Recensie: Futur Drei en Beyto bieden verfrissend inkijkje in levens van gay migrantenkinderen

De zoektocht naar een vrijere seksuele identiteit wordt in de filmwereld vaak geproblematiseerd, zeker wanneer het films betreft over mensen met een migratieachtergrond. Futur Drei en Beyto weten zulke clichés volgens filmrecensent Nico van den Berg mooi te omzeilen.

Wat betreft inclusiviteit en diversiteit valt er óók in de regenbooggemeenschap nog een wereld te winnen. Zo zag ik recentelijk op het queer festival Tropikali in Amsterdam-Noord een prachtige dwarsdoorsnede van de lhbtiq+ gemeenschap verenigd op één terrein, maar was ik een dag eerder getuige van een bitse witte portier die een vrolijke jongen van kleur met een vage smoes de toegang weigerde tot een populaire gaybar in de Reguliersdwarsstraat.

Films Futur Drei en Beyto, nu beide in de bioscoop te zien, behandelen de verhalen van homoseksuele jongeren die vanwege hun achtergrond op meerdere vlakken tegen discriminatie aanlopen.

Futur Drei

Van de twee films is het Duitse Futur Drei het meest interessant. Voor dit sterke debuut won regisseur Faraz Shariat in 2020 al de Teddy Award voor beste queer film op het Filmfestival van Berlijn. Het verhaal draait om Parvis, een Duits-Iraanse jongen die de seksuele vrijheid viert met uitgaan, Grindr hook-ups en een flamboyante levenshouding. Zijn ouders lijken zijn seksuele identiteit te accepteren, maar echt begrijpen doen ze het niet.

Ondanks Parvis’ open houding krijgt hij steevast het stempel ‘Iraanse jongen’. Tot zijn grote frustratie; zelf weigert hij zijn identiteit zo te versimpelen. “Ik ben veel meer dan alleen dat”, aldus Parvis. Dat de werkelijkheid weerbarstiger is, blijkt uit een scène waarin een van zijn dates, een witte Duitse man, tegen Parvis zegt dat dit zijn eerste keer is met een “etnische jongen”. “Ik ben niet zo van de buitenlandse mannen, die zijn vaak zo harig”, oordeelt hij. “En ik ben normaal gesproken ook niet geïnteresseerd in pretentieuze witte mannen” reageert Parvis, waarop hij het appartement verlaat.

“Deze coming-of-agefilm kan niet verder afstaan van Call me by your name”

Futur drei is meer dan alleen maar een film over identiteit en vechten tegen clichés buiten én binnen de regenbooggemeenschap. De film snijdt ook thema’s aan als de status van vluchtelingen, de ingewikkelde zoektocht naar seksuele vrijheid en de uitdagingen van het opgroeien tussen twee culturen. Shariat geeft deze thema’s mooi vorm door in het verhaal een driehoeksverhouding op te voeren. Wanneer Parvis na een winkeldiefstal een taakstraf als vertaler in een opvangcentrum voor vluchtelingen krijgt opgelegd, raakt hij geïnteresseerd in de knappe introverte Iraanse vluchteling Amon die daar met zijn zus Banafshe in een lange asielprocedure zit. Tussen de drie ontstaat een intrigerende verhouding van aantrekken en afstoten, terwijl ze alle drie hun identiteit en plek binnen hun oorspronkelijke en nieuwe wereld proberen te vinden. Juist deze zoektocht, die soms rauw en dan weer poëtisch is, zorgt voor een verhaal dat niet verder van een coming-of-agefilm als Call me by your name af kan staan.

Beyto

Beyto past daarentegen beter in het sjabloon van zo’n type film, al staat ook hier een broeierige en intrigerende driehoeksverhouding centraal. De film van de Zwitserse regisseur Gitta Gsell, die ook het scenario schreef, gaat over de opbloeiende romance tussen de extraverte en flirterige Duitse fitboy Mike en de wat introverte Zwitsers-Turkse Beyto (het filmdebuut van Burak Ates). In tegenstelling tot de ouders van Parvis zijn Beyto’s ouders zeer negatief over de seksuele oriëntatie van hun zoon. Als het ernaar uitziet dat Beyto zijn eigen keuzes maakt en voor mannen gaat, brengen zijn ouders hem met een smoes naar Turkije om hem te koppelen aan een Turkse vrouw, Seyit.

“Regisseur Gitta Gsell vervalt niet in een opeenstapeling van clichés”

De film had met deze plotwending makkelijk kunnen verzanden in een opeenstapeling van clichés, waarbij Beyto voor het altaar ineens het licht ziet en weer terugkeert naar ‘zijn’ Zwitserse fitboy. Maar Gsell laat het verhaal anders lopen en kiest hier voor een verdieping die de film eerder nog niet had. Ineens slaat bij Beyto’s ouders de twijfel toe of ze wel juist hebben gehandeld. Tegelijk zie je bij hen de onmacht om andere vormen van liefde te begrijpen dan degene die ze kennen vanuit hun eigen jeugd. Beyto ziet op zijn beurt in dat het botweg weigeren van een huwelijk ook sociale gevolgen heeft, omdat hij tussen twee culturen in geklemd zit. Zo ontstaat een soort driehoeksverhouding tussen Beyto, Mike en Seyit die de film thematisch veel dichter bij Futur Drei brengt dan je op het eerste gezicht zou verwachten.

Futur Drei en Beyto bieden beide een verfrissend tegenwicht aan de films die doorgaans over dit onderwerp gemaakt worden. Vaak geven die een te simpele weergave van de zoektocht naar seksuele oriëntatie van mensen met een migratieachtergrond en de problemen die daarbij komen kijken. Zo houden beide films de filmwereld een spiegel voor. Een prima neveneffect van twee mooie verhalen over identiteit en queer-zijn.

Coverbeeld: still uit Beyto - Arti Film