Dagboek van een Vluchteling: "Oorverdovende stilte en muziek" - Lees hier deel 5 en 6
Eool is vanuit Armenië naar Nederland gevlucht
Eool moest Armenië ontvluchten als lhbt-activist en kwam terecht in Nederland. In zijn Dagboek van een Vluchteling schrijft hij over zijn aankomst in Ter Apel, het verblijf in het AZC en alle emoties die door zijn hoofd spoken. Lees hier deel vijf en zes uit Eools dagboek.
Eool is een pseudoniem, zijn echte naam is bekend bij de redactie. Met de lezers van Winq deelt hij tien delen van zijn dagboek, waarvan je de eerste vier hieronder kunt vinden.
In deel vijf en zes gaat het over de verstikkende stilte in het AZC die Eool naar de keel grijpt en zijn ontdekkingstocht door Amsterdam, waar hij werd begroet door de vrijheid.
deel 5
De stilte is oorverdovend. Het verdooft zelfs de kleuren en emoties in mij die stilletjes begraven zijn in de meest geheime hoek van mijn ziel. De stilte die op me afkomt is beklemmend. Stilte waar ik niet van houd, die voortkomt uit scheiding.
Het leek erop dat ik nooit meer stilte zou ervaren na de afwezigheid van familie, vrienden en vertrouwde omgeving, maar zie je, dat is niet zo.
De stilte die ik ervaar is als een mist die soms dik en verstikkend kan zijn. Een mist waarin elke ademhaling voelt als een echte strijd, een herinnering aan liefde die er niet meer is...
Homovluchteling zijn gaat ook over vinden. Ik vond, praatte, maakte vrienden, miste, beleefde mooie momenten, miste hen, hield van en leerde veel van mensen...
Tijdens mijn verblijf bij het AZC heb ik gelijkgestemden ontmoet, maar die zijn er niet meer...
Ze zijn er niet omdat het systeem dat zo wil, ze zijn er niet omdat het AZC een plek is waar je tijdelijk bent, een plek waar je niet gewaarschuwd wordt dat je geen vrienden hoeft te maken.
Je mag mensen niet missen en geen emoties hebben. Het is slechts een dak, dat van buitenaf de indruk geeft van een sprankelende en zorgzame plek. De realiteit is anders.
AZC tolereert geen gefluister en dromen, en vermorzelt alle emoties op zijn pad. AZC hanteert een duidelijke en ongeschreven regel dat er een griezelige 'stilte' moet heersen.
Als ik nu naar de foto's kijk, lijken hun gezichten op geesten op een verlaten feestje.
We waren daar samen aan het lachen, maar de ruimte is nu leeg, met de verloren herinneringen aan de verschillende mensen.
Mijn ziel doet pijn, maar er is ruimte om een nieuwe boom te planten in de ruimte die overblijft door hun afwezigheid.
Misschien vraagt u zich af waarom u uw verloren wensen niet kunt realiseren. Misschien is het een wonder van kracht om nieuwe verbindingen te vinden.
Het kan de moed zijn om de geesten uit het verleden los te laten, de bitterzoete acceptatie dat sommige vriendschappen, net als mooie vlinders, een natuurlijke levensduur hebben.
Misschien is de stilte van het verlies een nieuwe kans om mijn verhaal te herschrijven. De enige hoop is het vooruitzicht op nieuwe dromen en een compleet nieuwe toekomst.
deel 6
Verkennen, ronddwalen, dapper ronddwalen,
Vind een plek in het doolhof van het onbekende.
Door de sluier van onzekerheid lopen…
In de drukke straten van Amsterdam, waar het ritme van het leven luid en snel klopt, is er een helder hoekje geweven met regenboogtinten; een straat waar elke kleur een verhaal vertelt over uithoudingsvermogen, liefde en nieuwe ontdekkingen.
In een voor mij onbekende richting: Tsiatsanstraat. Toen ik opgroeide in een stereotiepe omgeving, droomde ik, huilde ik soms in het geheim en dacht ik aan Rainbow Street.
Een straat die gaat over hoop en niet anders zijn, niet opvallen en je identiteit niet verbergen. Een straat waar ik een kleur ben met mijn identiteit en geest, met mijn hart en essentie.
Als volwassene is het erg moeilijk om de moed te vinden, het is zelfs moeilijk om dat zelf de vrije loop te laten na een innerlijke jeugdige ‘ik’ te hebben berispt. Het is moeilijk om met dat ‘ik’ rekening te houden en zijn wezen te vullen.
Moed geboren uit stress.
Eindelijk durfde ik verder te gaan, geleid door de eenvoudige geest van dromen.
Laat het gewicht van de twijfel je niet tegenhouden om te leven.
Laat de verbeelding schijnen waar gedachten kunnen afdwalen,
In het rijk van het nieuwe, waar wonderen gebeuren in de vorm van kleuren.
Opwinding, geluk, overweldigende emoties... Ik werd begroet door een golf van emoties in al zijn kleuren, ik werd begroet door de vrijheid waar ik van droomde sinds mijn zestiende, ik werd begroet door mijn moed en mijn gemeenschap.
Ik, witte wijn en muziek.
Waarom was ik verdrietig?
Ik vroeg mezelf af en dacht na over de redenen. Redenen die één gemeenschappelijke gedachte hadden. Hier aan de bar kennen we alle pijn van eenzaamheid, de knagende pijn van verwaarlozing. We weten ook hoe we deze gevoelens kunnen vernietigen en de kracht kunnen vinden om te leven.
Ik zit hier aan de bar omringd door begrip en acceptatie. Een bar waar liefde geen grenzen kent.
Mijn reis is nog niet begonnen…
Coverbeeld: UnSplash
