column
“Komen we als gay mannen ooit af van onze obsessie met spiermassa?”
Rocher over de relatie met zijn spiegelbeeld
Rocher Koendjbiharie drukt zijn vrienden graag op het hart dat zij meer zijn dan hun lichaam, maar slaagt er maar niet in die wijze woorden op zichzelf toe te passen. “Na elk sportschoolbezoek kijk ik of ik het begin van een sixpack kan bespeuren.”
Mijn spiegelbeeld en ik hebben een complexe relatie. Elke keer als ik naar mijn eigen aanzien kijk, schieten mijn ogen vliegensvlug naar alle hoeken van mijn lichaam en volgt er een opsomming van alles wat anders zou kunnen of moeten. En dat allemaal binnen een seconde of twee.
Een paar jaar geleden las ik een artikel over schoonheidsidealen binnen de homogemeenschap. Het stuk ging in op hoe Instagram mogelijk een negatieve impact kan hebben op het zelfbeeld van gay mannen, doordat zij op het sociale medium al snel verdrinken in een zee van gespierde, semi-ontblote mannenlijven. Bij menig gay man lijdt dat zelfs tot een eetstoornis.
Praat ik met vrienden over hun zelfbeeld, dan schromen de meesten van hen niet om te benoemen wat zij zouden willen veranderen aan hun eigen voorkomen. Sommigen benadrukken daarbij dat ze zichzelf allesbehalve aantrekkelijk vinden. Dat mijn lieve vrienden zo over zichzelf denken, stuit me altijd tegen de borst. Afgezien van het feit dat ik ze stuk voor stuk prachtig vind, zijn zij veel meer dan alleen hun lichaam.
Toch blijf ik mijzelf keer op keer reduceren tot een handjevol uiterlijke kenmerken die niet goed genoeg zouden zijn. Na het sporten sta ik als Sherlock Holmes voor de spiegel en inspecteer ik grondig mijn lijf om te zien of ik al meer spiermassa of het begin van een sixpack kan bespeuren. En telkens als dat niet het geval is, zie ik wel wat anders: teleurstelling.
“allerlei bedrijven floreren bij mensen die niet blij zijn met hun lijf. een ontevreden mens spekt de pot voor twee”
Onze samenleving is doordrenkt van deze obsessie met afvallen. Van jongs af aan leer je als niet-slank persoon dat er iets mis met je is, onder meer door de met dieetcultuur en vetfobie doordrenkte media die we consumeren. Allerlei bedrijven floreren bij mensen die niet blij zijn met hun lijf, door in te spelen op die onzekerheden met een rijke waaier aan producten die je beloven te ‘helpen’. Een ontevreden mens spekt de pot voor twee.
In het eerdergenoemde artikel neemt auteur Avichai Scher Instagram onder de loep naar aanleiding van een post van Sam Smith over body positivity. Een van de mannen met wie Scher spreekt, stelt dat Instagram bijdraagt aan het beeld dat gay life alleen voor ‘sixpack pals’ is en dat het moeilijk is om op het sociale medium zelfs maar platonische aandacht te krijgen als je niet een gespierd lichaam hebt.
“hoe naakter, witter en gespierder, hoe aantrekkelijker, aldus het likegedrag op gay social mediapagina’s”
Scher interviewde ook een populaire homoseksuele influencer over dit fenomeen. Die vertelt dat hij graag meer diversiteit zou willen laten zien op zijn pagina, maar dat de harde realiteit is dat de engagement bij zijn posts waar diverse lichamen op staan veel lager is. Iets wat me de afgelopen jaren ook is opgevallen op Nederlandse gay en queer socialmediapagina’s, zoals GayDutchies (vooral toen het aantal likes op hun posts nog te zien was), de Instagrampagina van L’Homo (toen die nog actief was) en soms ook op de die van Winq. Hoe naakter, witter en gespierder, hoe aantrekkelijker, aldus het likegedrag van volgers.
Aan het einde Schers artikel vertelt een therapeut gespecialiseerd in eetstoornissen bij lhbtq personen dat veel van hen lijden in stilte, waardoor mensen niet beseffen hoe wijdverbreid deze worsteling is. De afgelopen jaren lijkt er gelukkig steeds meer aandacht te komen voor deze kwestie, zowel binnen als buiten onze gemeenschap. Bekende namen als Lotte van Eijk en Tatjana Almuli kaarten keer op keer het gevaar van dieetcultuur en vetfobie aan in de media. Maar het is belangrijk dat we ook binnen onze gemeenschap dit gesprek blijven voeren. Ten dele is het probleem namelijk zo hardnekkig, omdat het knap lastig is om van je eigen geïnternaliseerde vetfobie af te komen – waarvan akte. Ieder van ons verdient het om zichzelf niet langer te reduceren tot een hoopje onzekerheid.
Beeld: Isabell Janssen - Outsider.i
