gastcolumn
“Door films als ANNE+ voel ik me eindelijk gehoord, gezien, gewoon”
Stijn de Vries (23) over representatie in films en series
Pas na zijn tienerjaren besefte Stijn de Vries dat ook hij bestaansrecht heeft. Een film als ANNE+ had hem destijds enorm geholpen, schrijft hij in een gastcolumn. “Queer personages krijgen steeds vaker een hoofdrol en dat is onbetaalbaar, ik kan het weten.”
Het was 2014. Ik was vijftien en niet mezelf. Op school in Twente wilde ik onopvallend zijn, dus ik probeerde krampachtig bij de andere jongens te horen. In die tijd probeerde ik te praten als de anderen, droeg ik dezelfde grijze truien als die van hen, en durfde ik mezelf uit angst niet te ontwikkelen. Angst omdat ik wist dat achter het grijs heel veel kleur verscholen lag. Ik wist: ik ben iemand met grove grappen, een liefde voor kleding en kunst, maar dat durfde ik pas te uiten toen ik achttien was. Vanaf dat moment begon ik al die jaren aan grijs langzaam af te pellen.
“er bestaat zoveel kleur naast al dat grijs, had ik dat maar eerder geweten”
Nu de film ANNE+ te zien is, gemaakt door en mét queer personen, denk ik weer na over die tijd als zoekende tiener. Hoe ik acht jaar geleden nog niet wist wat er ging komen. Of ik zou kiezen voor een eerlijk bestaan, of voor een leven waarin ik me onopvallend bij de norm zou voegen. Want die optie was reëel. Ook al groeide ik op in de liefste familie die er bestaat, mijn eigen beeldvorming was aangetast. De belangrijkste rollen in kaskrakers, boeken en bouwmarktreclames waren jarenlang enkel weggelegd voor hetero’s. Ik dacht dat hetero zijn de norm was, dat alles wat anders is geen bestaansrecht heeft.
Maar met series als Pose, Modern Family en It’s A Sin is er een verschuiving te zien: ineens zijn er verhalen waarbij queer standpunten en personages uit de community een (hoofd)rol hebben. En niet enkel als stylist of de gay best friend. Op het witte doek hoort het publiek ook andere geluiden en verhalen, met films als Call Me By Your Name, The Danish Girl en Love, Simon. Al zijn die geluiden mijns inziens in de kern universeel. Ze gaan over mensen met verlangens, doelen, irritaties, verliefdheid. Langzaam maar zeker begint mijn beeldvorming en die van anderen te veranderen. En dat is maar goed ook, want er bestaat zoveel kleur naast zoveel grijs. Had ik dat maar eerder geweten.
Als tiener zocht ik met mijn telefoon, verstopt onder mijn dekbed, naar mensen als ik, maar die leken niet te bestaan. Tot ik jaren later een aflevering van Uit de Kast vond, een interview met Carlo Boszhard zag, naar Hij is een Zij keek, de documentaire Een man weet niet wat hij mist verslond, van twee openlijk homoseksuele tv-makers. Eindelijk voelde ik me gehoord, gezien, gewoon. Het begin was er. In romantische komedies, dramaseries en documentaires: queer personen hebben een podium gekregen. Een klein podium, dat wel, maar we hebben er een. Evenals een wit doek, een microfoon, minuten op de buis, een stem. Een stem met een uniek verhaal. Luister er eens naar, dan zul je beseffen: warempel, het zijn net mensen.
