column
Hoe ik leerde vechten voor iets wat groter is dan ik
Rocher Koendjbiharie schreef een ontroerende brief aan zijn jongere zelf
In het kader van Coming-Outdag schreef columnist Rocher Koendjbiharie een brief aan zijn jongere zelf, waarin hij terugblikt op hoe het hem verging nadat hij uit de kast kwam. "Met de wereld delen wie je bent kan mooi zijn, maar kan ook gevolgen hebben. En die ondervind je."
Het is de zomer van 2008. Een wisselvallige zomer, in meerdere opzichten. Al een paar jaar weet je dat je verschilt van alle andere jongens, omdat je naar hen kijkt – altijd een paar seconden langer dan normaal is, dat weet je zeker.
Waarom, vraag je jezelf af. Het antwoord weet je best, maar elke keer dat het zich aandient, kijk je de andere kant op. Ze zijn gespierd, fit, alles wat jij niet bent. In de spiegel kijken is moeilijk. Je ziet een rond gezicht, geen spieren en de kleur van je huid doet je alleen maar denken aan hoe je overal om je heen de subtiele signalen ziet dat die nooit als mooi beschouwd zal worden.
Dat je naar die jongens kijkt, zeg je tegen jezelf, is vooral omdat zij belichamen wat jij nooit zal zijn. Maar een huis gebouwd van kaarten stort in bij het kleinste briesje. In die wisselvallige zomer zoek je daarom in elke hoek van jezelf, schraap je alle beetjes moed bij elkaar en kom je uit de kast.
Met de wereld delen wie je bent kan mooi zijn, maar kan ook gevolgen hebben. En die ondervind je. Op school kijken klasgenoten anders naar je vanwege de kleur van je huid, maar ze voelen aan dat je ook op andere vlakken van hen verschilt. Je coming-out bevestigt dat en maakt je een doelwit. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel. Er zijn ook mensen waarop je kunt bouwen, vrienden op wie je kunt rekenen. Eén vriendin zal de Grace bij jouw Will worden. Koester haar, het gelach, de concerten die jullie bezoeken. Haar tijd op deze aarde zal zoveel korter zijn dan die van jou.
“die zaterdag rookte je je eerste sigaret, raakten jouw lippen voor het eerst die van een andere jongen, ontmoette je voor het eerst iemand die je hart zou breken”
Je leert ook jongens kennen. Jongens zoals jij, die interesse in je hebben. Er gaat een wereld voor je open en in die wereld schuilt een jongen. Jullie ontmoeten elkaar via het internet en op een willekeurige zaterdag in Utrecht spreken jullie af. Die zaterdag is er een van eerste keren. De eerste keer dat je een sigaret rookt, dat je lippen die van een andere jongen raken, dat je iemand tegenkomt die je hart zal breken. Naarmate de tijd vordert, drijft hij je steeds meer tot je grenzen. Hij fluistert in je oor dat je familie je ten onder wil zien gaan. Weglopen is de enige optie, maakt hij je wijs. Hij zegt voor je te zullen zorgen en je gelooft hem. Maar terwijl jij wegzinkt in eenzaamheid, verdwijnt hij, en met hem het geloof dat je mensen je hart kunt toevertrouwen.
Toch blijf je groeien. Pijn overkomt je, net als iedereen, maar je trekt er lessen uit. Na een paar jaar verhuis je naar de grote stad, als een personage uit een coming-of-agefilm. Daar krijg je ruimte jezelf opnieuw uit te vinden. Je leert nieuwe mensen kennen, begint een nieuw leven en leert zo een nieuwe versie van jezelf kennen. Je ontdekt een gemeenschap vol mensen als jij. Unieke verschijningen die, net als jij, ongewild een doelwit op hun rug dragen. Een gemeenschap die je ongelofelijk dierbaar wordt en waarvoor je gaat strijden, koste wat het kost. Je leert vechten voor iets wat zoveel groter is dan jij. Voor een geheel waar ook jij onderdeel van bent, voor een community die de strijd dubbel en dwars waard is.
Beeld: Isabell Janssen - Outsider.i
