recensie
‘Young Hearts’ is een kwetsbare ode aan een eerste jongensliefde
Soms komt er een film voorbij die je mee terugvoert naar je eigen jeugd
Queer coming-of-agefilm Young Hearts, over de liefde tussen de piepjonge Elias en Alexander, is als een eerste kalverliefde die je nooit meer vergeet. “Deze film laat een blijvende indruk achter.”
Soms komt er een film voorbij die je mee terugvoert naar je eigen jeugd, toen alles nieuw en spannend was, en je hoofd op hol werd gebracht door een eerste kalverliefde die alles deed tintelen en kolken. Young Hearts, het speelfilmdebuut van de Vlaamse regisseur Anthony Schatteman, is zo’n film.
Met een poëtische blik en een empathische toon vertelt Schatteman het verhaal van Elias, een veertienjarige jongen die voor het eerst echt verliefd wordt. Niet op een meisje in zijn klas, zoals zijn ouders denken, maar op zijn nieuwe buurjongen Alexander. Die heftige verliefdheid brengt Elias compleet in verwarring. Ook omdat er in het dorpje waar hij woont, verder niet heel veel bijzonders gebeurt. Jongens worden er verliefd op meisjes en krijgen verkering. Iets anders zit niet in het DNA van de beschermde gemeenschap waar het meest spannende de jaarlijkse kermis is.
Alexander daarentegen komt met zijn ouders uit het bruisende Brussel en stormt als wereldwijze jongen vol bravoure het dorp binnen. Hij vertelt openlijk over zijn eerdere verliefdheid op een andere jongen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat maakt iets los in Elias. De vriendschap die ontstaat, ontwikkelt zich al snel tot een wederzijdse aantrekkingskracht. Maar hoe verwoord je gevoelens die je zelf niet begrijpt? En hoe ga je om met een innerlijke worsteling wanneer je je verzet tegen je liefde voor een andere jongen?
“de volwassenheid die deze 14-jarige acteurs in hun spel brengen is opmerkelijk”
De emotionele reis die regisseur Schatteman laat zien, is de kern van de film. Nergens wordt het te sentimenteel of ligt het gevoel er te dik bovenop. Dat is niet alleen te danken aan de manier waarop de maker het verhaal vertelt, maar vooral ook aan de briljante acteerprestatie van de jonge debutant Lou Goossens. Met zijn intense blik en subtiele lichaamstaal sijpelt de innerlijke storm die in zijn lijf rondraast even ingetogen als krachtig naar buiten.
Elias’ tegenspeler Marius De Saeger, die de rol van Alexander neerzet, lijkt zijn zelfverzekerde tegenpool, maar ook hij is zoekende naar hoe hij zichzelf kan zijn in een nieuwe omgeving met andere verwachtingen dan hij gewend is. Het is opmerkelijk hoe beide acteurs, die tijdens het filmen allebei veertien jaar oud waren, een volwassenheid in hun spel brengen die geen moment geforceerd aanvoelt. Hun chemie vormt het hart van de film en maakt elke scène waarin ze samen verschijnen onvergetelijk.
Dat de film aanvoelt als een intieme en persoonlijke ode aan de jeugd van de regisseur, is niet heel vreemd. Schatteman, die eerder opviel met korte queerfilms als Pink Ambition en Ma Folie, schreef zelf het scenario voor Young Hearts. In een interview vertelde hij dat de film een echt passieproject was, omdat hij zelf als tiener veel aan zo’n film zou hebben gehad. Zijn toewijding en overgave voel je als kijker door de hele film heen. Schattemans ouderlijk huis is zelfs een van de hoofdlocaties in de film, wat een extra persoonlijke laag toevoegt.
“elias’ verhaal wordt niet ingekleurd door grote gebaren, maar door alledaagse momenten van liefde en verlangen”
Noemenswaardig is de betrokkenheid van Lukas Dhont, regisseur van de prijswinnende film Close. Dhont trad op als Schattemans mentor tijdens de ontwikkeling van Young Hearts en zijn invloed is duidelijk merkbaar. Net als Dhonts Close, is deze film een onderhuidse rollercoaster, waarin emoties worden gesuggereerd in plaats van uitgesproken. Beide films hebben een zeldzame gevoeligheid voor de complexiteit van jong zijn, zonder in clichés te vervallen. De cinematografie van Pieter Van Campe sluit daar naadloos op aan: verstilde beelden vol melancholie, waarin elke terloopse blik en aanraking een betekenis lijkt te hebben.
Met Young Hearts sluit Schatteman aan bij een groeiende traditie van queer coming-of-ageverhalen. De film doet qua thema’s denken aan moderne queer klassiekers als Love, Simon en populaire series als Heartstopper. Maar waar sommige van deze producties uitgesproken optimistisch zijn, kiest Young Hearts voor een poëtische benadering. Elias’ verhaal wordt niet ingekleurd door grote gebaren, maar door de kleine, alledaagse momenten waarin liefde en verlangen zich laten zien.
De muziek speelt een subtiele, maar belangrijke rol in het versterken van de emotionele verhaallijn: van de nostalgische Songfestivalhit ‘J’aime la vie’ tot de melancholische originele score van Ruben De Gheselle. Ook het nummer van Elias’ vader, een volkszanger die een hit scoort met het nummer ‘De eerste liefde voelt zo goed’, speelt een onverwacht mooie rol in de film.
Ook internationaal bleef de film niet onopgemerkt. De wereldpremière vond plaats op de Berlinale, waar de film een speciale vermelding ontving van de jongerenjury. De film werd geprezen om zijn authenticiteit en het vieren van queer verhalen.
Met Young Hearts bewijst Anthony Schatteman dat de kracht van cinema meestal niet zit in spektakel of sterk aangezet drama, maar in het vinden van het buitengewone in het alledaagse. Dit is een film die niet alleen raakt, maar ook een blijvende indruk achterlaat, als een eerste liefde die je nooit vergeet.
Young Hearts is vanaf 19 december te zien in de bioscoop.
