Vet lekkere muziek: Bodies Without Organs, uit Zwéééden

Nadat Army of Lovers uiteen was gevallen, begon die man met het snorretje een nieuwe popgroep, met Martin Rolinski als eyecatcher. In grote delen van Europa hadden ze succes, maar gek genoeg niet in Nederland. Maak daarom alsnog kennis met deze bij vlagen knotsgekke, maar ook knettergeniale band, in vijf video’s.

Waarom deze rubriek? In de krochten van YouTube zijn de mooiste dingen te vinden. Videoclips, complete concertregistraties, live-optredens van weleer, al dan niet door de artiesten zelf online gezet. Iedere twee weken doen we een greep uit het overweldigende aanbod en bedenken we daar een thema bij, of zetten we een artiest in het zonnetje. (De kazige rubrieksnaam is in een opwelling bedacht. Hopelijk is dat snel vergeven en vergeten.)

Eerst even een korte kennismaking. Bodies Without Organs was het nieuwe project van Alexander Bard, nadat zijn Army of Lovers uiteen was gevallen. AOL stond voor camp en gekkigheid, maar Jean-Pierre Barda en La Camilla in de originele bezetting. Hun succesformule bestond uit pakkende, catchy popsongs die waren verpakt in dansbare beats en aan hysterie grenzende video’s.

Vacuum en Alcazar
Voordat Bard begon met Bodies Without Organs, richtte hij de band Vacuum op, met daarin Marina Schiptjenko en Mattias Lindblom. De debuutsingle ‘I Breathe’ werd een enorme hit, maar na twee albums hield Bard het voor gezien. Hij werkte als producer voor Alcazar en riep de Army of Lovers nog even bij elkaar voor een paar nieuwe songs voor een Greatest Hits-collectie.

BWO
En toen was daar in 2004 ineens Bodies Without Organs, een nieuwe popgroep die vijf jaar lang onvervalste hitsongs produceerde. Bard had Marina Schiptjenko meegenomen uit Vacuum en hield audities voor een nieuwe leadzanger. Uit 35 kandidaten koos hij de van Popstars bekend geworden Martin Rolinski.

In Zweden scoorde Bodies Without Organs vijftien Top 40-hits. Ook deden ze vier keer mee aan het nationale zangfestijn Melodifestivalen. Later zou Martin Rolinski nog een keer solo meedoen aan het Eurovisie Songfestival, niet voor Zweden maar voor zijn vaderland Polen.

The end
In 2009 was de koek op voor BWO. Wat op zich best jammer was, want hun compilatiealbum Sunshine in the Rain deed het zeer goed in Japan, Taiwan en China, wat een doorbraak in de Aziatische markt had kunnen betekenen. Helaas is dat avontuur er niet meer van gekomen. Maar we doen het graag met wat Alexander Bard en co ons in die vijf jaar hebben gegeven.

Bodies Without Organs – ‘Sunshine in the Rain’

Blonde krullen, blauwe ogen… Met zijn engelachtige verschijning is Martin Rolinski het stralende middelpunt in deze video, die zich afspeelt in een behekst kasteel. Het lied heeft een bijna Modern Talking-achtige allure en werd een hit in 2005.

Bodies Without Organs – ‘Temple of Love’

Een half jaar na ‘Sunshine’ scoorde BWO zijn eerste en enige nummer één-hit in Zweden met ‘Temple of Love’. Het had zomaar de Zweedse inzending voor het Songfestival kunnen zijn, dit vrolijke uptempo niksnummer. Je moet je ogen een beetje samenknijpen om de video te bekijken, want die heeft de tand des tijds niet helemaal lekker doorstaan.

Bodies Without Organs – ‘Let It Rain’

Een video op een verlaten cruiseschip zorgt voor een heerlijk desolaat gevoel. Grappig hoe Alexander en Marina erbij zitten in hun middeleeuwse kostuums, terwijl zanger Martin gewoon moderne kleren aan heeft. Het lied, uit 2006, doet denken aan Britneys ‘Baby, One More Time’.

Bodies Without Organs – ‘Lay Your Love On Me’

Deze spannende billenkoekvideo haalt de Army of Lovers in herinnering. Waarom deze video is geblokkeerd op YouTube, is een raadsel. Maar iemand heeft ‘m gespiegeld, zodat we alsnog kunnen genieten van deze dancetrack.

Bodies Without Organs – ‘You’re Not Alone’

In 2008 zaten we alweer in de nadagen van BWO. Hierna startte zanger Martin een redelijk succesvolle solocarrière. De video van ‘You’re Not Alone’ speelt zich af op een dystopische planeet, The Handmaid’s Tale avant-la-lettre.

Vorige keer: zes dance classics van damesdiscogroepen

Sister Sledge, The Three Degrees, The Pointer Sisters… Allemaal maakten ze een dansklassieker die iedereen na al die jaren nog foutloos meezingt. In deze rubriek kijken we nét even verder en kiezen we voor zes andere classics. Ook hits, ook bekend, maar minder voor de hand liggend. Swing je mee?

The Three Degrees – ‘The Runner’

“Ooohooo… Aaahaaa… When will I see you again?’ In 1974 scoorden The Three Degrees een wereldhit met dit nummer, en is daarmee een van de eerste disco classics. In hetzelfde jaar kwamen ze ook nog met Dirty Old Man. Vier jaar later maakten ze het album New Dimensions, waarbij ze hun Philly soulgeluid verruilden voor de strakke sound van eurodiscogoeroe Giorgio Moroder. ‘The Runner’ werd geen hit, behalve in België, Ierland en Nederland, waar het de nummer zes-positie behaalde in de Nederlandse Top 40.

Sister Sledge – ‘He’s The Greatest Dancer’

“We are family… I got all my sisters with me!” In 1979 was dit de grootste hit van Sister Sledge, net als The Three Degrees een damestrio dat een aantal disco classics op haar naam heeft staan. Hier kiezen we voor ‘He’s The Greatest Dancer’. Het is geproduceerd voor Nile Rodgers, die we straks nog een keer tegenkomen in deze lijst.

Pointer Sisters – ‘Automatic’

“I’m so excited! And I just can’t hide it… I'm about to lose control and I think I like it.”  Dat was samen met ‘Fire’ en ‘Jump’ de grootste hit van de Pointer Sisters. Hier kiezen we voor ‘Automatic’, met z’n fraai voortslepende jarentachtigmelodie.

First Choice – ‘Let No Man Put Asunder’

“Doctor Love, he can kill my every pain… He can make me well again.” First Choice scoorde hier geen enorme hit mee, maar het is zo’n disco classic die in ieder lijstje opduikt. Het liefdesdokterslied stamt uit 1977, zes jaar later scoorden de dames van First Choice hun laatste hit in ons land met ‘Let No Man Put Asunder’. Klinkt onbekend? Wacht maar tot je het refrein hoort.

Silver Convention – ‘Get Up And Boogie’

“Fly, Robin, Fly… Up, up to the sky.” Dat was de enige tekst van de grootste hit van Silver Convention, een meidengroep uit het Duitse München. Ook de tekst van hun volgende single, ‘Get Up And Boogie’ bestond uit slechts zes woorden. Later werd het lied nog gebruikt in een commercial voor een deken om onder weg te kruipen op de bank. De nieuwe tekst luidde “get up and snuggie.”

Chic – ‘I Want Your Love’

“Aaahh freak out! Le freak, c'est Chic.” Bij de grootste hit van Chic hoort de anekdote dat Nile Rodgers werd geweigerd bij Studio 54 toen hij een optreden van Grace Jones wilde bijwonen. Hij was daar zo pissig over dat hij een lied schreef met de titel ‘Fuck Off’. Dat werd uiteindelijk ‘Freak Out’. Nile Rodgers bracht met Chic niet per se een dames- of meidengroep, maar de act had twee zangeressen, dus misstaan ze zeker niet in dit rijtje. Hier hebben we gekozen voor de typische Nile Rodgers-sound van ‘I Want Your Love’, die hij ook uitleende aan Sister Sledge, Blondie (‘Rapture’), Sheila and B. Devotion en later ook aan Diana Ross.

Die keer daarvoor: vijf daverende Dalida-classics

Dalida. Zeg haar naam en overal ter wereld beginnen mensen te stralen. De Egyptisch-Franse zangeres van Italiaanse afkomst is al meer dan drie decennia niet meer onder ons, maar haar grootste twee hits leven voort. Naast ‘Paroles… Paroles’ en ‘Gigi l’Amoroso’ sprokkelden we nog drie prachtige nummers van YouTube. Hier een ode aan Dalida.

Dalida – ‘Gigi l’Amoroso’

We vallen maar meteen in huis met Dalida’s grootste hit, uit 1974. Dit lied klinkt als een carnavaleske operette met parlando intermezzo’s, waarin Dalida het verhaal vertelt van een Napolitaanse hartenbreker die door een Amerikaanse vrouw het hoofd op hol wordt gejaagd en na een mislukt Hollywood-avontuur geknakt en gebroken terugkeert naar zijn geboortedorp. Daar wordt hij herkend en loopt het hele dorp uit en wordt hij op grootse wijze onthaald. In Nederland haalde het lied de nummer twee in de Nederlandse Top 40 én werd het nummer gecoverd door zanger Mike Vincent, die er een hoempalied van maakte met de titel ‘Friet Met Mayonaise’. Dalida zelf kwam zes jaar later met een opvolger op 'Gigi l'Amoroso', een discosong met de titel 'Gigi in Paradisco'. Dat was lollig en tongue in cheek, en ging over Gigi die na zijn dood in de hemel belandt, waar hij in het Engels zingt. Best aardig, maar het haalt het niet bij de eerste 'Gigi'.

Dalida – ‘Darla Dirladada’

Dalida werd op 17 januari 1933 geboren in Caïro, als Iolanda Cristina Gigliotti. In 1954 werd ze Miss Egypte en al snel vertrok ze naar Frankrijk voor een carrière als zangeres en actrice. Ze noemde zichzelf Delila, naar de vrouw van de Bijbelse figuur Simson. Op advies van Eddie Barclay werd dit al snel Dalida en in 1957 scoorde ze haar eerste hit in Frankrijk. ‘Bambino’ stond maar liefst 39 weken op één. Hier zingt Dalida ‘Darla Dirladada’, (lees dit maar eens hardop zonder over je tong te struikelen). Dit werd een hit in 1970, maar helaas niet in Nederland.

Dalida – ‘J’attendrai’

In de jaren zestig werd Dalida neergezet als een volkszangeres met exotische trekjes, die vanonder haar donkere krullen op Italiaanse leest geschoeide levensliederen zong. Eind jaren zestig kwam ze voor het eerst op tv met haar kenmerkende blonde golvende lokken en nam haar repertoire serieuzere vormen aan, met werk van onder meer Jacques Brel. Maar Dalida hield ook gewoon van een feestje en groeide halverwege de jaren zeventig uit tot een van de grootste Franstalige discosterren. ‘J’Attendrai’ uit 1976 is daar een eerste voorzichtige voorbeeld van. Daarna werd het nog veel meer tralalala, zoals te zien en te horen is bij ‘Monday Tuesday… Laissez-moi danser’ (let hierbij ook eens op de Village People-achtige dansers).

Dalida – ‘Kalimba de Luna’

Dansers in strakke matrozenpakken (met ook nog een pierrotje op hun hoofd), eentje die zonder shirt om Dalida heen dartelt… Het is niet zo gek dat Dalida bij leven en welzijn en lang daarna is uitgegroeid tot een regelrecht gay icoon. Het zal onze verbeelding wel zijn, maar de manier waarop Dalida hier beweegt, zou je vogue avant la lettre kunnen noemen. Dalida was nooit zo van het extatische dansen, liever schreed ze gracieus heupwiegend over het podium. Maar hier weet de halfnaakte dansmeneer haar zowaar tot een speels dansje te bewegen. Het lied is een cover van Tony Esposito, uit 1984. O, en over camp gesproken: kijk ook even naar deze medley uit 1981.

Dalida & Alain Delon – ‘Paroles… Paroles’

Het is onmogelijk om een gedenkwaardig overzicht te geven van Dalida’s carrière in vijf songs. En niet alles was goud wat er uit haar strot kwam, zelfs Dalida kan het kazige ‘I Just Called To Say I Love You’ van Stevie Wonder niet redden (bekijk hier haar Franstalige versie van deze draak). Maar één lied mag beslist niet ontbreken in dit lijstje, en dat is haar duet uit 1973 met Alain Delon, ‘Paroles… Paroles’ genaamd. Alleen al die betoverend bronstige stem van Delon, om kippenvel van te krijgen. Je denkt eigenlijk maar aan één ding, tot Dalida ineens begint over caramel, bonbons en chocola. Tja. Óók lekker natuurlijk.

Die keer daarvoor: de troostrijke stem van Kate Bush

In deze tijd kunnen we wel een kussen gebruiken om ons hoofd op te rusten te leggen. Zeker als dat een kussen is dat troostrijk tegen je praat, of nee: zachtjes in je oor zingt. Vandaag laten we Kate Bush dat kussen zijn, met haar vijf mooiste hoopgevende tracks. Don’t give up, mensen!

Kate Bush – ‘The Man With The Child In His Eyes’

Om te beginnen een lied dat bijna helemaal uit het begin van Kates zangcarrière stamt, namelijk uit 1978. Luister hoe ze zich om je oor krult met haar zacht vibrerende stem, en als de violen haar piano bijna overstemmen, golft een gevoel van geluk over je heen.

Kate Bush – ‘Wuthering Heights’

Was het vorige stukje te klef? Dan houden we het hier even bij de feiten. De debuutsingle van Kate uit 1978 mag natuurlijk niet ontbreken in dit lijstje met zijn prachtige soothing sounds. Je kunt je amper voorstellen dat de zangeres amper 19 jaar oud was toen ze dit kunstwerk de wereld in zong. In één take opgenomen, bovendien, en dat is razend knap. Het lied staat bol van gotische romantiek, en het helpt dan ook dat de onderstaande video in het spookhuis van De Efteling is opgenomen.

Kate Bush & Peter Gabriel – ‘Don’t Give Up’

Duetten kunnen al snel nogal kazig en onoprecht uitpakken, met teksten als ‘Ik hou van jou en ik blijf je trouw’. Maar de manier waarop Kate het refrein voor haar rekening neemt, is zo bijzonder mooi dat je haar boodschap vol hoop meteen aanneemt. En dan die video, waarin te zien is hoe zij en Peter Gabriel zich aan elkaar vastklampen en nooit meer loslaten. Kippenvel…

Kate Bush – ‘Moments Of Pleasure’

Deze single uit 1993 wordt vaak over het hoofd gezien, en dat is ontzettend jammer. In het lied eert Kate al haar dierbaren die zijn overleden. Op de tonen van haar piano,  aangevuld met een compleet orkest.

Kate Bush – ‘This Woman’s Work’

Het mooiste hebben we voor het laatst bewaard, en dat is deze single uit 1989. Acht jaar later coverde R&B-zanger Maxwell het lied voor zijn MTV Unplugged-sessie, wat het lied – vanuit een man gezongen – een heel andere dimensie gaf. Wij kiezen hier voor de oerversie van 'This Woman's Work', want de betoverende stem van Kate, daar krijgen we geen genoeg van.

I should be crying, but I just can't let it show
I should be hoping, but I can't stop thinking

Oh, darling, make it go
Make it go away

De keer daarvoor: vijf epische tracks van Röyksopp

Van megavrolijk tot superduister en van Robyn tot The Irrepressibles: het Noorse duo Röyksopp maakt alweer 22 jaar magistrale muziek. Het is nog best lastig om daar vijf hoogtepunten uit te kiezen, maar we doen een dappere poging. Hier vijf epische tracks van Torbjørn Brundtland en Svein Berge.

Röyksopp – ‘Eple’

We beginnen met een van de eerste singles van Torbjørn en Svein, uit 1999. Röyksopp betekent ‘stuifzwam’, een paddenstoel die een wolk uit stoot als deze wordt aangeraakt. Klinkt smerig en past dan ook totaal niet bij dit lieflijke deuntje dat je vrolijk kunt meefluiten. In 1999 had je de nasleep van de lounge-tijd, waar ‘Eple’ met z’n lome ritme en vintage vakantiekaartenvideo prima bij aansloot.

Royksöpp & Karin Dreijer – ‘What Else Is There’

Karin Dreijer ken je wellicht als de helft van The Knife waarmee ze experimentele elektronische muziek maakte of solo als Fever Ray, waarmee ze na een uiterst donker balladalbum uit 2009 in 2017 met het bizarre Plunge kwam. ‘What Else Is There’ is een spooky track uit 2005 met haast etherische vocalen, voor de verandering eens gezongen zonder stemvervormingen. Het resultaat: een sprookjesachtig nummer dat doet denken aan het beste werk van Stevie Nicks.

Röyksopp – ‘The Drug’

Dystopischer dan deze video krijg je ze bijna niet. In 2010 koos Röyksopp voor een zware, duistere sound en de video van ‘The Drug’ is hier het visuele gevolg van. Drie op het eerste gezicht frisse meiden lopen door een spookstad, waar al snel blijkt dat het niet pluis is. Ze bestelen junks, komen misvormde kinderen tegen, een afgehakt dierenhoofd, kortom: het is doodeng. Maar daardoor ook weer bijzonder mooi.

The Irrepressables – ‘In This Shirt (Röyksopp remix)

Het origineel van The Irrepressables is fraaie artpop met de troostrijke vocalen van zanger Jamie McDermott een voortslepend orgel en mystieke vioolpartijen die aanzwellen tot een climax. In 2012 versterkte Röyksopp het origineel door een computerbeat toe te voegen die het nummer voortstuwt.

Röyksopp & Robyn – ‘Monument’

Net als Karin Dreijer werkte Robyn meerdere keren samen met Röyksopp. ‘Do It Again’ is signature Robyn dancepop, prachtig natuurlijk, maar we kiezen hier voor het monumentale ‘Monument’. De muziek is niets minder dan een warm bad waar je je in onderdompelt, om na bijna zeven minuten wakker te worden in een andere, mooiere wereld. Wat in de video ook echt gebeurt: Robyn begeeft zich op onbekend terrein in deze tot leven gekomen soundscape.

Die keer daarvoor: de totale zorgeloosheid van M-People

Ultieme feelgoodmuziek, dat is waar menigeen aan toe is in deze opgehokte dagen. Search daarom for the hero inside yourself en zing mee met M-People, met hits zonder zorgen over morgen: ‘One Night In Heaven’, ‘Moving On Up’ en nog veel meer.

‘One Night In Heaven’

Gek genoeg scoorde M People in Nederland maar één Top 40-hit, terwijl hun liedjes toch massaal zijn blijven hangen. Luister maar eens naar deze internationale doorbraaksingle uit 1993. Het is een opwekkend dansniemendalletje met invloeden uit disco, house en philly soul, en werd gezongen door zangeres Heather Small, met een kapsel dat haar achternaam geen eer aandeed (en best wel wat weghad van het haar van Marge Simpson). In Engeland hadden ze voor ‘One Night’ al een paar matige succesjes op hun naam staan, en een compleet album: Northern Soul. Deze wereldhit die in ons land slechts de Tipparade haalde, was afkomstig van album nummer twee, Elegant Slumming.

‘Moving On Up’

Dit groeide in de herfst van 1993 uit tot de grootste hit van M People. Het lied kreeg vier jaar later een politiek tintje, toen Tony Blair het gebruikte voor zijn campagne in 1997. Luister naar de warme vocalen van Heather Small, die aanvankelijk alleen als sessiezangeres zou meedoen, maar omdat ze zo mooi kon zingen, werd ze het vaste geluid én gezicht van de groep.

‘Don’t Look Any Further’

Het origineel van deze track was een duet tussen Temptations-zanger Dennis Edwards en Siedah Garrett (achtergrondzangeres van o.a. Madonna en Michael Jackson) uit 1984. Het lied dook daarna op als sample in tracks als ‘City Lights’ van William Pitt (1986) en Eric B. & Rakims ‘Paid In Full’. De cover van M People blijft dicht bij het origineel.

‘Sight For Sore Eyes’

Door het succes van Elegant Slumming kwam M People in 1994 razensnel met het nieuwe album Bizarre Fruit. De leadsingle was funky en had gospelinvloeden. In Nederland kwam Total Touch met Tjeerd en Trijntje Oosterhuis met een soortgelijke sound.

‘Search For The Hero’

De jazzy hip-hopbeat doet denken aan het werk van Soul II Soul, enkele jaren daarvoor. Dit is een heerlijk feelgood mantra.

‘Itchycoo Park’

Na de Bizarre Fruit-periode slaat M People een weg in die meer richting triphop en breakbeat gaat. Dat is op de laatste single van Bizarre Fruit nog niet te horen. ‘Itchycoo Park’ is een cover van de 1967-hit van The Small Faces, een liedje dat iedereen meteen kan meezingen. In de versie van M People is het een regelrechte dansvloervuller. Hierna droogden de hits van M People helaas op. En hoewel ze nooit officieel uit elkaar zijn gegaan en tot in de jaren nul bleven optreden, verschenen er na 1999 geen nieuwe singles meer. Dit was het laatste hoogtepunt.

Die keer daarvoor: de leukste van de Scissor Sisters

Dit zijn vijf bijzondere singles uit het oeuvre van de Scissor Sisters. Wie wil er een Kiki?

5. Scissor Sisters – ‘She’s My Man’

Als liedje staat ‘She’s My Man’ uit 2007 misschien niet per se in de Scissor Sisters Top 5. Maar kijk eens naar die video? Die is heel bijzonder. Hier is de Japanse Kuroko-techniek gebruikt, waarbij min of meer onzichtbaar gemaakte figuren de objecten in een ruimte bewegen. Dit zorgt voor handgemaakte special effects.

4. Scissor Sisters – ‘Laura’

Een nog piepjonge Jake Shears wordt gestyled en geschoren door Ana Matronic in een kapsalon vol vintage spullen. Later zou hij zich ontpoppen tot een mannelijk sekssymbool dat niet zou misstaan in de strips van Tom of Finland, met z’n leren broeken, opengewerkte shirts  en fetisj-achtige accessoires. Hier in 2003 ziet hij eruit alsof hij zo uit Take That is gestapt.

3. Scissor Sisters – ‘I Don’t Feel Like Dancin’’

Hier waren de Scissor Sisters vol op stoom, in full glam bovendien. Dit stamt uit 2006 en is de grootste hit uit hun carrière. Gek genoeg wil je hier juist keihard op dansen. En dan lijkt het intro ook nog eens heel erg op Franki Valli’s ‘Oh what a night… Late December 1963, what a special time for me…’.

2. Scissor Sisters – ‘Any Which Way’

In totaal hebben de Scissor Sisters niet meer dan zestien singles uitgebracht, waarvan de eerste in 2002 en de laatste in 2017. Daar zat disco tussen, glamrock, blues light, powerpop en dance. De ene keer klonken ze als Slade of de Bee Gees, dan weer als Sylvester uit de seventies. In ‘Any Which Way’ gooien ze de turbo erop en mixen ze al die invloeden door elkaar. Uit 2010.

1. Scissor Sisters – ‘Let’s Have A Kiki’

Op hun album Magic Hour leken de Scissor Sisters hun best te doen om zoveel mogelijk op bands als The Killers te lijken (luister maar eens naar ‘Only The Horses’). Maar gelukkig stond ‘let’s Have A Kiki’ ook op die plaat, een track vol gay slang en een lied dat in menig kroeg of club nog vaak gedraaid wordt. En wie kent dat dansje nog uit het hoofd en kan het helemaal meedoen?

Vorige keer: 5 hoogtepunten uit het Winq-archief

Elke dinsdag brengen we je de rubriek ‘Lekker foute muziek’. Maar er is ook zat muziek die alleen maar lekker is. Dus daarom wisselen we die rubriek nu af met iets nieuws: ‘Vet lekkere muziek’. Sorry alvast voor die titel, maar het bekt zo, eh, lekker. We trappen af met enkele toppers uit ons archief.

Robbie Williams

Ongeveer een jaar geleden werd Robbie Williams 45 jaar. Wij vierden dat met een chronologisch overzicht vanaf de beginjaren van Take That, zijn eerste soloprobeersels, gevolgd door een reeks grote hits en bijzondere duetten. Met Kylie bijvoorbeeld, en Nicole Kidman. Nog altijd leuk om te zien hoe Robbie van een brutaal blaagje veranderde in een volwassen Rob. Hier onder zijn 'morning after'-video na een avond wild feesten. 45x Robbie Williams vind je hier.

Diana Ross

‘I’m Coming Out!’ Dat riep Diana Ross ergens begin jaren tachtig en al ging het hier volgens Lady Di niet om een letterlijke coming-out, het lied is menigeen op het lijf geschreven. Vorig jaar brachten we een eerbetoon aan de enige echte Motown-diva, met een overzicht van haar grootste hits. Hier kiezen we voor haar ballad ‘Muscles’. Want: muscles.

Donna Summer

Veertig jaar na ‘I Feel Love’ herdachten we Donna Summer. De ultieme discoqueen werd in Nederland bekend vanwege een legendarisch rampzalig optreden in Sjef van Oekel’s Discohoek. Het mocht allemaal zo bedoeld zijn, maar die arme Donna keek als een konijn in de koplampen van een tegemoetrazende auto. Gelukkig kwam daarna alles goed, op een relidipje na. Maar ook die kwam Donna weer te boven. Hier haar ultieme hitoverzicht, met speciale aandacht voor ‘I Feel Love’, natuurlijk.

ABBA

Voor deze lijst zetten we niet Agnetha, Benny Björn en Anni-Frid in het zonnetje, maar de artiesten die ooit in hun carrière ABBA hebben gecoverd. Met dank aan Cher, die op dat moment haar eerste album vol ABBA-covers uitbracht. Maar wat dacht je van Metallica en hun versie van ‘Dancing Queen’? Tanita Tikaram die ‘The Day Before You Came’ naar haar hand zette? Sinéad O’Connor met ‘Chiquitita’? Zelfs Madonna waagde zich aan een cover, en dan hebben we het niet over de ‘Gimme Gimme’-sample voor ‘Hung Up’. Het overzicht staat nog altijd als een huis. Hier zijn The Carpenters met ‘Thank You For The Music’.

Madonna

Tot slot de Queen of Pop. Voor haar zestigste verjaardag waagden we ons aan een haast onmogelijke klus: we hebben Madonna's beste singles gerankt van zestig tot één. ‘Celebration’ haalde de lijst maar net, gevolgd door ‘Who’s That Girl’, ‘Bedtime Story’ en ‘Keep It Together’. Als we de lijst nu opnieuw hadden moeten maken, hadden we ‘Bitch I’m Madonna’ een stuk naar beneden geschopt en het na het verschijnen van deze lijst uitgebrachte ‘Crave’ en ‘Medellin’ een mooie plek gegeven. Maar dat kan uiteraard niet, dus laten we het bij de bestaande Top 60, waarvan het eerste deel hier is te vinden. Op welke positie stond ‘Justify My Love’ ook alweer?