column
Bo Hanna bracht een bezoek aan de grootste pride van Azië
“Achter de gemoedelijke sfeer gaat een diepere politieke dimensie schuil”
Winq columnist Bo Hanna bracht een bezoek aan Taiwan Pride. “Zelfs een vrolijke pride parade in Taiwan kan niet ontsnappen aan de complexe geopolitieke realiteit van het eiland.”
Spandoeken met Chinese karakters, halfnaakte jongens verkleed in gele speedo’s met Pikachu-oren en rugzakken, en bubbletea in regenboogkleuren. Ik bevind me in de Taiwanese hoofdstad Taipei, waar de grootste Pride van Azië wordt gehouden.
Taiwan Pride, dat pas eind oktober plaatsvindt om het risico op tyfoons te verminderen, is met een opkomst van bijna 180.000 mensen een indrukwekkend evenement. Toch gaat het er hier iets tammer aan toe dan ik gewend ben. Het valt me op dat de festiviteiten zich concentreren op meer dan alleen drinken en dansen. Zo merk ik op dat veel bezoekers de stands van talloze mensenrechtenorganisaties op de Rainbow Market bezoeken, waar informatieve boeken en brochures over lhbtq-gerelateerde kwesties worden aangeboden. Maar wat me het meest opvalt, is het grote aantal gezinnen dat aanwezig is. Ouders wandelen trots langs de parade met hun kinderen, die zich in regenboogkleuren hebben verkleed. Een moeder houdt haar zoontje vast, gehuld in een prinsessenjurk, en met een stralende glimlach op zijn gezicht. Alles wat ik voorbij zie komen, lijkt te getuigen van een diepgewortelde acceptatie en openheid binnen de Taiwanese samenleving.
Achter deze gemoedelijke sfeer gaat een diepere politieke dimensie schuil. Bezoekers uit andere Oost-Aziatische landen als Zuid-Korea, Japan en Maleisië worden nog steeds geconfronteerd met conservatieve opvattingen en uitdagingen in hun thuisland. Zo spreek ik met een lesbische vrouw uit Maleisië die me vertelt over een inval van de politie op een homofeest, waardoor ze zich sindsdien minder veilig voelt. Een gay man uit Zuid-Korea vertelt me in Taiwan zichtbaarder zichzelf te durven zijn.
Toch stemde in 2019 bijna tweederde van de Taiwanezen in een raadgevend referendum tégen de openstelling van het huwelijk voor koppels van hetzelfde gender. Ondanks deze uitkomst steunde een meerderheid van het parlement datzelfde jaar een wetsvoorstel waarmee Taiwan het eerste Aziatische land werd waar iedereen mag trouwen. Sinds dit jaar is ook adoptie mogelijk voor koppels van hetzelfde gender.
De politieke ondertoon van deze pride wordt nog duidelijker wanneer ik bij metrostations borden spot met de tekst “air defense shelter”, die verwijzen naar het voortdurende conflict met China, dat het eiland als een afvallige provincie beschouwt, en de dreiging van een mogelijke invasie. Tijdens de parade zijn ook politieke statements zichtbaar. Met behulp van translate op mijn telefoon lees ik op spandoeken statements als “mijn vriendin is geen Chinese spion.” Zelfs een vrolijke pride parade in Taiwan kan niet ontsnappen aan de complexe geopolitieke realiteit van het eiland.
“in nepal kreeg eind november het eerste queer koppel hun trouwboekje”
Het ‘land’ wordt nog steeds niet internationaal erkend, ook niet door Nederland. Taiwan doet er dan ook alles aan om het beste jongetje van de klas te zijn, en een evenement als pride biedt een uitgelezen kans voor het eiland om zichzelf te presenteren als democratisch en progressief – als tegenpool van het autoritaire en traditionele China.
Als ik later die avond samen met een vriend de club in duik, waar afwisselend elektronische muziek en K-pop wordt gedraaid, barst het feest uiteindelijk los. Tot in de late uurtjes wordt er gedanst. Ook daarna gaat het feest door; in de vele eettentjes die bao, dumplings en noodles verkopen, zitten veel feestgangers samen te ‘ontbijten’. “In Azië wachten we nog altijd op het tweede land,” merkt een jongen op waarmee ik tijdens het eten aan de praat raak.
Inmiddels is de kogel door de kerk. In Nepal kreeg eind november het eerste queer koppel hun trouwboekje en alles wijst erop dat Thailand binnenkort het derde Aziatische land wordt waar dat mogelijk is. Dat er nog vele mogen volgen.
