Musicalacteur Naidjim Severina over zijn eerste keer in een gaybar

Musicalster Naidjim Severina (The Lion King, Kinky Boots) vertelt over zijn eerste keer in een gaybar.

Voordat ik naar een gaybar ging, was ik nog een beetje in denial. Het was denk ik Koninginnedag in 2011, ik was ongeveer 21. Een vriendinnetje opperde om naar de Soho in Amsterdam te gaan, en ik probeerde af te haken: ‘Nee, ik vind daar de muziek niet leuk!’. Mijn vriendinnetje liet zich niet zomaar afschepen en zei: ‘Doe niet zo dom, kom gewoon mee!’. De deur ging open, en we hoorden meteen ‘I Will Survive’ van Gloria Gaynor uit de speakers schallen. ‘Zie je wel!’, zei ik.

Ik vond het gewoon súpereng. Ik dacht: als ik daar naar binnen ga, ben ik écht gay. Maar ja, dat was ik natuurlijk ook. Ik ontkende nog een beetje dat ik op jongens val. Toch probeerde ik nonchalant te doen alsof ik alles stom vond, terwijl ik best nerveus was. Ik hield mezelf voor dat het niets voor mij was, en dat ik hier vooral naartoe ging voor mijn vrienden.

Ik vond het leuk dat mensen stonden te dansen, maar ik voelde me ook heel erg bekeken. Dat viel me erg op. Als ik naar een heterobar ga heb ik minder het gevoel dat ik opval. Die avond had ik het idee dat iedereen aan een vleeskeuring onderworpen werd, en eigenlijk heb ik dat idee nog steeds wel. Ik durfde zelf nog niet echt terug te kijken of te flirten. Ik denk ook dat ik een heel slechte flirt ben. In de zeldzame gevallen dat ik met iemand probeer te flirten doe ik ineens iets raars, dan schieten we allebei in de lach en is het moment eigenlijk meteen voorbij.

Die eerste keer in de Soho was wel een soort katalysator om mijn eigen homoseksualiteit meer te gaan accepteren. Hoewel ik me die eerste avond niet direct thuisvoelde en de muziek niks vond, ben ik gaandeweg wel bij mezelf gaan denken: ‘wat is hier eigenlijk mis mee?’. Het is juist best wel fijn dat gaybars bestaan en dat je erheen kunt. Dat gevoel werd sterker naarmate ik mezelf meer accepteerde. Ik vind de muziek in bijvoorbeeld Boom Chicago of Disco Dolly wel nog steeds beter. Maar als ik met theatercollega’s uitga, komt het vaak voor dat iedereen mee staat te zingen, of showtjes beginnen te geven. Dan vind ik het juist weer te gek.