Dagboek van een Vluchteling: “Eenzaamheid, verlies en slapeloze nachten” - lees hier deel 3 en 4
Eool is vanuit Armenië naar Nederland gevlucht omdat hij zijn land moest verlaten als lhbt+-activist. In zijn Dagboek van een Vluchteling vertelt hij over zijn strijd tegen heimwee en de droevige geluiden uit Ter Apel. Lees hier deel drie en vier uit Eools dagboek.
Eool is een pseudoniem, zijn echte naam is bekend bij de redactie. Vorige week interviewden we hem over zijn Dagboek van een Vluchteling, waarvan we de eerste twee delen met je hebben gedeeld. Hierin was te lezen hoe hij naar Amsterdam vertrok met het vliegtuig, en de eerste dagen na zijn aankomst. In deel drie en vier gaat het over eenzaamheid en een zaadje dat wordt gepland dat belooft de weg naar vrijheid te verlichten.
deel drie
Heb je ooit een verlangen gevoeld dat je je innerlijke wereld vernietigt, je ziel en geest vernietigt en je ervoor zorgt dat je jezelf verliest in je eigen gedachten? Dit alles lijkt op het gevoel in een volle kamer te staan, maar tegelijkertijd volledig geïsoleerd te zijn, of langzaam te verdrinken in de zee.
Ja, het leven van een vluchteling begon voor mij met een strijd tegen heimwee. Hier moest ik de dertig jaar van mijn leven overwinnen, de afwezigheid van mijn ouders, familieleden en vrienden. Een uitdaging waar iedereen stil van werd. Alleen mijn ogen die pijn en geweld zagen, spraken.
Nee, ik ben niet zo dom en ik weet van de mobiele telefoon of de computer en dat zij de schakels zijn die de wereld verbinden, maar...
In het tijdperk van snelle technologische ontwikkeling zou ik kunnen leven zonder mobiele telefoon en computer, zonder internet. Ja, ik was in alle opzichten alleen, de politie heeft mijn telefoon in beslag genomen. Dit is de procedure, heeft de politievertegenwoordiger mij geïnformeerd en me aangespoord te wachten.
Twee weken lang, zonder met iemand te communiceren, zonder iemands warmte en medeleven te voelen, probeerde ik tegen het verlangen te vechten. Een verlangen dat mij maanden en jaren drijft.
Het belangrijkste is dat ik vrij ben, het belangrijkste is dat mijn leven niet in gevaar is, het belangrijkste is dat ik vrijelijk kan liefhebben en mijn seksuele geaardheid niet hoef te verbergen.
Met deze gedachte overtuigde ik mezelf ervan dat het harde en nederige pad ligt in leven en liefhebben.
Door eenzaamheid, verlies en slapeloze nachten met een bruine koffer besefte ik dat de pijn mijn ziel was binnengedrongen en littekens had achtergelaten die weigerden te genezen. Het leek een fysieke last, maar het uitte zich in de vorm van een emotionele last. Een verlangen dat elke gedachte en actie doodde met zijn ontembare aanwezigheid.
Als homo geboren worden en de kleuren in je ziel verbergen voor de maatschappij was in de dertig jaar van mijn leven gemeengoed geworden. Maar vrijheid geven aan die kleuren en ermee leven waren nieuwe gevoelens, nieuwe emoties die ik nog moest ontdekken.
In Ter Apel smelten de emoties die ik ervoer samen tot droevige geluiden, die elk de universele menselijke ervaring weerspiegelen van het zoeken naar troost in een wereld die vaak koud en onverschillig is.
Toen ik nog maar net aan mijn reis als vluchteling was begonnen, besefte ik dat er in de diepten van eenzaamheid, pijn en verlangen een zaadje zit dat elke dag water nodig heeft en dat zijn eigen naam heeft: geloof in vrijheid. Een zaadje dat belooft de weg te verlichten, zelfs in de donkerste nachten...
deel vier
Heb je ooit gewacht op onzekerheid, ja, onzekerheid? In tegenstelling tot wachten in een lange rij, waarbij de voortgang duidelijk is, zijn er sommige vormen van wachten die veel minder begrijpelijk en voorspelbaar zijn. Je kunt wachten op een kans, een reactie of een resultaat zonder op te geven hoelang dit zal duren.
Ja, ik wacht, wacht op een duidelijke visie op de toekomst, maak plannen en plan mijn leven.
Witte of rode wijn? Ik heb altijd voor wit gekozen, in de strijd tussen regen en zon heeft de zon altijd gewonnen, maar nu, nu is alles anders, heel anders, hoe anders ik ben, mijn gedachten, mijn gevoelens en zenuwcellen. . .
Lhbt-vluchteling zijn betekent wachten, standvastig blijven in een onzekere realiteit en met koppig geduld. Elke nieuwe dag gaat over nieuw leven en jezelf ontdekken. In dagen vol gelukkige momenten is het nadenken over geluk.
Wachten is als kijken naar de zonsopgang terwijl de lucht geleidelijk verandert van donker naar licht. Voor schoonheid die na verloop van tijd zichtbaar wordt, is geduld nodig.
Denken aan alleen zijn in de grote wereld en wachten in die eenzaamheid maakt me gek, soms overtuigt het me ervan dat iedereen gelijk is en iedereen wacht, maar ik ben ook een goede waarnemer.
Ik zie gebeurtenissen in de levens van andere vluchtelingen die aan het einde van hun reis met de IND zijn gekomen, ook al zijn zij een jaar na mij naar Nederland gekomen. Ik zie nog steeds een vluchteling die al een huis heeft en nadenkt over de toekomst.
Ik wacht, wacht vol spanning, overtuig mezelf ervan dat het eindresultaat helder zal zijn, overtuig mezelf ervan dat er hier geen sprake is van discriminatie waaraan ik word onderworpen.
Ik probeer niet gek te worden van het onrecht dat ik zie en geen slachtoffer te worden van dat onrecht.
Wachten kan zijn als een beeldhouwer die een blok marmer probeert te breken tot een prachtig meesterwerk, en elke slag van die hamer brengt me dichter bij de onontdekte schoonheid.
Ik wil dat het wachten zo snel mogelijk verdwijnt, en daarbij de pijn en de teleurstelling meeneemt die mij sterker hebben gemaakt. Daar is geen ruimte meer voor in mijn leven en hart, het is tijd om ruimte te maken voor grote veranderingen...
Ik zal in wonderen blijven geloven, haat negeren en mezelf weghouden van onwaarheden, mezelf bevrijden van ongezonde gedachten en omgeving.
En ik blijf wachten met mijn bruine koffer...
Volgende week woensdag: deel vijf en zes van in totaal tien verhalen uit Dagboek van een Vluchteling.
Coverbeeld: UnSplash
