Dagboek van een vluchteling: “Het kleurloze koninkrijk en een museum vol dromen”
Eool vluchtte van Armenië naar Nederland, lees hier deel 7 en 8 van zijn dagboek
Eool moest Armenië ontvluchten als lhbt-activist en kwam terecht in Nederland. In zijn Dagboek van een Vluchteling schrijft hij over zijn dromen over de Pride Parade en de beproevingen van de Nederlandse taal. Lees hier deel zeven en acht uit Eools dagboek.
Eool is een pseudoniem, zijn echte naam is bekend bij de redactie. Met de lezers van Winq deelt hij tien delen van zijn dagboek, waarvan je de eerste zes hieronder kunt vinden.
deel 7
In mijn kleurloze koninkrijk gaat het leven in zijn eigen rustige tempo door, met slechts af en toe kleine problemen, oorlogen en religie. In mijn kleurloze koninkrijk zijn zichtbare kleuren afwezig, ze zijn verborgen, verborgen voor iedereen, alleen zichtbaar voor andere kleuren.
In mijn kleurloze koninkrijk is praten over kleur beschamend, beledigend en vernederend. Het hebben van kleur in het gezin is een vloek en een schande. In mijn kleurloze koninkrijk weten kleuren alleen maar te dromen en te doen alsof ze kleurloos zijn.
In mijn kleurloze koninkrijk droomde ik ook, ik droomde over vrijheid. Vrijheid waar al mijn verborgen kleuren zichtbaar zullen zijn. Vrijheid waar het hebben van een gezin geen droom zal zijn, het uiten van liefde geen doodvonnis zal zijn, beslissingen niet bekritiseerd zullen worden, kleding niet opgedrongen zal worden en gedachten niet verborgen zullen zijn.
In mijn kleurloze koninkrijk droomde ik er ook van om deel te nemen aan de Pride Parade. Een evenement waar kleuren helder zijn, waar het hebben van kleur niet beschamend is en het pronken ermee wordt aangemoedigd. Ik droomde er ook van om met trots mijn identiteit te tonen.
Ik droomde...
Ik liet mijn kleur zien, voelde emoties die nieuw en onbegrijpelijk waren, kleurrijk. Ik was bij de Pride March, een vreugdevolle viering van liefde, acceptatie en het prachtige spectrum van menselijke diversiteit.
Er is een plek voor mij in deze wereld.
Verdien ik geluk? Was ik niet gewoon een last, een anomalie in een wereld waarin geen plaats voor mij leek te zijn?
Ik keek trots in de gezichten van de demonstranten en mentaal omhelsde ik onbeschaamd wie ze waren. Ik besefte dat ook ik een plek heb in deze wereld, een plek waar ik authentiek kan zijn zonder angst of schaamte.
Mijn waarde wordt niet bepaald door het oordeel van anderen of de luide stemmen van zelftwijfel, maar door de simpele waarheid van mijn bestaan, de kleuren in mij.
Ik besefte dat geluk geen verre droom is, maar een realiteit die de moeite waard is om voor te vechten.
In de euforie van deze hervonden vrijheid kon ik de littekens van het leven, de erfenis van pijn en trauma die in mij waren ingebed, niet verbergen.
Zelfs in het moeilijkste leven weiger ik me door het verleden te laten definiëren. In plaats daarvan kies en omarm ik de schoonheid van mijn reis in al zijn complexiteiten en tegenstrijdigheden.
deel 8
Staand voor de poorten van het Rijksmuseum denk ik na, droom ik en stel ik doelen.
Op een mooie dag zal ik dit museum bezoeken om de werken van kunstenaars te bewonderen die de wereld hebben geschokt en worden beschouwd als het visitekaartje van Nederland en de trots van de wereld. Ik zal de werken zien van kunstenaars die in schoolboeken staan vermeld en wereldwijd bekend zijn, en ik zal proberen hun aanwezigheid te voelen.
Waarom zijn kunst en cultuur belangrijk voor mij en waarom is de Nederlandse taal belangrijk voor mij? Dit verhaal gaat over mij. Ik heb een hogere opleiding in journalistiek en acht jaar werkervaring. Ik was een LGBT-activist in Armenië en werd op de universiteit gediscrimineerd vanwege mijn opvattingen. Mijn favoriete muziek is klassiek; ik hou van lezen, nieuwe mensen ontmoeten en genieten van stilte na een lange dag hard werken.
Ja, ik werd in mijn geboorteland gediscrimineerd, vervolgd en mishandeld vanwege mijn seksuele geaardheid. Het was niet mijn keuze om vluchteling te worden, maar het was mijn keuze om te leven – niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Stel je een omgeving voor waarin je wordt beledigd om wie je bent, als niets wordt afgedaan en als een verschrikkelijk wezen wordt gezien, en vervolgens wordt bestempeld als een ‘vijand van de natie en de staat’. Mensen vol haat en afwijzing geven jou de schuld van alles wat er misgaat in de staat en blijven jou daarvoor verantwoordelijk houden.
Ik heb precies dertig jaar in een giftige omgeving weten te overleven en een carrière opgebouwd die zonder mijn seksuele geaardheid waarschijnlijk succesvoller was geweest. Maar mijn geaardheid heeft me sterker, moediger en veerkrachtiger gemaakt.
Voordat ik vluchteling werd, had ik geen idee wat me te wachten stond. Nu begrijp ik pas hoe moeilijk het kan zijn voor vluchtelingen om zich aan te passen, vooral als ze als ondergeschoold worden gezien of als mensen zonder waardevolle vaardigheden. Dit maakt het lastig om te integreren in de arbeidsmarkt en bij te dragen aan de samenleving.
Ik ben niet ondergeschoold, maar ik heb een taalprobleem en moeite om anderen te begrijpen en waar te nemen. Ja, ik leer Nederlands zelfstandig, zonder hulp van anderen.
Ik begrijp dat stereotypen alleen doorbroken kunnen worden door vaak en openlijk met mensen te praten, maar daarin schuilt een systemisch probleem. Je krijgt pas ondersteuning als je de volledige vluchtelingenstatus hebt gekregen. Dit is voor mij onbegrijpelijk. Een land dat trots is op zijn unieke betekenis in de wereld, zou zijn taal en cultuur actief moeten promoten. Maar Nederland doet dat niet.
Ik heb vaak te maken gehad met problemen in het onderwijs, bijvoorbeeld wanneer een leraar duidelijk weigert Nederlands te onderwijzen omdat hij zegt alleen les te geven aan mensen van het Afrikaanse continent, omdat die volgens hem een grotere kans hebben om in Nederland te blijven.
Ik zal proberen dit te begrijpen, maar is een leraar niet geïnteresseerd in het verspreiden van de Nederlandse cultuur en het leren van de taal aan mensen die dat echt willen?
Die beproevingen zal ik overwinnen. Beproevingen waarmee ik onderweg geconfronteerd ben en nog geconfronteerd zal worden. Maar ik zal ze overwinnen, want afhankelijk zijn voelt niet goed.
Ik besef dat ik mijn verlangens, dromen en doelen alleen kan bereiken door financieel onafhankelijk te worden. Dat betekent dat ik de taal moet leren, iets dat in Nederland vaak een uitdaging is. Voor mij is het een nieuwe beproeving die ik zal overwinnen en waarmee ik zal bewijzen dat ik het kan.
Coverbeeld: UnSplash
