“De Milkshake-ophef rond Azealia Banks laat zien dat we het kunnen: samenwerken”

Toen Milkshake Festival de homo- en transfobe artiest Azealia Banks aankondigde als headliner, kwam de community in verzet. Met succes. Een hoopvol teken, schrijft columnist Rocher Koendjbiharie. “Laten we deze energie vasthouden in onze strijd.”

Vorige maand was een aanzienlijk deel van onze gemeenschap (terecht) in rep en roer. Begin februari kondigde Milkshake Festival aan rapper Azealia Banks te hebben geboekt als headlider. Een opmerkelijke keuze, op z’n zachtst gezegd, gezien Banks zich meermaals expliciet homofoob en transfoob heeft uitgelaten, er geen problemen mee heeft om dikke mensen uit te sluiten, en haar stem uitbracht op Donald Trump – de fascistische president van de machtigste staat ter wereld die zo ongeveer alle vooruitgang op het vlak van mensenrechten wil terugdraaien. Dagenlang kreeg Milkshake festival een stroom van verontwaardigde berichten op social media, die resulteerde in een gesprek tussen het festival en het management van Banks en de uiteindelijke beslissing om de boeking te annuleren. Met als gevolg een tirade van Banks op het voormalige Twitter over ‘the gays’ (Milkshake wordt gerund door een heteroseksuele vrouw) die het budget volgens haar vast verspilden aan duizenden kilo’s harddrugs. 

Het (grote) deel dat in opstand kwam, uitte dus met succes hun onvrede. Wat dit vooral laat zien, is dat onze gemeenschap – al is het maar een deel – in staat is om in beweging te komen om een gemeenschappelijk doel te realiseren. De vervolgvraag is: wat kunnen we nog meer met die collectieve energie? Ons hard maken voor een verbod op conversietherapie in Nederland, bijvoorbeeld. Jaren geleden dienden D66, Partij voor de Dieren, GroenLinks, PvdA, VVD en SP hier gezamenlijk een wetsvoorstel voor in. In de derde week van februari werd dit behandeld en bleek dat onder meer het CDA, nota bene een van de ondertekenaars van het Regenboogstembusakkoord, en NSC weigerden voor te stemmen, waardoor het voorstel geen meerderheid behaalde. Als collectief kunnen we contact opnemen met volksvertegenwoordigers van die partijen om hen duidelijk te maken waarom een verbod op conversietherapie de enige juiste keuze is, omdat deze praktijk zoveel leed teweegbrengt.

“Queer woede is mijn brandstof om in beweging te blijven”

Dat politieke partijen van mening of standpunt kunnen veranderen, werd duidelijk na de racistische motie van VVD-Kamerlid Bente Becker, waarin zij opriep de ‘normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond te registreren. Hierover ontstond terechte verontwaardiging, en een petitie van activist en oud-politicus Rebecca Timmer om de motie terug te draaien, werd door dik 75 duizend Nederlanders ondertekend. Meerdere partijen die in eerste instantie voor stemden, zoals SP of CDA, betuigden in de dagen erna spijt of nuanceerden hun positie. Weliswaar te laat, maar het toont dat politieke partijen soms van koers (lijken te) wijzigen wanneer wij als samenleving genoeg druk uitoefenen.

Er is genoeg om tegen en vooral vóór te strijden. De leider van de grootste, en meest fascistische partij van Nederland tweette het eens te zijn met Donald Trump toen die onlangs stelde dat er maar twee genders bestaan. Het is aannemelijk dat Wilders in de voetsporen van Trump en consorten wil treden wat betreft het uitwissen van de lhbtiqa+ gemeenschap. Ook op Nederlandse bodem worden levensbedreigende pijlen gericht op de transgemeenschap. In het regeerakkoord van de huidige coalitie staat dat voorlichting over relationele en seksuele vorming ‘neutraal en leeftijdsadequaat’ moet zijn – hondenfluitjes van een gevaarlijk soort conservatisme. De manier waarop delen van onze community samenkwamen om een homofobe en transfobe artiest te weren van een plek die een viering hoort te zijn van onze community, laat zien dat we ons nog steeds krachtig kunnen organiseren. Laten we die energie vasthouden in de strijd voor onze rechten.