogen van Karen Carpenter: wanneer ademt die vrouw eigenlijk??!?!

‘Top Of The World’

Op ‘Top Of The World’ gingen The Carpenters helemaal kuntrie. Of nou ja: country light. Het was een vrolijk uptempo popdeuntje, waarvan ze er meer in petto hadden. Denk maar eens aan ‘Jambalaya’, ‘Sing a Song’ of ‘Please Mr. Postman’. The Carpenters waren hier inderdaad op de toppen van hun kunnen.

Bonus: ‘Calling Occupants of Interplanetary Craft’

De een noemt dit lied potsierlijk en over the top, de ander een meesterwerk. The Carpenters coverden dit nummer van Klaatu met een 160-koppig orkest en het werd hun magnum opus. Het haalde met zijn volle 7 minuten de nummer één-positie in Ierland en de top tien in het VK. Wat moeilijk is voor te stellen als je de eerste seconden hoort: ruimtewezens bellen in bij een radio-DJ, met de boodschap: “We are observing your earth, and we like to make contact with you!” Doodeng, maar dat deert Karen totaal niet: die vraagt de luisteraar zijn ogen te sluiten en met haar mee te gaan op een  reis door de galaxy. Als The Carpenters Queen waren geweest, was dit hun ‘Bohemian Rhapsody’. Zoals zij ‘we are your friends' zingt… Je zou toch heel graag willen dat marsmannetjes bestonden.

De keer daarvoor: de wonderlijke wereld van Grace Jones

Eind jaren zeventig begon Grace Jones met disco, maar ze brak door met een Frans chanson en daarna vond ze zichzelf opnieuw uit als avantgarde (video-)kunstenares. Hier zes prachtige voorbeelden van de wonderlijke wereld van Grace Jones.

Grace Jones – ‘La Vie En Rose’

Tot voor kort waren de eerste drie albums van Grace Jones ultieme collector’s items: Portfolio, Fame en Muse werden lange tijd niet op cd uitgebracht. Inmiddels staat het meeste gewoon online, maar de muziek uit Jones’ discotijd was op de singles na obscuur. In 1977 bracht ze het van Edith Piaf bekend geworden ‘La Vie En Rose’ uit, een rustig meanderend bossanovanummer waarop haar stem steeds krachtiger klinkt. De albumversie (het lied staat op haar debuutplaat Portfolio) duurt zeveneneenhalve minuut en is een klassieker. Hier een zeldzaam tv-optreden.

Grace Jones – ‘Love Is The Drug’

In 1980 sloeg Jones een nieuwe weg in en koos ze voor een reggae- en new wave sound. Met name reggaeproducers Sly & Robbie drukten hun stempel op het geluid van Warm Leatherette, het album dat in mei van dat jaar uitkwam. Voor het eerst verschijnt Jones in beeld met haar kenmerkende blockhead-kapsel, en de muziek was op sommige momenten net zo hoekig. Luister maar eens naar de titelsong, dat oorspronkelijk van de industriële synthpunkband The Normal was. Er stonden meer covers op het album, van The Pretenders, Roxy Music, Smokey Robinson en Tom Petty. In de video van ‘Love Is The Drug’ voor het eerst in een androgyn zwart pak met brede schoudervullingen.

Grace Jones – ‘I’ve Seen That Face Before’

Het uiterlijke imago van Grace Jones kreeg definitief vorm toen ze Jean-Paul Goude ontmoette. Deze grafisch ontwerper gaf haar video’s een edgy feel, waarbij de zangeres als kunstzinnig en mysterieus middelpunt fungeerde. ‘I’ve Seen That Face Before’ is in toon een vervolg op ‘La Vie En Rose’: ook hier duikt die kabbelende bossanovabeat weer op. Maar nu zingt Jones koel en met afstand, zichzelf begeleidend door een melancholische accordeon. Andere klassiekers uit deze tijd (1981): ‘Pull Up To The Bumper’ (dat zou gaan over anale seks) en ‘Walking In The Rain’.

Grace Jones – ‘Slave To The Rythm’

Het ultieme Grace Jones-nummer waar alles bij elkaar komt is dit: “And now… Ladies and gentleman… Here’s… Grace!” Een van de bekendste scènes is die waarin Grace’ hoofd in laagjes uit elkaar schuift en dat er dan een auto haar mond uitrijdt, wat eigenlijk een Citroën-commercial was die ze opnam in die tijd, zo rond 1985. Dit was Grace op de toppen van haar kunnen, die haar hele Slave To The Rythm-album als het ware wijdde aan dit lied. De video is tevens het meesterwerk van Jean-Paul Goude. Deze bevat nieuwe beelden, maar ook terugblikken. Op die commercial dus, maar ook op haar video’s voor ‘My Jamaican Guy’ en ‘Living My Life’, wat weer een registratie was uit haar One Man Show.

Grace Jones – ‘I’m Not Perfect’

In 1986 ging Jones voor een tribal look. In een video met cameo’s van Andy Warhol en Keith Haring zet ze verschillende schoonheididealen in perspectief. Haring bouwde bovendien een jurk voor haar in zijn typerende graffiti-stijl, en die doet denken aan de creaties die ze eerder droeg in ‘Living My Life’: larger than life dus. Het was tegelijkertijd origineel en een herhaling van zetten. Na 1986 werd het langzamerhand steeds stiller rond Grace Jones. Ze bracht sporadisch nieuwe muziek uit, maar zo sterk als de periode 1980 -1986 zou het nooit meer worden.

Grace Jones – ‘Corporate Cannibal’

Uit het niets was daar na dik tien jaar stilte ineens weer nieuw werk van Grace Jones. Op het album Hurricane uit 2008 was gospel te horen in de vorm van ‘William’s Blood’, reggae via ‘Well, Well, Well’ en retro-Grace op ‘Love You To Life’. Met ‘Corporate Cannibal’ kwam ze echter met iets totaal nieuws: industriële triphop, alsof ze Massive Attack en Nine Inch Nails had ingeslikt en weer had uitgespuugd (of uitgekakt, wat je wil). In de video maakt ze wederom gebruik van de nieuwste digitale technieken, met als resultaat een zeer duister werk. Het was helaas tot dusver het laatste album van Jones, en als ze weer eens optreedt is dit steevast een van de hoogtepunten, met een windturbine die haar podiumbrede gewaad over de eerste rijen van haar publiek blaast.